The 81st Hunger Games (Dutch) × Voltooid ×

Hoofdstuk 15

Hij liet zijn handen weer op mijn schouders rusten.

,,Wat je ook doet, denk aan de woorden die Temika jullie allemaal zei over het overleven, denk aan alles wat je in het trainingscentrum hebt geleerd en mocht het een troost zijn…”

Zelfs in deze situatie kreeg hij het nog voor elkaar slapjes om te glimlachen.

,,…Dat ik bijna al mijn geld op jou in zou zetten voor de overwinnen, zoveel vertrouwen heb ik in jou.”

Na dit gezegd te hebben sloot hij me in een omhelzing, maar week bijna direct weer achteruit. ,,Sorry.” Murmelde hij.

Ik weet niet wat me overkwam, maar dit keer zette ik een stap zijn kant op en sloeg mijn eigen armen om hem heen.

Ik moest wat zeggen, zeker voordat ik mijn stem helemaal verloren was.

,,Ook al is er… het één en ander gebeurd.” Begon ik zachtjes. ,,ik wel vond dat je een goede stylist was.”

Blaine zuchtte. ,,daar ben ik blij mee.”

,,Nog 30 seconden.”

Een schelle vrouwenstem weerklonk door de speakers en gaf daarmee aan dat ik langzamerhand naar de glazen buis moest lopen.

Mijn ogen sperden zich open.

Blaine liet me los toen hij merkte dat ik was verstard. ,,Kom op Aurora, denk aan alles wat jou sterk maakt en herinner hoe het is om vrij te zijn.”

,,20 seconden.”

Mijn voeten reageerden bijna niet meer op mijn gedachten en vertwijfeld zette ik de eerste stappen naar de pijp.

Onzeker zette ik mijn voeten op de metalen plaat en draaide me om naar Blaine, die een meter terug was blijven staan.

,,Nog 10 seconden.” De vrouwenstem galmde weer door de kleine ruimte heen.

,,Het gaat je goed Aurora.” Fluisterde hij voordat de glazen buis me  geheel omhulde.

Blaine zei nog een paar dingen, maar de buis liet geen enkel geluid meer door.

Al had hij daar staan schreeuwen.

Maar zijn lippen waren makkelijk te lezen.

,,Blijf jezelf.”en tot slot. ,,ik hou van je.”

,,Alternatief aftellen gaat nu van start.” Een andere stem, de stem van Flamel Morgenster galmde nu door de speakers heen.

,,120..119…118…”

Ik haalde oppervlakkig adem terwijl mijn plateau begon te stijgen.

Met een ruk draaide ik me nog weer om naar Blaine, die me met betraande maar vriendelijke ogen aan bleef kijken en zwakjes zwaaide alsof hij me zo juist vaarwel had gezwaaid voor een lange reis.

En misschien was dit ook wel een lange reis.

Een lange reis naar de dood.

De warmte in de buis begon met elke meter heviger toe te nemen terwijl ik door de glazen wand tegen beton aanstaarde dat stevig verankerd was.

Aangezien ik daar niet veel aan had verschoof ik mijn blik en staarde omhoog om een glimp op te kunnen vangen, maar het enigste wat ik kon zien was een zwak licht bijna honderd meter boven me, hoewel het naar het einde van de glazen buis nog geen tien meter meer was.

Ik had bijna de neiging om mijn jas uit te trekken, zo warm begon het nu te worden.

Mijn ogen sperden zich open toen er een paar as deeltje op mijn hand lande.