The 81st Hunger Games (Dutch) × Voltooid ×

Hoofdstuk 4

Dat betekende al snel dat we er binnen nu en een halfuurtje waren.

We zette allebei ons eten aan de kant en gingen als kleine kinderen naast elkaar voor het raam hangen om haast stomverbaasd naar buiten te kijken.

Al snel nam het prachtige landschap af en maakte plaats voor de eerste rijen huizen.

Af en toe zie je op de tv in District 7 wel eens Capitoolshuizen, maar die leken te verbleken bij de huizen die we nu zagen.

Knaloranje, roze, blauw, groen, geel, alle kleuren deden bijna pijn aan je ogen.

Ik was ook blij dat er ook genoeg -ook al schitterden ze- grijze huizen waren om de knallende kleuren te compenseren.

We reden een tunnel in die ons het uitzicht benam in plaats daarvan uitzicht bood over voorbijflitsende lampen die aangaven dat de trein vaart begon af te nemen.

Dat betekende dus dat we zelfs sneller dan verwacht aan waren gekomen op het centraal treinstation van het Capitool.

Ik hoorde het geluid nog eerder dan Callum en dat het in beeld kwam.

Het geluid van schreeuwende mensen weerklonk steeds harder in mijn oren.

We reden de tunnel uit en even hielden we allebei onze adem in.

Het treinstation was oogverblindend wit, maar dat werd zelfs bijna teniet gedaan door alle kleurrijke mensen die zich verdrongen om het perron.

Ze kregen Callum en mij in het oog en begonnen allemaal verwoed te zwaaien.

Een man met paars haar en een raar uitziende baard wierp een handkus naar me toe en vele vrouwen glimlachten me zo opgewekt toe, dat het leek alsof ik een godin was.

Ik moest bijna braken.

Geanimeerd zwaaiden Callum en ik terug naar de overweldigend kleurige mensenmassa en toen de trein tot stilstand kwam probeerden vele Capitool inwoners om zich langs de vele vredesbewakers te wurmen om dichter bij ons te kunnen komen.

Ze hadden ons alleen nog maar op tv gezien met de boete, maar blijkbaar maakte onze verdoemde status ons nu al enorm populair.

Ik voelde iemand mijn hand vastpakken die me zachtjes bij het raam wegtrokken.

Toen ik omkeek staarde Callum me bijna nerveus aan en ik wist wat hij dacht.

Nu begint de weg naar onze dood echt.

Snel kneep ik even in zijn hand voordat Pardee ons de coupe uit loodste en nog het één en ander tegen ons riep over geen aandacht schenken aan de inwoners, dat we gewoon moesten lachen en door moesten lopen.

Temika volgde ons zwijgend en bleef achter ons staan.

Haar gezicht stond nog scherper dan anders, blijkbaar vergde het aanzien van het Capitool nog steeds veel van haar.

De treindeuren schoven open en we werden overspoeld door een vloedgolf aan gejuich.

Onze namen werden gescandeerd door het leek wel de duizenden mannen en vrouwen die ons hadden staan opwachten.

Vredesbewakers duwden hier en daar de inwoners iets hardhandig terug, waar ze dan ook hun volste concentratie voor nodig hadden.

Een jonge vrouw met knalgeel haar wist zich door de beveiliging heen te werpen en wierp zich voor me en greep mijn hand vast.

,,oh, het is zo mooi om je te ontmoeten Aurora.” Ze keek me hoopvol in de ogen.

,,jij gaat winnen, ik weet het zeker.” Schreeuwde de geelharige vrouw me nog toe voordat ze door twee zwaarbewapende vredesbewakers hardhandig weer de menigte in werd geduwd.