The 81st Hunger Games (Dutch) × Voltooid ×

Hoofdstuk 20

Ik voelde hoe mijn hart even stil leek te staan en een beklemmende snik verliet jammerlijk mijn keel.

Nog net voor ik me omdraaide en wegstoof zag ik hoe Callum Brosey wegduwde en verdwaasd om zich heen keek waarbij hij opeens opsprong.

,,Laat gaan, het was vast niets.” Hoorde ik Brosey schreeuwen, maar ik wist dat Callum me gezien en herkend had.

Ik probeerde zo snel mogelijk te rennen als ik kon, de zak met eten kletste steeds tegen mijn been aan en juist nu moest mijn door een octopus verwonde been ook nog eens protesteren.

Met tranen over mijn wangen heen rollend stoof ik de pijn van mijn hart en been negeren de tunnel in en botste daar tegen een onthutste Bartolome op.

Voor ik wist klampte ik me aan hem vast en liet me tegen hem aan zakken.

,,Aurora wat is er?” zijn stem was bezorgd terwijl hij me over mijn haren heen aaide.

,,ik… ik… Brosey… Callum…zoenen.”

Allen die drie woorden waren al genoeg voor hem.

Sussend trok hij me met zich mee tegen de muur aan waar Hennessee zich ook al snel melde, waar Bartolome haar met ook enkel die drie woorden vertelde wat er aan de hand was en er verdween een boze gloed over haar gezicht.

,,die meid..”

,,Aurora!”

Mijn naam galmde door de tunnel heen en Bartolome hield me nog steviger vast.

Callum stapte uit de schaduw het licht van ons vuurtje in en zijn ogen waren ook vochtig.

,,Aurora…” de toon van zijn stem zorgde er bijna voor dat ik me in zijn armen zou werpen, maar ik hield me in, het beeld van hem en Brosey stond nog op mijn netvlies gebrand.

Maar een andere gedachte schoot door mijn hoofd.

Jij hebt toch ook met Bartolome gezoend?

Even schudde ik mijn hoofd en maakte me los uit Bartolome zijn armen waarna ik omhoog klom en tussen de klimop verdween.

Ik wou alleen zijn.

,,Alsjeblieft, ik kan het uitleggen !” riep hij wanhopig en die woorden deden me weer even twijfelen, maar Bartolome was me voor met antwoorden.

,,zie je dan niet dat ze je niet wilt zien op dit moment?” zijn stem klonk diep en tegen de rand van vernietigend aan, hij stond echt voor me in.

Ik wou hem niet wegjagen, maar ik had gewoon wat bedenktijd nodig.

,,Callum… misschien over een…. Uur…” mompelde ik terwijl ik mijn hoofd weer even door de klimop heen stak.

Hij keek me met betraande ogen aan maar knikte uiteindelijk, hij zag er bijna uit zoals ik me voelde, gebroken.

Ik keek toe hoe hij wegliep naar Brosey, die in mijn ogen toch wat triomfantelijk aan het eind van de tunnel op hem stond te wachten.

Ze probeerde een arm om hem heen te slaan maar hij duwde haar weg, wat weer tot een schittering aan hoop bij mij gaf.

Over een uur zal ik het allemaal weten.

Ik klom weer naar beneden en probeerde zo opgewekt mogelijk de rest de zak met eten te showen. ,,wie heeft er honger?”

Allemaal keken ze me bezorgd aan, maar ik wuifde het weg.

,,ik hoor zijn kant van het verhaal straks wel, tot die tijd wil ik er niet aan denken.” Deelde ik ferm mee waarna ik de zak open knoopte en ik het eten aan de anderen uitdeelde.