Ένα μπουκέτο Αμαρυλλίς και Άστερ

Κεφάλαιο 23

Οι μέρες μετά απο το φεστιβάλ ήταν σαν στιγμές μέσα σε μία θολούρα, σαν ένα μακρινό όνειρο από μία άλλη ζωή που είχα ζήσει όμως ήταν τόσο όμορφο που οι εικόνες του δεν ήταν κρυστάλλινες. Ο χρόνος κυλούσε γρήγορα και μαζί με αυτόν η μία εποχή διαδέχτηκε την άλλη με αποτέλεσμα οι μανάδες να ξεθάψουν από το πατάρι του σπιτιού ζεστά παλτά και κασκόλ και σκουφιά. Η Άστερ βέβαια αρνιόταν να φορέσει κάτι πέρα απο το ξεχωριστό της μαύρο δερμάτινο που της το επέστρεψα την επόμενη μέρα μετά το φεστιβάλ. Ήταν λες και δεν κρύωνε ούτε λίγο κατηγορώντας τις Σκανδιναβικές της ρίζες κάθε φορά που το αναφέραμε. Ευτυχώς όμως κάθε φορά που βγαίναμε ήταν με το αμάξι της Άστερ λόγω του τσουχτερού κρύου και έτσι δεν ένιωσα ξανά τον αέρα να χτυπά δυνατά το πρόσωπο μου και τα μαλλιά μου να ανεμίζουν.

Μία βροχερή Τετάρτη αποφασίσαμε εγώ και ο Ντίλαν να πάμε ξανά σε εκείνο το καφέ που είχαμε πάει ξανά με τους υπόλοιπους γιατί είχε για άλλη μία φορά Βραδιά Ποίησης. Όμως κανένας δεν ήθελε να έρθει, ούτε καν η Σούζαν που λάτρευε την ποίηση. Απ' ότι φαινόταν οι μόνοι που είχαμε τελειώσει με τα διαγωνίσματα εκείνη την εβδομάδα ήμασταν μόνο εγώ και ο Ντίλαν.

''Μας έβαλαν μαζί να κάνουμε μία εργασία'' είπε με παράπονο η Σούζαν. 

''Φυτό'' είπε ο Νέιθαν και έβηξε ταυτόχρονα. Εκείνη τον κοίταξε με ένα οργίλο βλέμμα και έκανε πως κοιτά έξω απο τα μεγάλα παράθυρα της σχολικής καφετέριας.

''Είπες τίποτα;'' τον προκάλεσε και ανασηκώθηκε για να δείχνει επιθετική.

''Ωραίος καιρός λέω'' είπε και αμέσως μετά ακούστηκε μία βροντή. Η υπόλοιπη παρέα άρχισε να γελάει και η Σούζαν πέταξε το πιρούνι της στον Νέιθαν αλλά δυστυχώς κατέληξε πάνω στην Μαίρη  η οποία άρχισε να φωνάζει για το πως η μπλούζα της ήταν καινούρια.

Συνηθισμένα, απλά πράγματα.

Με αυτόν τον τρόπο, μόνο εγώ και ο Ντίλαν θα πηγαίναμε στην Βραδιά Ποίησης ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν οι υπόλοιποι. Τελικά αποφασίσαμε να καλέσουμε και την Άστερ με την προϋπόθεση ότι δεν θα σχολίαζε τα ποιήματα που θα είχαν σκοπό να απαγγείλουν  οι νέοι καλλιτέχνες. Εκείνη στην αρχή δεν ήθελε αλλά μετά απο πέντε εποικοδομητικά λεπτά μόνες μας ανακοίνωσε στον Ντίλαν ότι μπορούσε να έρθει εφόσον θα έπινε αλκοόλ. Έτσι εκείνη την Τετάρτη η Άστερ μας οδήγησε στο μικρό απομονωμένο καφέ μέσα σε μία μεγάλη πόλη με σκοπό να ακούσουμε ποιήματα.