The 81st Hunger Games (Dutch) × Voltooid ×

Hoofdstuk 18

,,Bartolome !”

Hoe kan ik de zoektocht opgeven? Ik moest en zou iets van hem vinden.

Als was dat het laatste wat ik deed.

Ik dook nog een keer onder water, waagde me weer dichter bij de plek waar de octopus mij te grazen had genomen maar ik kon geen enkel teken van hem vinden, geen bloed, geen aanwijzing.

Ik zocht de kant weer af, keek achter rotsen alsof daar iets was wat me naar hem toe kon leiden.

,,Bartolome…” Mijn stem sloeg over terwijl ik me op mijn knieën in het ondiepe water liet vallen.

Hoe had hij zo dom kunnen zijn? Ik had hem nog gewaarschuwd niet te ver te gaan.

Al snel voelde ik twee armen om me heen die me sussend heen en weer wiegden.

Het veertienjarige meisje wiegde me heen en weer als een moeder was die haar dochter troostte wanneer die iets kwijt geraakt was.

,,Het komt goed Aurora… rustig maar, alles komt…”

Blijkbaar had ze haar ogen op een punt ergens anders in de grot gericht want haar adem stokte even in haar keel.

,,…Sneller goed dan je denkt.”

Iets in haar stem deed me opkijken en tranen welden op in mijn ogen waarna ze net zoals de waterdruppels over mijn wang heen rolden.

Bijna honderd meter van ons vandaan, bij de grote rots zag ik iemand zwemmen.

En niet zomaar iemand…

Het was Bartolome.

Ik wist niet hoe ik me precies moest voelen.

Opgelucht en blij dat hij niets scheen te hebben of boos omdat hij niets van zich had laten horen toen ik zijn naam geschreeuwd had.

Uiteindelijk, toen hij alweer zo dicht bij de kant was dat hij kon staan rende ik een beetje onhandig op hem af, met beide gevoelens gelijk op de weegschaal.

Ik gaf hem eerst een stomp op zijn borstkas voordat ik hem omhelsde, waar ik mijn tranen weer de vrije loop liet, tranen van opluchting.

,,Doe….dat…nooit meer.” Verzuchtte ik tussen de snikken door.

Bartolome aaide me over mijn haar heen. ,,Wat niet meer doen?”

Verward trok ik me terug om hem aan te kunnen kijken. ,,Niet direct naar ons toe komen als we je roepen.” De verbaasde uitdrukking op zijn gezicht vertelde me dat hij ons helemaal niet gehoord had.

,,En het kanonschot? Heb je dat dan wel gehoord?” Waarop hij zijn hoofd schudde.

In zijn ogen zag ik dat het hem begon te dagen.

,,Dacht je dat ik dood was?” Zijn stem was zacht terwijl hij zijn armen weer om me heen sloeg waardoor mijn knikken op zijn schouder terecht kwamen.

,,Ik had echt helemaal niets door..” Murmelde hij. ,,Ik was langs de kant aan het zwemmen tot ik zo dicht mogelijk bij de rivieropening kwam zonder dat ik mee gezogen werd en ging daar op onderzoek, maar blijkbaar was het gekletter van water daar zo hard dat ik niets heb gehoord.”

Ik trok me even van hem los om hem aan te kijken. ,,En je hebt mij… ons niet horen roepen, nog geen eens geschreeuw?”

Weer schudde Bartolome zijn hoofd. ,,Het spijt me, echt helemaal niets.”

Ik voelde hoe mijn spieren zich eindelijk begonnen te ontspannen.

,,Ik ben blij dat je niets hebt.”  Terwijl ik nog weer een stap achteruit deed van hem vandaan.