Explicit ||Camren||

8# Ice Cream

Camila's POV

Gdy opuściliśmy mieszkanie Lauren, Shaw zabrał mnie na kawę do pobliskiej kawiarni. Podczas drogi towarzyszyła nam cisza, nie była ona nie zręczna, wydawała się być naturala. Całą drogę myślałam o Lauren, o jej ciele gdy wyszła w samej koszulce i bieliźnie, o uśmiechu który nas przywitał i rumieńcu na twarzy spowodowanym jej wyglądem. Wygląda jak by przed chwilą wstała i pewnie tak było. Mogła bym przyglądać się jej tak przez całe dnie... Boże Camilla co ty gadasz!! Nie nie nie...to tylko moja głupia wyobraźnia, a poza tym to przeciwniczka mojego brata. 

-Ej Camilla... Co ty tak rozmyślasz? - Shaw'n wyrwał mnie ze świata pt."możesz zapomnieć nigdy się tak nie stanie". Podczas drogi zawsze się wyłączam.

-Ymm.. Ja no wiesz... Zmęczona jestem...chyba się nie wyspałam, nie wygodne są te łóżka w szpitalu i takie tam...- mówiłam z przerwami, ponieważ nie wiedziałam jak wybrnąć z tej sytuacji.

-No okej widzę, że coś jest nie tak... -Po chwili przerwy spojrzał się na mnie-... Okeeej no więc widzę, że mała księżniczka ma jednak problem, więc zabieram cię na twoje ulubione lody- momentalnie poprawił mi się humor i przybiłam mu piąteczkę.

- Kocham cie braciszku...- Brązowo oki spojrzał na mnie wzrokiem który mówił sam za siebie i nie musiał nic mówić, jego uścisk za niego odpowiedział. Podczas drogi rozmawialiśmy o wyścigu który wygrał, był bardzo szczęśliwy, a jego szczęście mnie uszczęśliwiało.

-No i jesteśmy na miejscu... Jakie chcesz lody? - Zapytał mnie, a ja przez chwilę zostawiłam się co wybrać, jednak przestałam na moim ulubionym smaku.

- Przystanę przy moim ulubionym smaku z dzieciństwa czyli gumy balonowej - młodszy brat szturchnął mnie w ramię i się zaśmiał.

- Dobry wybór...- po chwili zza moich palców usłyszałam ciepły głos i dobrze wiedziałam do kogo należy.

- O Lauren hej...co ty tutaj robisz? - Zapytał Shaw a zielonooka wciąż patrzyła na mnie.

- Przyszłam na moje ulubione lody o smaku gumy balonowej- odpowiedziała na jednym oddechu, lecz tym razem popatrzyła na Shwn'a, a ja podeszłam równym krokiem do kasy by zamówić lody.

-Proszę... - Podałam Lauren jednego z dwóch bo kompletnie zapomniałam o moim bracie który sam mnie na nie zaprosił- i bez gadania masz to ode mnie wziąć. - Spojrzałam na nią rozkazującym wzrokiem.

-  To chociaż oddam ci pieniądze - już szukała, a ja chwyciłam jej rękę i wręczyłam loda, a ona spojrzała głęboko w moje oczy.  Staliśmy tak z parę sekund.

-To ja pójdę po swojego loda - odezwał się Shwn i odszedł a ja oprzytomniałam i dostałam rumieńca na twarzy którego Lauren zauważyła.

- To teraz ja będę musiała zabrać cie na lody- nie spuszczając ze mnie wzroku uśmiechnęła się lewym kącikiem ust.

- Będę czekać z niecierpliwością- odesłałam uśmiech i odeszłam z bratem który jej pomachał na pożegnanie, ale ja wciąż czułam jej wzrok na sobie, więc odwróciłam się by mieć pewność i zauważyłam, że puściła do mnie oczko a ja się zarumieniłam. Po raz setny. I dostałam gęstej skórki, a na twarzy po raz kolejny dzisiaj wkradł się uśmiech, ale nie taki zwykły jak do Shwn'a czy do moich znajomych, był przepełniony uczuciami które powoduje u mnie Lauren.

- O czym rozmawiałyście? - Zapytał mnie Shaw gdy weszliśmy do auta.

- Umm...no o lodach - powiedziałam zgodnie z prawdą, ale nie wspominając o tym, że mnie za nie zaprosiła.

- No tak tak... Uważaj bo ci uwierzę...mnie nie oszukasz Camz. - powiedział to z zadziornym uśmiechem na twarzy patrząc się przed siebie i po chwili odpalił auto. Nie odpowiedziałam, ale szturchnęłam go w ramie na znak odpowiedzi. Gdy wróciliśmy do domu zdałam sobie sprawę, że nie mam jej numeru telefonu.

- Emm...Shaw? - Zapytałam z nie pewnością mojego młodszego brata.

-Tak? Coś się stało?  - Zapytał mnie ze zmartwieniem w oczach.

- Nie, wszystko jest okej...tylko wiesz...dał by mi numer do Lauren? - Zapytałam z proszącym wzrokiem i złapałam go za rękę.

- Oo czyli jednak... No okej dam ci- zaśmiał się pod nosem a ja byłam całkowicie zdezorientowana o co mu chodzi z tym "czyli jednak" i puściłem jego dłoń

- Co masz na myśli mówiąc "czyli jednak"?  - Zapytałam opierając się biodrem o stół tak, że stał do mnie bokiem, zmarszczyłam brwi w geście niezrozumienia, a on nadal szukał jej numeru.

- Nic nic siostrzyczko... O mam numer to chcesz??- nagle zmienił temat, ale nadal widziałam jego zadziorny uśmiech i to spojrzenie mówiące "spokojnie mi możesz powiedzieć"

-Tak...daj - nachyliłam się by przepisać numer z telefonu.

-Dzięki przyda się na przyszłość gdy nie będę mogła się do ciebie dodzwonić.- Poszłam do swojego pokoju i nie odzyskałam odpowiedzi, więc odwróciłam się a on pisał coś w telefonie, rzadko to robi dlatego było to dla mnie dziwne docierając do pokoju naszła mnie myśl by wysłać jej sms'a ale nie widziałam co napisać. Krążyłam po pokoju i szukałam najmniejszej podpowiedzi na ścianach, suficie, drzwiach czy krajobrazie za oknem, po czasie zrozumiałam, że nie warto się rozpisywać więc napisałam zwykłe "dobranoc... C." mam nadzieję, że będzie wiedzieć o kogo chodzi, zawsze się tak podpisywałam się w sms'a i nie było to dla mnie nowością ani dla mnie ani dla moich znajomych z którymi mam od pewnego czasu rzadszy kontakt.
================================
Oto nastepny rozdzial !

Wooow to co sie dzieje to jest nie do pomyslenia jestescie najlepsi 💖

Ps. Jesli sie podobalo to 🌟 i komentarze sa rowniez mile wodziane 😄😊

Love you 💖