Ένα μπουκέτο Αμαρυλλίς και Άστερ

Κεφάλαιο 13

Την επόμενη μέρα αισθανόμουν εύθικτη με αμέτρητα πράγματα που συνήθως δεν θα μου δια τάραζαν την ηρεμία μου. Από το πρωί εάν έλεγε κάποιος κάτι -δεν είχε σημασία εάν ήταν προσβλητικό ή όχι- θα του απαντούσα σαρκαστικά με ένα δήθεν ύφος. Προσπάθησα να μην το κάνω στην Σούζαν άλλα δεν μπορούσα να κρατηθώ στους υπόλοιπους. Τα έξυπνα σχόλια του Νέιθαν και του Τρέβορ μαζί με το χαζοχαρούμενο γέλιο της Λίλη και την καθημερινή αχαλίνωτη φλυαρία της Μαίρη φούντωναν την φωτιά θυμού που υπήρχε ήδη μέσα μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω τον εαυτό μου, πρώτη φορά βρισκόμουν σε απίστευτη βαρυθυμία.

Ήξερα φυσικά ποιος ήταν ο υπαίτιος για την αθυμία μου αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι δραστικό αλλιώς κινδύνευε η ευημερία της διαμονής μου. Αφού δεν μπορούσα να του αρνηθώ ή να του πω τι πραγματικά σκέφτομαι το τίμημα το πλήρωναν οι υπόλοιποι. Αυτό βέβαια με έκανε να αισθάνομαι ακόμη περισσότερο άσχημα. Δεν ήξερα που να ξεσπάσω όταν έβλεπα το τεράστιο χαμόγελο του Φιν και τις ματιές που μου έριχνε, ήταν σαν να έπαιζε με την φωτιά προκαλώντας με να δημιουργήσω καινούριο διαξιφισμό. Ήμουν εντελώς πεπεισμένη ότι δεν ήθελε τίποτα παρά να με εξοργίσει.

Κάποια στιγμή ανάμεσα στο μεσημεριανό και την τελευταία ώρα -ήμουν πολύ θυμωμένη για να έχω την αίσθηση του χρόνου- ο Φιν μου είπε πως ήθελε να μιλήσουμε σοβαρά και απομακρυνθήκαμε από τους υπόλοιπους. Προς στιγμής νόμιζα ότι θα έλεγε ότι έκανε πλάκα ή ότι άλλαξε γνώμη και απλά την προηγούμενη μέρα δεν σκεφτόταν καθαρά. Όμως αυτές οι σκέψεις ήταν μόνο φρούδες ελπίδες.

''Αμαρυλλίς θα ήθελα να ξέρεις ότι πραγματικά λυπάμαι για ότι έχει γίνει'' είπε ο Φιν και με κοίταξε στα μάτια ''Ήθελα καταρχάς να γίνει διαφορετικά, με τον κανονικό τρόπο. Να σου ζητήσω να βγούμε και να σε πάω σινεμά. Αλλά δεν μπορούσα λόγω της κατάστασης''.

''Ποιας κατάστασης;'' ρώτησα εκνευρισμένη ''Σου το είπα δέκα χιλιάδες φορές. Δεν μου αρέσει η Άστερ, τίποτα δεν τρέχει μεταξύ μας. Είναι εντελώς διαφορετική από εμένα, είναι αγενής και άξεστη. Και τέλος πάντων δεν μου αρέσουν τα κορίτσια. Τι θες τώρα; Να πάρω τηλέφωνο τους κολλητούς μου στην Ελλάδα να σιγουρευτείς ότι είχα αγόρια στο παρελθόν;''.

''Αμαρυλλίς'' είπε και ήρθε πιο κοντά μου ''Σε πιστεύω'' Ο τρόπος που με κοιτούσε μου έλεγε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν ψέμματα ότι μόλις μου είχε πει. Η έκφραση του ήταν ανήσυχη με κοιτούσε με ένα βλέμμα παρακλητικό.