Kahit Sandali (Santa Clara Series #1)

Chapter 43

LAST MAN

Nagising ako sa isang silid na puro puti ang dingding.

Inilibot ko ang aking mata sa buong silid may puting kama, puting unan, manipis na puting kumot na nakabalot sa ibabang parte ng aking katawan, ang puting tiles.

Nasilaw pa ako ng mamataan ko ang ilaw na nasa gitna.

Hindi na bago saakin 'to, alam ko kung nasaan ako pero bakit anong gingawa ko dito?

Napabangon ako sa puting kama, nakita ko ang kamay kong may nakaturok na kung anu-ano.

Napapikit ako ng mariin at pilit kong inalala kung ano bang nangyari at nandito ako. Ngunit wala akong maalala bukod sa pakiusap ni Mrs. Montiel na layuan ko ang kanyang anak.

"Ate?" Biglang sumulpot si Myca na gulo gulo ang buhok. "Are you okay? Do you need something? Do you want something?" Magkakasunod at nag-aalala niyang tanong.

I can't even say any single word.

"Ate Lorie!" Tawag niya at kung saan man may Lorie na sumulpot saaming harap.

Nilapitan ako ni Lorie. "Okay ka lang ba? Tatawagin ko 'yong doktor" aniya at umalis na nga para siguro tawagin ang doktor.

Inabutan ako ng kapatid ko ng isang basong tubig. Sumimsim lang ako. At pilit ko pa ring inaalala kung anong nangyari at narito ako.

Ilang sandali pa dumating na nga ang doktor kasunod si Lorie at isa pang nurse.

Umupo ako ng maayos.

Chineck ng doktor ang dextrose na nakakabit saakin at may inabot sakanya ang nurse na kasama niya.

"Miss Linarez, are you feeling okay now?" Kaswal na tanong ng doktor saakin.

"I'm fine now"  nag-alinlangan kong sagot.

Really, what's  happening?

"That's good. You're sister told me nagtatrabaho ka daw?"

Tumango ako.

"You have to avoid stress. Anyways, the bleeding has already stopped."

Nagkunot noo ako.

Bleeding?

Tska ko lang naalala ang lahat, I was rushed in here dahil sa dugo na umagos sa binti ko pababa saaking paa. What's those for, anyways?

"Nevertheless the baby is okay."

"Baby?" Gulat na tanong ng aking kapatid.

Hindi rin agad ako nakapagasalita dahil sa gulat.

Baby?

Narinig ko ang mura ni Lorie.

"Baby!" Nakangiting sabi ng doktor na para bang may good news na hindi namin nalaman agad. "Oh, di niyo alam? Miss Linarez you are 7 weeks pregnant"

Halos mabingi ako sa sinabi niya.

Nalaglag ang panga ko. Kasabay 'nun ang pagbuhos ng aking luha.

Tinahan ako ng doktor.

Ngunit mga luha ko ayaw paawat.

No! This can't be! Hindi pwedeng saakin pa siya nagkamali?

"No doc! Baka nagkakamali kayo" di ko pa rin matanggap ang kanyang sinabi.

"No, Miss Linarez, bago ka namin binigyan ng gamot natagpuan naming buntis ka nga."

Mas lalo akong naluha.