Ένα μπουκέτο Αμαρυλλίς και Άστερ

Κεφάλαιο 11

Στο πίσω μέρος της τάξης καθόταν η Άστερ με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, ένα χαμόγελο που ήμουν σίγουρη ότι σήμανε πόλεμο για την υπόλοιπη ώρα. Με τα πόδια της πάνω στο θρανίο και τα χέρια της πίσω από το κεφάλι έδειχνε λες και η τάξη, το σχολείο και ο κόσμος ολόκληρος της ανίκανε. Και εκείνη το ήξερε. Δίπλα της καθόταν μία κοπέλα με έντονα κόκκινα μακρυά μαλλιά και έκφραση που προκαλούσε κάθε εξουσία που είχε ο καθηγητής.

Δύο θρανία πιο δίπλα βρίσκονταν μία παρέα τεσσάρων αγοριών που είχαν διακόψει την συζήτηση τους και με κοιτούσαν έντονα. Δεν τους είχα δει ξανά αλλά αυτό μάλλον θα ήταν επειδή δεν θα είχαν έρθει ποτέ στο μάθημα. Τέλος, στο δεύτερο θρανίο καθόταν ένα ξανθό αγόρι μόνο του με τα ακουστικά στα αυτιά και τα μάτια κλειστά αγνοώντας τον υπόλοιπο κόσμο.

''Δεσποινίς......Α ναι! Αλέξιος μπορείτε σας παρακαλώ να καθίσετε σε μία από τις θέσεις;'' την προσοχή μου την τράβηξε η ενοχλητική φωνή του καθηγητή που στεκόταν δίπλα στην έδρα.

Ήταν ένας σχετικά κοντός άντρας ίσως στην ηλικία των πενήντα. Φορούσε ένα εκτυφλωτικά κίτρινο πουκάμισο που μπορεί να ήταν τουλάχιστον δύο δεκαετίες παλιό και ένα απλό καφέ παντελόνι. Είχε μία συννεφιασμένη έκφραση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του και κάτι μου έλεγε πως μισούσε τους μαθητές και ίσως την δουλειά του την ίδια πιο πολύ από κάθε τι άλλο. 

''Ναι συγνώμη'' είπα αφηρημένη ξυπνώντας από το παραλήρημα μου και πήγα και έκατσα στην θέση δίπλα στο αγόρι με τα ακουστικά το οποίο δεν κατάλαβε τίποτα χαμένος στον δικό του κόσμο όπως ήταν. Άκουσα δυνατά γέλια από την πίσω πλευρά της τάξης αλλά τα αγνόησα.

''Όπως ήδη θα ξέρετε ονομάζομαι κύριος Μπράουν και είμαι υπεύθυνος σας σήμερα'' είπε με βραχνή φωνή ο καθηγητής ''Θα φύγω, όμως θα έρθω να σας ελέγξω τουλάχιστον δύο φορές πριν το τέλος της τιμωρίας. Κανονίστε την πορεία σας και μην κάνετε φασαρία αλλιώς αυτή η τάξη θα γίνει το δεύτερο σας σπίτι'' .

Ύστερα διάβασε όλα τα ονόματα στην λίστα για να σιγουρευτεί ότι όλοι ήταν παρόντες. Κάθε φορά που φώναζε και ένα όνομα όλοι χειροκροτούσαν και φώναζαν, η Άστερ πιο δυνατά απ' όλους. Τελευταίο αναφώνησε το δικό μου.

''Αλέξιος Αμαρυλλίς'' .

''Βασικά κύριε''' τον διέκοψα ''Είναι Αλεξίου'' ήταν ξεκάθαρο ότι δεν του άρεσε το γεγονός ότι τον διόρθωσα και μου έριξε μία δολοφονική ματιά. Μετά βγήκε από την τάξη κοπανώντας την πόρτα πίσω του δυνατά.