The 81st Hunger Games (Dutch) × Voltooid ×

Hoofdstuk 9

,,Hennessee, Spring op mijn rug!” riep ik het meisje toe dat aan de andere kant van Brosey stond die weer naast mij stond.

Even keek ze raar, maar met een brede glimlach deed ze wat er van haar gevraagd werd.

Al lachend wankelde ik even onder het gewicht dat opeens op mijn hing maar ik lachte met haar mee en trok Brosey zo goed als het kon ook naar me toe en ik zag vanuit mijn ooghoeken dat Hennessee Hee naar zich toetrok, die Parrigan bij haar lila mouw vastgreep en haar zo ook meetrok naar de knusse opstelling.

Hema keek al lachend toe. ,,ik zie een sterke bondgenootschap tussen jullie.” Gniffelde ze terwijl ze de foto nam.

Allemaal hardop lachend keken we naar de camera.

Ons plezier zou nu voor altijd vastgelegd worden in foto’s, als één van ons het zou overleven konden ze de foto’s de wereld insturen om zo de mensen te laten zien hoe gruwelijk het is om jonge, vriendelijke en plezierhebbende mensen een arena in te gooien voor diens eigen leedvermaak.

Er werd nog een paar keer geflitst waarna Hema gebaarde dat onze sessie afgelopen was.

Samen met Hennessee en Brosey wou ik lachend het plateau aflopen, maar blijkbaar had Hema iets anders in gedachten want ze riep me terug.

,,nu jij hier toch al bent kunnen we net zo goed direct jou andere shoots doen.”

Shoots? Zei ze dat nou net in meervoud?

,,Als eerst sta jou naam er in je eentje op, dus een individuele shoot, ten tweede samen met Bartolome en ten derde nog eentje met de jongeheer Demeritt.”

Ik snoof.

Natuurlijk, Blaine vond het ook nodig om met me op de foto te gaan.

Maar wie had mijn naam als individu opgeschreven ?

,,Lach eens een beetje.”

Op commando wist ik er een redelijke lach vanaf te brengen.

Flits.

,,mooi zo, ga eens op het blok zitten en kijk dan net langs de camera heen.”

Flits.

,,kijk nu recht in de camera alsof je naar een geliefde kijkt.”

Maar hoe kijk je naar een geliefde? Ik ben nooit echt verliefd geweest.

Uiteindelijk trok ik maar een extra vriendelijk en iets wat voor verleidend door kon gaan.

Verder had ik echt geen idee van hoe ik moest kijken.

,,oké, dat kan ermee door.”

Flits.

Er volgden nog een aantal foto’s en blijkbaar was Hema tevreden met mij want ze leek maar bezig te blijven.

Al zuchtend ging ik even verzitten op het blok.

,,Mevrouw, moeten we nu niet eens verder gaan? Iedereen zit maar te wachten.”

Hema schrok even op en haar ogen gleden naar de klok. ,,maar natuurlijk je hebt gelijk.”

Ze draaide zich om. ,,Bartolome.” Riep ze over haar schouder heen waardoor haar lange donkerbruine met roze plukken van haar schouder afgleed en soepel terugvierde tijdens de val die de lokken maakten.

Ik slikte, nu zouden we misschien dan het moment van de waarheid krijgen en te horen krijgen wat de beroeps nou toch van me wou.

Bartolome kwam op zijn eigen nonchalante manier aanlopen en aan zijn gezicht kon je zien dat hij er zin in had.