Ένα μπουκέτο Αμαρυλλίς και Άστερ

Κεφάλαιο 9

Όταν κατέβηκα στον κάτω όροφο δεν είδα τίποτα διαφορετικό, ήταν σαν να μην είχα φύγει ούτε μια στιγμή. Πολλοί χόρευαν στον ρυθμό της μουσικής και κάποιοι άλλοι καθόντουσαν σε παρέες και γελούσαν δυνατά. Προσπάθησα να βρω την δική μου παρέα και τους είδα όλους σκορπισμένους, ο καθ' ένας απασχολημένος με κάτι διαφορετικό. Η Σούζαν μιλούσε με τον Φιν και τον Τρέβορ, η Λίλη και η Μαίρη στεκόντουσαν στην μέση της πίστας και γελούσαν πολύ πιθανόν επειδή ήταν μεθυσμένες και ο Μαρκ με τον Νέιθαν καθόντουσαν με μία άλλη παρέα αγοριών. Εκείνη την στιγμή δεν είχα όρεξη να κάνω παρέα με κανέναν τους επειδή ακόμη ένιωθα θυμωμένη από τον καυγά με την Άστερ και φοβήθηκα μήπως τους μιλήσω κατά λάθος απότομα και χωρίς λόγο. Έτσι αποφάσισα να βγω έξω και να πάρω λίγο καθαρό αέρα, να σκεφτώ πιο καθαρά.

Το λεπτό που πάτησα το πόδι μου έξω από το σπίτι ένιωσα ένα κρύο αεράκι να χτυπά το κορμί μου. Στην αρχή αισθάνθηκα καλύτερα όμως μετά άρχισα να ανησυχώ μήπως αρρωστήσω εφόσον δεν είχα πάρει ζακέτα μαζί μου. Τύλιξα τα χέρια γύρω από το σώμα μου και παρατήρησα τον εξωτερικό χώρο. Υπήρχαν και εκεί διάφορα παιδιά όμως όχι τόσα πολλά όσα βρίσκονταν μέσα. Κάποιοι καθόντουσαν ήρεμοι στο γρασίδι του κήπου και πίνανε αλκοόλ και κάποιοι άλλοι είτε ήταν λιπόθυμοι είτε φιλιόντουσαν αγκαλιασμένοι με το ταίρι τους. Εντοπίζοντας ένα κενό σημείο πήγα και κάθισα εκεί πέρα για να ξεκουραστώ μια στιγμή και να βάλω πάλι τα τακούνια μου που τα κρατούσα ακόμα στο χέρι.

Μόλις έκατσα ξεφύσησα κουρασμένη και εξουθενωμένη από τα γεγονότα των προηγούμενων ωρών. Στο κεφάλι μου ήρθαν εικόνες από τον καυγά με την Άστερ και ενώ προσπάθησα να τις διώξω η προσπάθεια μου ήταν μάταιη. Δεν ήξερα αν έφταιγε η μισή μπύρα που ήπια και το γεγονός ότι δεν είμαι συνηθισμένη στο ποτό αλλά ένιωσα ένα βάρος στο στήθος μου που δεν ήταν καθόλου ευχάριστο. 

Αν η Άστερ ήταν λιγότερο κυκλοθυμική δεν θα ήμουν τώρα σε αυτήν την κατάσταση.

''Μπορώ να κάτσω μαζί σου;'' μια φωνή με έβγαλε ξαφνικά από τις σκέψεις μου και όταν κοίταξα πάνω τα μάτια μου ήρθαν σε επαφή με ένα ζευγάρι σκούρα μελί μάτια.

''Ντίλαν'' αναφώνησα και του έγνεψα θετικά. Εκείνος κάθισε δίπλα μου και ήπιε μια γουλιά από την μπύρα που κρατούσε. Δεν με κοίταξε καθόλου, το βλέμμα του ήταν καρφωμένο μπροστά στον άδειο δρόμο. Μέσα στο σκοτάδι το μόνο που μπορούσα να διακρίνω από τα χαρακτηριστικά του ήταν το ατίθασο χαμόγελο που είχε εκείνη την στιγμή.