The 81st Hunger Games (Dutch) × Voltooid ×

Hoofdstuk 31

“Sorry hoor,  maar ergens vind ik dat helemaal niets op slaan.”Bartolome was opgesprongen nadat  Wajo Castella zijn woord had gedaan. “Hoe zijn jullie er zo zeker van dat alles soepel gaat verlopen ?”

De man tegen wie hij stond te roepen keek hem echter doodnormaal aan. “We zijn al meer dan een maand bezig met het plannen van deze operatie, je kan van ons aannemen dat het goed gaat..” nemen dat we echt wel weten waar we aan beginnen.” Wajo trok zijn wenkbrauwen op en zond eventjes een snelle blik naar de gele Capitools vrouw, die haar schouders twijfelend ophaalde er kan altijd wel iets fout gaan.” Mompelde ze tegen de zin van Wajo in, die daardoor zijn punt van vertrouwen redelijk kwijt was.

Hij herstelde zich door lichtelijk overdreven te kuchen. “Desalniettemin moeten we de gok wagen, de tijger in een hoek drijven en dan toeslaan.”

Ik probeerde alle informatie nog te verwerken die er zonet gegeven was.

Maar ergens kon ik het niet bevatten.

Om en kort verhaal samen te vatten was dit er en beetje gezegd wat er staat de gebeuren.

Door de vredesbewakers die zich bij ons aan hadden gesloten konden we zo goed als overal komen in het Capitool en door de connecties van Wajo hadden we nog meer inside informatie en plattegronden weten te bemachtigen zonder dat iemand het door had.

De geel geklede vrouw was voorgesteld als Chanaria, hoe kan het ook anders en zij was werkzaam in de presidentiële suites als planner en interieurdesign, waardoor zij zo goed als elk hoekje en elke geheime ruimte wist die zich daar ook maar bevinden.

Maar toch zaten er nog een paar lekken in het plan, namelijk, hoe komen wij ongezien langs alles en iedereen die niet bij ons hoort om daar ook maar te komen ?

En dat was nog niet eens het ergste van het plan, nee, natuurlijk wouden ze niet zomaar even aankloppen bij de president om hem op de thee te vragen om dit vriendschappelijk op te lossen.

Ze waren van plan om hem te vermoorden.

En ergens had ik zo’gevoel dat ze op één van ons vertrouwden, omdat wij net uit iets gekomen waren waarin het belangrijk was om eventueel te doden en te overleven.

Denken ze nou echt dat we nu gewend zijn om te doden ?

Dan zitten ze er heel erg naast.

“Aurora ?” Zachtjes voelde ik een tikje tegen mijn schouder aan, welke van Hennessee scheen te komen die aan mijn andere kant zat.

Een beetje spijtig keek ze me aan, wat was er zonet gezegd ? Was het belangrijk.

Oh, ik was weer eens afgedwaald met mijn gedachtes en had ik mijn gehele realiteit buitengesloten, iets wat ik nu wel vaker deed om niet aan de doden van de hongerspelen te denken.

Ze mogen blij wezen dat ik nog niet naar de drank of de morfine gegrepen had die in dit gebouw vast wel aanwezig zijn.

Om het duidelijk te maken dat ik het toch niet helemaal meegekregen had maakte ik een afwezig geluid.

“Oh, Aurora.” De stem van Hennessee sloeg over. “Ze willen dat jij met het eerste team meegaat, samen met Callum en Bartolome.”

Mijn ogen werde groot en ik zocht de ogen van de beide jongens op die zo te zien ook nog niet bijgekomen waren van het nieuws.

“Waar...Waarom moeten wij mee ?” sputterde ik. “Ik...Ik kan hem niet vermoorden.”

“Mensen hebben gezien wat jullie hebben gedaan in de arena, de inwoners aanbidden jullie en zullen jullie zo door laten lopen.” Verklaarde Wajo alsof er geen wolkje aan de hemel stond.