The 81st Hunger Games (Dutch) × Voltooid ×

Hoofdstuk 19

,,Serieus Aurora, dat had je dood kunnen zijn !”

Bartolome stond nu de afgelopen minuut al zo tegen me te schreeuwen.

,,Je zei dat je veilig zou zijn, maar dit was alles behalve veilig !”

Hij begon te ijsberen voor mijn neus.

,,Het voelde al niet goed, ik had je nooit op pad moeten laten gaan.” Hij plofte naast me neer en omhelsde me, zo goed mogelijk de wonden ontwijkend.

Ook ik sloeg mijn armen om hem heen. ,,ik zag het niet aankomen, ik klom net naar beneden toen hij me besprong van achter.” Ik wees omhoog, waar door een aantal stengels de inham te zien was.

,,Het was echt de moeite waard van deze wandeling.”Mompelde ik, toch hopend dat Bartolome het niet gehoord zou hebben aangezien hij er alleen maar boos om zou worden.

Hij keek nu echter gefascineerd naar de inham en klom al snel naar boven.

,,Wauw, dit is echt geweldig ! en daarnaast ook nog eens in de buurt van het meer.”

Ik knikte terwijl ik zijn hand aannam die me helpen omhoogtrok terwijl Hennessee en Calvi achter me aanklommen.

,,Dit is echt geweldig !’ Kirde Hennessee terwijl ze haar tas met een plof neer liet vallen en verder de grot in kroop om de achterwand te inspecteren op eventuele scheuren voor gevaarlijke dingen.

,,Veilig!” Riep ze terug, hoewel ze eigenlijk niet eens had hoeven roepen aangezien de inham al voor genoeg akoestiek zorgde.

,,Ik breng de koelzak wel naar het water.” Opperde ik, maar Bartolome hield me prompt tegen. ,,Ben je gek ? Ik laat je nu echt even niet meer gaan.” Hij griste de zak uit mijn hand en overhandigde die aan Hennessee, die de taak met liefde op zich nam.

,,Kom, je wonden moeten verzorgd worden.” Voor ik iets tegen kon werpen trok Bartolome me al dichter naar zich toe en gebaarde hij naar Calvi of hij de tas toe wou gooien, wat hij ook deed.

,,Hhmm… Gelukkig zijn de wonden niet heel erg diep, alleen deze…” Hij drukte even met een doekje op de wond in mijn arm en ik kermde het uit. ,,…Verschaft enige aandacht.”

Hij gaf me een schone doek om op te bijten terwijl hij verder ging met het pijnlijke ontsmetten van een evenals pijnlijke wond.

Eenmaal die ook ingepakt met verband schoof hij me beter op de grond –alsof ik zelf niet kon kruipen/lopen/ rollen- en trok mijn jas uit. ,,het begint al warmer te worden.” Mompelde hij terwijl hij de jas op het hoopje van de tassen gooide.

Ik mompelde wat, zelf niet goed wetend wat en aan het gezicht van Bartolome te zien wist hij het ook niet. ,,Ga maar wat slapen, je hebt nog geen oog dicht gedaan.”

Alsof mijn ogen op dat sein wachtte sloten ze zich en ik was al snel verdwenen in een diepe slaap, vol messen, verband en bloeddrinkende jongens.

Waarschijnlijk maar een paar uur laten werd ik wakker en voelde ik dat mijn hoofd op een hoger punt lag dan de grond.

Al knipperend met mijn ogen keek ik op, waar ik recht in het grijnzende gezicht van Bartolome keek die met zijn handen steunend op de grond op me neerkeek.

,,Lekker geslapen?” Alle boosheid en bezorgdheid van eerder leken totaal verdwenen.

Ik knikte en werkte mezelf overeind, waardoor mijn gevoel werd bevestigd dat ik met mijn hoofd op zijn schoot had gelegen.

Mijn spieren al uitrekkend strekte ik mijn armen en benen even, wat me weer een gaap ontfutselde, zoals elke keer wanneer ik me uitrek, iets als een wakker word gaap.