De Buurtpolitie- Wat als de ware dichter is als je denkt ?-

61

Brigitte

Na 2 tot bijna 3 maanden Eric niet gezien te hebben was ik blij dat hij werd vrijgesproken en ik hem eens goed kon vastpakken. Natuurlijk kon het er niet aan ontbreken dat ik even kwaad was voor wat hij gedaan heeft, al vermoed ik dat ze mij niet alles vertelt hebben en Eric nog iets gedaan heeft. Ik wil hem graag aan de tand voelen maar Koen vertelde me al dat ook ik rustig aan moest doen tegen Eric. Ik heb dus zo al een klein vermoeden maar zolang ik niets meer weet zal ik niemand vies bekijken of wat dan ook. Koen heeft Eric en mij zonet afgezet bij mij thuis. 'Bedankt Koen, voor alles.' Zei ik hem gemeend. 'Dat is graag gedaan. Ik ben er voor jullie he, onthoud dat.' Zei hij met een knipoog. Eric en ik stapten uit en gingen naar binnen. We zetten ons beiden neer op de zetel en het eerste half uur werd er niets gezegd. We stonden beiden op het punt om in tranen uit te barsten maar we hielden ons in. 'Brigitte.' Hij leek te twijfelen verder te gaan met zijn uitleg of niet. Ik keek hem aan en wachtte rustig af. Hij draaide zich naar mij toe. Hij deed zich sterker voor dan hij was. 'Het spijt me voor alles wat ik gedaan heb...' Ik wou zeggen dat hij geen sorry moest zeggen maar hij hield me tegen nog maar een woord uit te spreken. 'Ik heb fouten gemaakt dat weet ik, ik mocht u niet in de steek laten, ik mocht niet gedaan hebben wat ik in Frankrijk gedaan heb, ik moest er voor u zijn...ik weet wat mijn fouten zijn en ik ben bereid deze recht te zetten. Je ondergaat een zware periode en ik zal er vanaf nu altijd voor u zijn, hoe moeilijk je het ook hebt.' Zei hij aan één stuk door. Hij bleef zich sterk houden, maar ik zag dat ook hij het heel moeilijk heeft gehad en nog heeft. Ik legde aarzelend en voorzichtig mijn hand op de zijne. Ik was niet bang voor zijn reactie maar voor die van mezelf. Elke keer ik al een man heb aangeraakt kreeg ik een naar gevoel en schrok ik altijd, soms begin ik dan ook nog te huilen. Deze keer was het anders, het voelde vertrouwt, alsof ik al die tijd gewacht heb op zijn aanrakingen. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen. Je hebt veel voor me gedaan, je hebt het zelf moeilijk gehad en waarschijnlijk nog steeds. Het erge, zware nieuws hebben we beiden nog niet kunnen verwerken dus wij gaan daar samen voor vechten. Jij en ik. Ik heb iedereen vol lof over u horen praten, wat jij allemaal gedaan hebt zou ik van niemand anders kunnen verwachten.' Zei ik voorzichtig. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik had eerder bij u moeten zijn. Dat had zelfs niet mogen gebeuren.' Zei hij hoofdschuddend. 'Eric, alstublieft...laten we er gewoon samen voor vechten. We hebben elkaar nodig.' Er was een korte stilte. 'Het geluk is ons niet gewenst.' Zei hij stil. Ik knikte. 'Eric?' Ik keek naar onze handen die ik voorzichtig ineen haakte. 'Wat heb je jezelf aangedaan in Frankrijk?' Ik probeerde de confrontatie aan te gaan. Hij keek me met grote ogen aan en keek al snel weg. 'Dat...dat..' Hij kreeg niets te zeggen. Hij wou huilen maar deed het niet. 'Ik zeg het je later wel eens.' Zei hij stil. 'Eric alstublieft...ik wil er voor u zijn maar dan moet je het mij vertellen. Ik maak me zorgen om u en zolang ik niets weet gaat het er niet op beteren.' Zei ik stil. Hij zuchtte zachtjes. 'Het is moeilijk om dat direct zo te vertellen...ik...' Weer liet hij zijn hoofd zakken. 'Je hoeft je niet sterker voor te doen dan je bent, Eric. Je bent ook maar een mens en jij hebt ook gevoelens.' Ik kneep zachtjes in zijn hand. 'Ik...ik wou het leven...verlaten.' Ik was zo geschokt dat ik mijn vrije hand voor mijn mond sloeg en met mijn andere harder in zijn hand kneep. 'W-wat?' Hij keek me met een triest gezicht aan. Ik wou hem stevig vastpakken maar ik had bang. Ik had geen idee hoe mijn lichaam erop zou reageren. Ik besloot het gewoon opzij te zetten, hij had me nodig. Ik trok aan zijn hand zodat hij dichter bij mij kwam en ik hem stevig kon vastpakken. Mijn lichaam reageerde er niet echt positief op maar ik liet hem niet los. Als ik er nu niet over stap gaat het mij nooit lukken. Mijn psychologe raadde me dat ook aan. Hij nam mij eerst voorzichtig vast maar als snel had hij door dat hij me stevig kon vastpakken. Beiden begonnen we te huilen. Zo bleven we een lange tijd zitten. Huilend in elkaars armen. Het gaat ons nog lang duren tegen dat we er beiden bovenop komen maar ik ben er zeker van dat wij dat samen aankunnen. Als individu zijn we sterk, maar samen zijn wij sterker.