Ένα μπουκέτο Αμαρυλλίς και Άστερ

Κεφάλαιο 5

Λίγη ώρα αργότερα αποφασίσαμε να φύγουμε διότι ο Φιν είχε αρκετό διάβασμα για την επόμενη μέρα. Βέβαια ακόμα κι αν είχε φύγει το μεγάλο βάρος που ένιωθα πάνω στο στήθος μου ήθελα να μείνω λίγο ακόμα στην πόλη. Πολλές φορές αισθανόμουν πως το σπίτι της Σούζαν ήταν πολύ μεγάλο για εμένα · ίσως ήταν λογικό για μία κοπέλα που είχε περάσει όλη της την ζωή σε ένα τριάρι στην Καλλιθέα.

''Φιν θα σε πείραζε να γυρίσεις μόνος σου σπίτι και να μείνω εγώ για λίγο στην βιβλιοθήκη;'' τον ρώτησα και εκείνος έσμιξε μπερδεμένος τα φρύδια του και δεν μίλησε για λίγο.

''Δεν ξέρω, μπορεί να χαθείς στον γυρισμό και οι γονείς μου θα με σκοτώσουν μετά'' είπε έχοντας μία σκεπτική έκφραση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του ''Θέλεις να κάτσεις για μία ώρα και να έρθω να σε πάρω εγώ;''.

''Φιν δεν είναι ανάγκη'' προσπάθησα να τον μετατοπίσω.

''Είσαι δική μου ευθύνη'' επέμεινε σοβαρός και το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να νεύσω καταφατικά.

''Εντάξει, ευχαριστώ'' δίνοντας μου ένα χαμόγελο μου γύρισε την πλάτη και άρχισε να περπατάει προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Καθώς τον είδα να εξαφανίζεται και να γίνεται ένα με τον κόσμο στην μακρινή πλατεία ένιωσα τον θυμό να λιώνει μέσα μου σαν λάβα και να τρέχει μέσα στις φλέβες μου απειλώντας να χυθεί με κραυγές και υβριστικά σχόλια. Διότι ακόμα κι αν καταλάβαινα την ανησυχία του η μόνη που είχε ευθύνη για εμένα ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός · εκτός όμως από αυτό δεν άντεχα πολλές φορές το συναίσθημα ότι κάποιος με ελέγχει και προσπαθεί να με κλείσει σε ένα κουτί ή σε εκείνη την περίπτωση, ένα τεράστιο σπίτι.

Βέβαια ο θύμος μου ξεθύμανε σταδιακά από την στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο παλιό κτίριο γεμάτο με βιβλία. Η μυρωδιά της κλεισούρας, της σκόνης και του χαρτιού έκανε τις σκέψεις να μετατραπούν σε καπνό και να χορέψουν μακρυά από το μυαλό μου καθώς η προσοχή μου στράφηκε στο εσωτερικό του όμορφου κτιρίου.

Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι ένα ξεφτισμένο κίτρινο που φαινόταν πιο ανοιχτό εξαιτίας των τεράστιων παραθύρων που επέτρεπαν σε ένα μεγάλο ποσό φωτός να μπει. Στο κέντρο της αίθουσας υπήρχαν τουλάχιστον εφτά διάδρομοι που τους δημιουργούσαν τεράστιες βιβλιοθήκες. Από την δεξιά πλευρά της αίθουσας ήταν τοποθετημένα τρία μεγάλα γραφεία που αποτελούσαν το αναγνωστήριο ενώ στην άλλη άκρη υπήρχαν κάτι παλιές ξύλινες σκάλες που οδηγούσαν στους πάνω ορόφους και ένα γραφείο στο οποίο καθόταν μία γριά κυρία.