The 81st Hunger Games (Dutch) × Voltooid ×

Hoofdstuk 5

Het begon al donker te worden toen Philomena, Georgianna en ik opschokken van een het gesis van een opengaande deur dat aangaf dat er iemand vanuit de lift binnenkwam.

Die bewuste persoon bleken Pardee te zijn, op de voet gevolgd door Temika, die zo te zien weer buiten zinnen en verwoed een gesprek met de oranje versie van Karkki de suikerspin probeerde aan te knopen.

Maar blijkbaar had Pardee geen zin om het gesprek opnieuw te starten.

Ze haalde haar pasje door een scanner heen en verdween per direct naar haar eigen slaapgedeelte zonder één enkel woord.

Met open mond staarde ik haar na.

Waar bracht ze het lef en respectloosheid om zomaar de havik links te laten staan?

Temika zeeg op haar eigen woedende manier neer aan de tafel een aantal meter van ons verwijderd en keek strak en norm voor zich uit.

,,Pardee is het afgelopen jaar uitgegroeid tot een kopie van Suikerspin.” Mompelde Georgianna terwijl ze zich naar mij en Philomena vooroverboog.

,,weet je zeker dat zij juist niet erger is dan Suikerspin 1.0 ?” giechelde Philomena op haar beurt terug en we moesten alle drie onbeholpen lachen.

Een paar meter verderop hoorde ik Temika verontwaardigd snuiven.

,,aan roddelen hebben jullie niets, ik had jullie wel intelligenter ingeschat.”

Verstard keken we elkaar aan.

Blijkbaar was Pardee niet de enigste die der dag niet had.

Het geluid van de liftdeur verried dat er weer mensen binnenkwamen.

,,wat een bedompte sfeer hier, daar moet echt iets aan gedaan worden.”

Attic, gevolgd door Callum, Minta en Suikerspin –of ze nou 1.0 of 2.0 was maakte even niet uit- betraden de grote woonruimte.

Iedereen zocht een eigen plekje op in de ruimte.

Karkki klopte aan bij Pardee, die de medesuikerspin vrolijk binnenliet.

,,soort zoekt soort.” Grinnikte Georgianna en nu moesten ook Attic en Minta lachen die aan de tafel bij Temika waren gaan zitten.

Blijkbaar hadden ze dit soort gesprekken wel vaker.

Callum wierp steeds steelse blikken op mij, maar om de één of andere reden kwam hij niet naast me zitten, maar ging hij naast Attic Zolder zitten en wende zijn blik af waardoor hij de lichte verbaasdheid in mijn ogen niet kon zien.

De liftdeur ging weer open en dat kon haast nog maar één iemand betekenen.

Blaine kwam met zo’n nonchalance en charme binnenlopen dat ik alleen maar naar hem kon blijven kijken terwijl met het leek wel zwevende stappen de woonkamer binnen kwam lopen en naast me op de bank neerzeeg.

,,prettig om te zien dat je weer kan lachen.” Zijn stem was zacht en het leek wel alsof de woorden alleen maar voor mij bedoeld waren.

,,al klaar met de kostuums?” ontweek ik zijn warme woorden.

Hij glimlachte. ,,bijna klaar, maar reken er maar op dat je er fantastisch in uitgaat zien.”

Mijn ogen schoten naar Callum toe. ,,ik neem aan dat je Callum er net zo fantastisch uit laat zien als dat je met mij van plan bent.”

Callum draaide zijn hoofd bij en wierp snel een blik van mij naar Blaine en wende toen weer zijn hoofd af, waarna Blaine weer mijn aandacht trok door zijn arm om mijn schouder heen te slaan. ,,maar natuurlijk lieverd, het zou niet leuk zijn als alle ogen alleen maar op jou gericht zijn, dan stel jij je mede tribute in de schaduw.”