Ένα μπουκέτο Αμαρυλλίς και Άστερ

Κεφάλαιο 25

Όταν ήμουν μόλις δέκα χρόνων είχα κάνει μία υπόσχεση στον εαυτό μου που ήμουν σίγουρη ότι  ποτέ δεν θα την αθετούσα. Μπροστά στον καθρέπτη με υγρά μάγουλα και κόκκινα μάτια έχοντας την ανάμνηση της μαμάς μου στο μυαλό μου, είχα πάρει μία βαθιά ανάσα και μία απόφαση συνάμα. Ήθελα να ταξιδέψω όλον τον κόσμο, να ζήσω και να γελάσω δυνατά, να τραγουδήσω το πιο όμορφο τραγούδι, να οδηγήσω μια μοτοσυκλέτα, να αγκαλιάσω έναν θλιμμένο κλόουν, να διεκδικήσω τα κύματα, να αγγίξω τον ουρανό. Και όταν τα έκανα όλα αυτά θα έβαζα τις εικόνες πάνω στο χαρτί με τα χρώματα της φαντασίας μου. Λαμπερά, φωτεινά κίτρινα και τολμηρά κόκκινα, σμαραγδί πράσινα και ωκεάνια γαλάζια.

Από τότε άρχισα να ζωγραφίσω με μανία, οπότε ζωγράφισα και ζωγράφισα και ζωγράφισα μέχρι να γίνω και εγώ χρώμα στην παλέτα. Κάθε δημιούργημα που τελείωνε το τοποθετούσα στοργικά σε έναν φάκελο ο οποίος μέχρι τώρα έχει γεμίσει. Ήταν πολύ σημαντικός και δεν τον άφηνα ποτέ στα χέρια τρίτων.

Όμως απο την στιγμή που αποφάσισα να αφιερωθώ πλήρως στα μαθήματα μου και να στοχεύσω σε μία καλή ζωή δεν τόλμησα να κοιτάξω ξανά το περιεχόμενο του φακέλου. Αυτό βέβαια δεν σήμαινε ότι τον πέταξα, αντιθέτως τον κρατούσα κλειδωμένο σε ένα συρτάρι σαν μυστικό. Η μόνη φορά που τον έβγαλα μετά απο μήνες ήταν την μέρα που μίλησα στην Άστερ, την ημέρα όπου ήρθε η καταστροφή για τον μικρό μου κόσμο. Όταν το επόμενο απόγευμα το συνειδητοποίησα, ανησυχία απλώθηκε σαν λιμός σε όλη μου την καρδιά και το στομάχι μου σφίχτηκε. 

Η πιθανότητα η Άστερ να επέμενε στο να μην κάνει τίποτα με το μέλλον της μου προκαλούσε σύγχυση. Αλλά ο φόβος της πιθανότητας η Άστερ να έβλεπε τι είχα φτιάξει και να με αποκαλούσε ψεύτρα και υποκρίτρια με καθήλωνε. Δυστυχώς δεν μπορούσα να το αρνηθώ διότι αλήθεια ήταν. Δεν ξέρω τι είχα στο μυαλό όταν έβαλα και τον δικό μου φάκελο μέσα στην τσάντα δίπλα στο πορτφόλιο της Άστερ, απλά εκείνη την στιγμή ένιωθα ότι ήταν σημαντικό, ότι άνηκαν μαζί.

Προσπάθησα βέβαια να μην το σκέφτομαι. Όμως υπήρχαν πολλά που δεν ήθελα να σκέφτομαι τις επόμενες δύο μέρες που πέρασαν αστραπιαία. Για κακή μου τύχη δεν τα κατάφερα, οι σκέψεις δεν με άφηναν ήσυχη και εγώ ήμουν αδύναμη. Είναι μάλλον ένας απο τους νόμους τους σύμπαντος, αυτό που να μην θέλεις να σκέφτεσαι να ξεπηδάει συνέχεια στο μυαλό σου.

 Το χειρότερο ήταν τα βλέμματα που μου έδινε η Σούζαν κάθε φορά που την κοιτούσα. Δεν μιλήσαμε καθόλου εκείνο το Σαββατοκύριακο και η σιωπή με οδηγούσε στην τρέλα. Οι γονείς της ήταν αρκετά απασχολημένοι για να παρατηρήσουν ότι η ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι δεν ήταν η ίδια και τον Φιν μάλλον δεν τον ένοιαζε. Ήμουν σίγουρη πως είχε ακούσει και ήξερε τι είχε συμβεί.