The 81st Hunger Games (Dutch) × Voltooid ×

Hoofdstuk 3

Bij de zilverkleurige trein aangekomen moesten Callum en ik in de deuropening stil blijven staan zodat de nu draagbare camera’s die door mensen op hun schouders werden gedragen een goed shot zouden krijgen van de twee vertegenwoordigende tributen uit district 7 en die beelden laten konden monteren in een geheel filmpje dat iedereen in heel Panem verplicht was om te kijken vanavond.

De gemaakte glimlach die ik van Pardee op mijn gezicht moest hebben begon pijn te doen aan mijn mondhoeken, die zo graag weer naar beneden wouden hangen in een droevige grimas over wat me de komende weken allemaal te wachten staat.

Mijn vingers zochten die van Callum op voor toevlucht en hij omklemde ze alsof hij zonder die houvast niet overeind kon blijven staan.

Een golf van opluchting schoot door me heen.

We doen dit niet alleen, wij met z’n tweeën kunnen dit allemaal aan, samen.

Met een oprechte glimlach keek ik opzij naar Callum, die mijn ogen op zijn huid voelde branden en met een glimlach terug keek, blijkbaar had hij net hetzelfde gedacht.

Toen de camera crew vragen naar ons hoofd begon te schreeuwen duwde Pardee zonder nog een woord te zeggen ons verder de trein in zodat de deuren met een zacht gesis dicht konden glijden en ze op een knop drukte zodat de eventuele machinist –als die al aanwezig was- wist dat de trein weg kon rijden.

Met een lichte schok kwam de trein in beweging en alle drie zochten we naar houvast toen de trein binnen luttele seconden van 0 naar 300 kilometer per uur schoot en het leek alsof de snelheid nog steeds gestaag opliep.

Ik had wel eens een trein langs zien komen rijden, maar dat was een goederentrein vol met boomstammen, papier of al bewerkt hout en die ging nooit harder dan ongeveer 200 kilometer per uur, maar dat was niet te vergelijken met dit luxueuze Capitoolmodel.

In mijn hoofd was ik ervan uitgegaan dat het net zo snel zou gaan als een goederentrein en volgens de afstanden die we op school hadden geleerd lag het Capitool met die treinen op ongeveer twaalf uur rijden af, nu zou het ons waarschijnlijk niet meer dan zeven uur kosten.

Pardee begon verder de trein in te lopen met zo’n nonchalance op die het leek wel meterhoge hakken dat het wel leek alsof ze het zelfs slapend kon doen.

En misschien zou het haar zelfs wel op ijs lukken, je weet maar nooit.

Een beetje onzeker volgden Callum en ik haar en we keken onze ogen uit over de weelderigheid van de coupé die we binnenliepen.

Er waren vele kristallen te ontdekken, de kroonluchters, kandelaars en bezetting van sommige meubels zaten er vol mee.

Op een mahoniehouten tafel waren allerlei hapjes uitgestald die er stuk voor stuk heerlijk, exotisch of weelderig uitzagen en ik vroeg me af wat er wel niet allemaal inzat.

,,welkom in de gezamenlijke wooncoupé.” Piepte Pardee opgewekt toen ze de uitdrukkingen op onze gezichten zag. ,,door de deur aan de rechterkant kom je in de gang terecht naar de persoonlijke coupés,daarin vind je een aparte slaapruimte, badkamer en kleedkamer.”

De opgewekte toon verdween bijna geheel uit haar stem.

,,De eerste is voor het meisje… Au.. dingetje en de tweede is voor… de jongen.”

Blijkbaar deed ze nog niet echt veel moeite om onze namen echt te leren.

Maar ze keek me wel aan alsof ik vereerd mocht zijn dat ze de moeite had genomen om de eerste twee letters van mijn naam te weten, blijkbaar was dat al heel wat.

Ze plofte neer op een metalen bank waarin bordeauxrode kussens weggezonken zaten die je wel leken op te slokken en zette de tv aan, waar direct het embleem van het Capitool op verscheen en al snel gevolgd werd door reclame over de nieuwste trends.