De Buurtpolitie- Wat als de ware dichter is als je denkt ?-

52

Eric

Ik kwam de keuken in en nam de oude gsm uit een van de keukenschuiven. Ik moest naar Koen bellen alleen wist ik niet hoe. Moest ik zelf bellen of moest ik David laten bellen? Ik besloot nog even te wachten en ging naar François. Toen ik de kamer binnenkwam keek hij me moe maar boos aan. 'En denk je nog steeds te zwijgen? Of moet ik Eveline erbij halen. Ow nee wacht even...' Zei ik met een grijns. 'Begin niet over Eveline. Het was niet mijn fout!' Riep hij uit. Ik nam een stoel en zette me voor hem neer. 'Ik kan natuurlijk ook beginnen over je leventje bij je ouders. Je ouders die je niet wilden en je per adoptie bij deze familie bent terechtgekomen.' Ik zag hoe ik hem emotioneel aan het raken was. En dat was ook mijn bedoeling. Als hij emotioneel geraakt is praat hij sneller dan dat hij fysiek geraakt is. 'Alez kom. Vertel mij eens waarom jullie Brigitte gemarteld hebben.' Zei ik hem boos. Hij bleef me aankijken en zei niets. 'Heeft ze misschien iets te maken met jullie zielig verleden? Heeft ze misschien iets gedaan tegen jullie?' Hij schudde zijn hoofd. 'Vertel me dan waarom.' Riep ik en stond boos recht. Weer zweeg hij. Om me zelf te kalmeren verliet ik de kamer en besloot kets anders te doen. Ik nam uit de keuken schuif de oude gsm en drukte de nummer van Koen in. Even later nam hij op met de woorden. "Koen Baetens, met wie spreek ik alstublieft?"

"Koen, waag het niet te zeggen dat ik u bel. Ik heb u nodig."

"Ik luister."

"Ik heb gehoord dat Fabio bij ons in de cel zit. Ga direct naar hem toe en geef hem de gsm."

Ik liep snel naar de kelder en zei. 'Je zult sebiet je peter tehoren krijgen. Speel mee of je hangt, begrepen?' Ze knikte. Ik zette de gsm op luidspreker. "Hier is hij." Hoorde ik Koen zeggen.

"Wel wel Fabio, je bent niet echt slim bezig he man. U broers zitten bij mij en misschien zult u deze persoon ook wel kennen."
Ik deed teken aan het meisje dat ze iets moest zeggen.
'Pepe...waar ben je?' Vroeg ze nep huilend. Ik knikte als teken dat het goed was. "Anke? Laat haar gaan ze heeft hier niets mee te maken." Riep Fabio door de telefoon heen. "Er zal niets gebeuren met Anke als je nu alles vertelt tegen Koen. Als je broer niet praat zul je hem ook niet meer zien."
Even bleef het stil aan de andere kant van de lijn. Ik zette mijn speaker af en drukte de gsm tegen mijn oor, terwijl liep ik terug naar boven. "Eric, waar zit je?"

"Dat is niet belangrijk. Beloof mij dat je niets gaat zeggen tegen de rest dat ik u heb gebeld."

"Je gaat hen toch niets aandoen he? Wij willen niet dat jij ook den bak in vliegt he."

"Maak u geen zorgen. Ik moet u laten."

Ik legde af en legde de gsm weg. 'Dimitri, David.' Beiden kwamen ze naar me toe gelopen. 'Het spel gaat beginnen.' Zei ik hen. Dimitri knikte en ging Anke halen. Terwijl zij nog volop bezig waren ging ik terug naar François. 'Je krijgt de laatste kans om te praten. Anders gaat het anders gebeuren.' Waarschuwde ik hem. Hij keek me met een grijns aan. 'Waarom? Waarom hebben jullie Brigitte zo toegetakeld?' Vroeg ik hem boos. Hij negeerde me en keek voor zich uit. 'Oke. Uw keus. Dan doen we het op een andere manier.' Zei ik iets luider zodat Dimitri mij kon horen. Dimitri kwam met David en Anke,die een zak over hun hoofd hadden en waarvan hun handen vastgebonden waren, binnen. Hij liet ze beiden knielen voor François. François keek me aan en aan zijn blik te zien wou hij weten wie ze waren. Ik trok de zak van David zijn hoofd. Hij speelde goed mee en liet zijn hoofd bedroefd zakken. 'Jullie broertje staat voor veel open voor jullie. Jullie gaan hem nog nodig hebben maar als je niet praat...' Ik liep naar de tafel waar verschillend materiaal lag en deed handschoenen aan. Ik nam een van de zovele messen van tafel en voor hem nog een beetje uit te dagen kuisde ik het mes af met een doekje. 'Dus...jij wilt niet praten?' Ik gaf het mes aan Dimitri die ondertussen ook al handschoenen aanhad. Ik nam mijn dienstwapen uit mijn broek en ging achter David staan. 'Nog steeds niet.' Ik sloeg met de achterkant van mijn wapen op David zijn hoofd die met een klap op de grond viel. Voor hem een tweede kans te geven trok ik de zak van Anke weg en zij was zogezegd aan het huilen. 'Anke.' Riep hij boos en begon hysterisch te bewegen en probeerde zich los te maken. Dimitri gaf me het mes. 'Heb je nog steeds niets te zeggen?' Hij keek me met tranen in zijn ogen aan. 'Misschien kan je u dochter even uitleggen dat je bang was om haar als kind te hebben. Dat je in een instelling hebt gezeten voor haar.' Ik ging met de platte kant van het mes over Anke haar gezicht. 'Misschien kan je haar vertellen dat je al gezeten hebt voor-' Ik zette het mes op haar keel en keek naar hoe François me tegenhield. 'Genoeg.' Riep hij uit. 'Het moest van Elise, Elise Smeets. Blijkbaar uw ex.' Begon hij. Ik duwde, zoals afgesproken, Anke op de grond. 'Vertel.' Zei ik hem. 'Ze wou wraak op Brigitte.' Zei hij. 'Ik luister.' Hij weigerde nog iets te zeggen. Ik ging naar Anke en trok haar recht. 'Ik luister.' Zei ik nogmaals en zette het mes op haar keel. 'Ze haatte Brigitte. Voor alles wat Brigitte haar heeft aangedaan.' Snikte hij. 'Alstublieft, laat hen gaan.' Smeekte hij. 'Vertel verder.' Zei ik en bleef Anke vasthouden. 'Ze wou Brigitte dood hebben en wij moesten daarvoor zorgen. Ze wou ze dood maar ze moest pijn lijden.' Vertelde hij. Ik liet Anke los en ging naar hem toe. 'En voor zo een gestoord wijf ga je dat nog doen?' Hij knikte. 'We konden er veel aan verdienen.' Zei hij. 'Rotzak.' Ik sloeg hem vol in het gezicht. Ik nam Anke en David vast en trok hen mee naar buiten. 'Goed gedaan. Bedankt.' Zei ik hen terwijl ik hen losmaakte. 'Heb ik goed op het doekje gemikt?' Vroeg ik aan David. Hij knikte met een glimlach op zijn gezicht. 'Hier Anke, ga maar naar huis. Je zult je vader niet meer terug zien.' Zei ik haar en legde mijn hand op haar schouder nadat ik haar geld gegeven had. 'Na alles wat je vertelt hebt wil ik dat ook niet.' Zei ze. Nadat ze me een knuffel gegeven had verliet ze het huis. 'David, u heb ik nog nodig in België.' Hij knikte en zette zich neer op een stoel in de keuken. 'Heb je alles opgenomen Dimitri?' Vroeg ik hem. Hij knikte. 'Alles staat hier op.' Zei hij en hield een recordertje in de lucht. Ik bedankte hem. Eindelijk is het afgelopen. We kunnen ze beiden de cel insteken.