Ένα μπουκέτο Αμαρυλλίς και Άστερ

Κεφάλαιο 8

Μία χαρούμενη αίσθηση επικρατούσε στην ατμόσφαιρα που είχε το σπίτι του Μαρκ και δεν μπορούσα να καταλάβω εάν προερχόταν από την ζαλάδα του ποτού ή την ευχάριστη σκέψη του Σαββατόβραδου. Η μουσική ήταν αρκετά καλή καθώς ταίριαζε στο μέρος και την περίσταση, άλλαζε διαρκώς και πολλά από τα τραγούδια τα ήξερα. Μέχρι εκείνη την στιγμή το πάρτι είχε αποδειχθεί μεγάλη επιτυχία και η σκέψη να έρθω και στο επόμενο πέρασε από το μυαλό μου. Συνήθως δεν μου άρεσαν τέτοιου είδους εκδηλώσεις ακόμα και αν γνώριζα όλους τους καλεσμένους. Διότι μερικές φορές το δωμάτιο γινόταν πιο κλειστό, η ατμόσφαιρα πιο βαριά και το πλήθος φαινόταν αρκετά επιθετικό ακόμα κι αν μου ήταν γνωστό. Ευτυχώς όμως που σε εκείνη την περίπτωση δεν μου συνέβει διότι δεν ήθελα να χαλάσω την βραδιά της Σούζαν και των υπολοίπων. 

Είχαμε έρθει μαζί με τον Φιν και όταν φτάσαμε βρήκαμε την υπόλοιπη τους παρέα να συνομιλεί ευχάριστα με τον Μαρκ ο οποίος έδειξε ιδιαίτερα χαρούμενος που είχαμε καταφέρει όλοι να πάμε. Στην αρχή συζητήσαμε για διάφορα θέματα όμως επειδή εκείνη την ώρα η μουσική ήταν αρκετά δυνατή και εξαιρετικά καλή εγώ μαζί με την Σούζαν και τον Τρέβορ αποφασίσαμε να χορέψουμε.

Δεν ξέρω για πόση ώρα χόρευα αλλά ένιωθα πιο ζωντανή και χαρούμενη από ποτέ. Δεν ήθελα να σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή η αίσθηση αυτή θα είχε ένα τέλος και έδιωξα την ασήμαντη σκέψη του χρόνου από το μυαλό μου. Μπορεί να μην ήξερα να χορεύω πολύ καλά αλλά αυτό δεν είχε σημασία γιατί ο χορός εκείνη την στιγμή δεν διέθετε βήματα και χορογραφίες αλλά απλά μπορούσες να αφήσει το σώμα σου να το ελέγχει η ψυχή σου και όχι το μυαλό σου. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που ο χρόνος δεν υπάρχει και η μουσική είναι καταπληκτική και νιώθεις ότι μπορείς να γίνεις τα πάντα.

Κάποια στιγμή μέσα στην μικρή μου φούσκα γεμάτη χαρά ένιωσα ένα χέρι πάνω στον ώμο μου και όταν γύρισα να δω ποιος είναι συνάντησα ένα πονηρό χαμόγελο γεμάτο με ανείπωτη χαρά και το ανταπέδωσα. 

''Βλέπω περνάς πολύ καλά και μόνη σου'' ο Μαρκ άρχισε να χορεύει δίπλα μου.  Τότε πρόσεξα ότι η Σούζαν και ο Τρέβορ είχαν φύγει από δίπλα μου και οι υπόλοιποι ήταν είτε άγνωστοι είτε διάφορα παιδιά από το σχολείο.

''Γιατί όχι;'' γέλασα δυνατά και αυτός απλά με κοίταξε. 

''Χαίρομαι που περνάς καλά'' έβαλε το δεξί του χέρι πάνω στην μέση μου. Το τραγούδι που μπήκε εκείνη την στιγμή ήταν πιο αργό και έτσι εγώ μετακινήθηκα ελαφρώς πιο κοντά του. Έπρεπε βέβαια να στηριχθώ για λίγο επάνω του έτσι κι αλλιώς καθώς ήταν δύσκολο να χορέψω φορώντας μια φούστα που άγγιζε τους αστραγάλους και τακούνια.