Ένα μπουκέτο Αμαρυλλίς και Άστερ

Επίλογος

Δύο χρόνια αργότερα

Εκατοντάδες μάτια βρίσκονταν καρφωμένα επάνω μου και οι άνθρωποι είχαν σταματήσει για μια στιγμή να μιλούν, να γελούν και να πίνουν για να ακούσουν τις επόμενες μου λέξεις. Υπό άλλες συνθήκες θα ομολογούσα πως μου είναι δύσκολο να αναπνεύσω όμως ήταν αδύνατο σε στο τεράστιο, ευρύχωρο δωμάτιο που βρισκόμασταν. Η αλήθεια ήταν πως μέχρι και το άγχος με είχε εγκαταλείψει την στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο υπερυψωμένο βάθρο, λες και εκείνη η στιγμή ήταν γραφτό να ανήκει στις αναμνήσεις μου ως μία απο τις πιο λαμπρές.

Πριν ξεκινήσω το βλέμμα μου ταξίδεψε για άλλη μια φορά στο βάθος, πέρα απο τον κόσμο και καρφώθηκε πάνω στις εικόνες δύο κοριτσιών. Η μία σε μία κατάσταση ευθυμίας, με τα καστανά της μαλλιά να έχουν σκορπιστεί σε όλον τον χώρο λες και αναζητούν διαφυγή. Το χαμόγελο της τόσο μεγάλο και αληθινό που θα μπορούσε  να κάνει τον καθένα να ευτυχίσει μόνο κοιτάζοντας το και τα μάτια της να κοιτούν με ένα ύφος λαγνείας και ντροπής συνάμα το φακό που -ομολογώντας τον δισταγμό της-.  Δίπλα στην φωτογραφία της, η άλλη κοπέλα είχε δημιουργηθεί με τα πιο ζωντανά χρώματα που θα μπορούσε να βρει κανένας στην παλέτα. Τα ξανθά της μαλλιά και το χλωμό της ίσως να έκαναν ολόκληρο τον κόσμο να χιονίζει εάν σάλευε και στον ωκεανό των ματιών της -με μεγάλη λεπτομέρεια ζωγραφισμένα- θα μπορούσε ο καθένας να σαλπάρει για την αιωνιότητα.

Τους χαμογέλασα λες και τους έδινα υπόσχεση πως όλα θα κυλούσαν ήρεμα απο εκείνη την στιγμή και πέρα. Ίσως για ένα δευτερόλεπτο να με επιβεβαίωσαν και εκείνες, η μία με το λαμπρό της χαμόγελο και η άλλη με την αναθεματισμένα έντονη της ματιά.

''Καλησπέρα κυρίες και κύριοι, σας ευχαριστώ καταρχάς που μας τιμήσατε -ο κάθε ένας- με την παρουσία του, είναι αρκετά σημαντικό για εμένα καθώς και τον κύριο Ντέιβις. Φυσικά μπορεί να σας ήρθε ως έκπληξη το γεγονός ότι η έκθεση δεν είναι  μόνο φωτογραφίας αλλά και ζωγραφικής συνάμα -κάτι πλέον ασυνήθιστο- όμως εάν ακούσετε την ιστορία που έχω να σας πω, σίγουρα θα συμφωνήσετε και εσείς μαζί μου πως ήταν αναγκαίο να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα. 

Η ιστορία λοιπόν -γιατί όλα απο μία ιστορία ξεκινάνε και μία ιστορία κρύβουν- ξεκινά με δύο κορίτσια. Η μία ήταν μια τρανή Σκανδιναβή πολεμίστρια που μπορούσε να νικήσει έναν ολάκερο στρατό απο μόνη της · όμως μην γελιέστε, η ψυχή της ήταν όσο τρυφερή όσο και το πιο μικρό νούφαρο. Η άλλη ήταν μία πανέξυπνη μούσα απο την αρχαία Ελλάδα που η περιέργεια της σίγουρα δεν θα την άφηνε να ησυχάσει ούτε για μία στιγμή εάν δεν ανακάλυπτε τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο. Όταν οι γαλαξιακοί δρόμοι των άστρων τους συναντήθηκαν η έκρηξη τους ήταν ακόμη πιο θορυβώδης και απο εκείνη που δημιούργησε τον κόσμο -σύμφωνα με τον πιστό τους φίλο, έναν φεγγαροσκεπαστή που δεν μπορούσε ποτέ να ξεχωρίσει το σωστό απο το λάθος-. Ακόμα και αν ήταν διαφορετικές ήρθε η στιγμή που η μία δεν μπορούσε να συνεχίσει χωρίς την άλλη.