Ένα μπουκέτο Αμαρυλλίς και Άστερ

Κεφάλαιο 31

Μερικές φορές μπορεί να σε ξεγελάσουν τα γεγονότα και να φτάσεις στο σημείο να σκέφτεσαι ότι όλα θα πάνε καλά μετά απο τόσες συμφορές. Σαν πιόνι και εγώ στο ασπρόμαυρο σκάκι της ζωής δεν ήξερα ότι το τι επρόκειτο να γινόταν δεν ήταν στο χέρι μου και ότι ποτέ τίποτα δεν θα ήταν. Γιατί στην τελική ούτε την καλοσύνη, ούτε τα χρήματα, ούτε τις συμφορές μετράει η ζωή όταν αποφασίσει να σε χαστουκίσει, να σε ρίξει κάτω και να αρχίσει να σε χτυπά χωρίς σταματημό ή  λύπηση. Και όσο αναφορά αυτό που συνηθίζουν να λένε, ότι μετά απο μεγάλες δυστυχίες έρχεται η ευτυχία που κάνει την καρδιά σου να αιμορραγεί είναι ένα μεγάλο ψέμα. Η ζωή δεν είναι καταιγίδα, τίποτα δεν φεύγει -εσύ απλά μαθαίνεις να κολυμπάς- και αυτό το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, τον πιο επίπονο και τραυματικό.

Γιατί την μία στιγμή είσαι και την άλλη δεν είσαι, έτσι δεν είναι;

Μπορείς να κάθεσαι και να απολαμβάνεις την αγαπημένη σου σοκολάτα με αυτούς που πονάς και την άλλη στιγμή ένα τεράστιο τσεκούρι να κόψει την Γη στα δύο. Δεν υπολογίζει ούτε ότι κάποιος μπορεί εκείνη την στιγμή να γυρνούσε απο τον πόλεμο στα παιδιά του ούτε ότι ένα ζευγάρι μόλις παντρευόταν ούτε ότι μια γυναίκα μόλις είχε ανακαλύψεις τον τρόπο να λυθεί τον παγκόσμιο οικονομικό πρόβλημα. Όλα αυτά, όσο και αν το αρνούμαστε, έχουν ελάχιστη σημασία.

Κάπως έτσι ένιωσα το κρύο, βροχερό απόγευμα της Πέμπτης, μόλις δύο μέρες μετά την παραμονή των Χριστουγέννων. Η τραγική ειρωνεία -η οποία δεν υπάρχει μόνο στην ποίηση τελικά- είναι ότι δεν υπάρχει κανένα άσχημο συναίσθημα, κανένα βάρος στην καρδιά που να προ οικονομεί μία συμφορά. Το κύμα απλά σε πλησιάζει και εσύ δεν το καταλαβαίνεις διότι δεν έχεις καν την επίγνωση ότι βρίσκεσαι στην θάλασσα. Και ύστερα απλά δεν έχεις τίποτε άλλο παρά να πνιγείς, καμία άλλη επιλογή ή διέξοδο.

''Αμαρυλλίς'' το όνομα μου ηχήθηκε σε ολάκερο το δωμάτιο, το ίχνος του χτύπησε τους τοίχους και επέστρεψε πίσω σε εμάς ''Είσαι εντάξει, καμία βοήθεια χρειάζεσαι;''.

''Όχι μπαμπά, απλώς προσπαθώ να πιάσω σήμα για να πάρω τηλέφωνο τον Αλέξανδρο'' είπα και τεντώθηκα ακόμα πιο πολύ.

''Σήμερα το πρωί τους μίλησα'' είπε και έκλεισε την παλιά τηλεόραση ''Είναι όλοι καλά''.

''Το ελπίζω'' μουρμούρισα και κατέβηκα απο την καρέκλα εγκαταλείποντας την προσπάθεια.

Κατευθύνθηκα προς τον καναπέ και κάθισα δίπλα του προσπαθώντας να αποκομίσω λίγη ζεστασιά. Έκλεισα τα μάτια μου και μύρισα το παλιό μαλακτικό και το φρέσκο χαρτί των συμβολαίων που ταξινομούσε στην δουλειά -το οποίο είχε  αρχίσει να εξασθενεί με το πέρας των ημερών-. Μαζί με αυτά ανακατευόταν και η μυρωδιά του φθηνού και κατά την γνώμη μου έντονου αποσμητικού χώρου του δωματίου που είχε νοικιάσει ο πατέρας μου. Ποτέ στην ζωή μου δεν  είχα έρθει ξανά σε μοτέλ και παρ' όλο που στις αμερικάνικες ταινίες τα παρουσίαζαν βρώμικα δεν ήταν τόσο άσχημα.