Ένα μπουκέτο Αμαρυλλίς και Άστερ

Κεφάλαιο 26

[Αρχικά μπορείτε να ακούσετε το πρώτο τραγούδι στην μέση του κεφαλαίο, εκεί μάλιστα που λέει και τους στίχους (Aint no mountain high enough) και ύστερα το δεύτερο στο τέλος του κεφαλαίο εκεί που είναι η Αμαρυλλίς μόνη της με την Άστερ (She's the tear in my heart by Twenty One Pilots) ]

Ήταν δυνατόν να ομολογήσω ότι οι ημέρες της εβδομάδας που ακολούθησαν ήταν απο τις πιο κρύες στην διαμονή μου στο Οχάιο. Ήξερα πριν πατήσω το πόδι μου στην Αμερική ότι θα έρθει η στιγμή που θα ευχαριστούσα τον μπαμπά μου που μου θύμισε να πάρω μαζί μου ζεστά ρούχα και όντως εκείνες τις μέρες τον ευγνωμονούσα. Μόνο που το τσουχτερό κρύο όμως κάπως κατάφερνε να εισχωρήσει μέσα στα ρούχα μου και να αγγίξει το λευκό μου δέρμα όσο ζεστά και αν ντυνόμουν. Γενικά από μικρή κρύωνα πολύ εύκολα και ήμουν υπερβολική με το πόσα ρούχα φορούσα. Έτσι ο αριθμός των μπλουζών μου κάθε χειμώνα έφτανε τις τέσσερις τις κρύες μέρες και εάν χιόνιζε καμία χρονιά -που ήταν σπάνιο στην περιοχή που ζούσα στην Ελλάδα- τότε απλά δεν έβγαινα απο το σπίτι. 

Όμως στο Οχάιο το οποίο σκεπάστηκε απο χιόνι μέσα σε λίγες ώρες την Παρασκευή με ώθησε στην λήψη δραστικών μέτρων. Έτσι όταν έφτασα στο κατώφλι του σπιτιού του Ντίλαν εκείνο το χιονισμένο απόγευμα μπορούσα να ορκιστώ ότι το βάρος των ενδυμάτων μου το έκανε δύσκολο να μείνω όρθια. Ίσως και να τα είχα καταφέρει εάν δεν ένιωθα το κρύο στα ακροδάχτυλα των ποδιών μου μέσα απο την γυαλιστερή μπότα.

Καθώς αναρωτιόμουν αν ο Ντίλαν θα με άφηνε για πολύ ώρα έξω στο κρύο σαν τιμωρία που τον είχα νικήσει στα χαρτιά την προηγούμενη μέρα η πόρτα άνοιξε διάπλατα. Ένας άντρας με μία σοβαρή έκφραση σε ένα εντυπωσιακό κουστούμι εμφανίστηκε. Του χαμογέλασα πλατιά και εξέτεινα το χέρι μου για χειραψία. 

''Με λένε Αμαρυλλίς και είμαι εδώ για τον Ντίλαν'' είπα εύθυμα και εκείνος κοίταξε το χέρι μου. Για μια στιγμή περίμενα ότι δεν θα δεχτεί την ευγενική μου χειρονομία όμως ξαφνικά ένιωσα το κράτημα του, σταθερό και έντονο.

''Ο Ντίλαν βρίσκεται στο δωμάτιο του την συγκεκριμένη στιγμή'' είπε και έκανε στην άκρη για να περάσω μέσα στο σπίτι ''Καθώς ανέβεις τις σκάλες, προχώρα και είναι η τρίτη πόρτα δεξιά''.

Έγνεψα καταφατικά και ακολούθησα τις οδηγίες του αυτόματα. Δεν άφησα χρόνο στον εαυτό μου να παρατηρήσει το σπίτι, το οποίο έμοιαζε αρκετά με της Άστερ ως προς την έλλειψη χρώματος. Βέβαια παρατήρησα οικογενειακές φωτογραφίες και διάφορα προσωπικά αντικείμενα που μαρτυρούσαν την παρουσία μίας οικογένειας.