The 81st Hunger Games (Dutch) × Voltooid ×

Hoofdstuk 16

De tempratuur begon al snel te dalen en Bartolome keek weer op zijn horloge.

,,het is bijna half 10, laten we maar gaan slapen.”

Ik knikte. ,,gaan we wachthouden?”

De jongen uit District 2 schudde zijn hoofd. ,,lijkt me niet dat het nodig is.”

En net zoals ik de vorige nacht al doorgebracht had in mijn eentje.

Ik maakte mijn slaapzak los van mijn rugtas en legde hem neer op de koude vloer en kroop er al snel met kleren en al in.

Bartolome zat alleen maar een beetje schaapachtig voor zich uit te kijken terwijl hij de capuchon van zijn donkerrode met grijs gestreepte jas en stopte zijn handen dieper in zijn mouwen.

,,heb jij geen slaapzak?” enig sinds verbouwereerd staarde ik hem aan.

Hij haalde zijn schouders op. ,,Toen ik het kampement van de andere beroeps verliet moest ik hem achterlaten, maar tot nu toe red ik me prima zonder.”

Even keek ik hem schattend aan maar liet ik het er maar bij. ,,,jij je zin.”

Ik draaide me om en sloot mijn ogen, waarbij ik al snel weg dwaalde.

Het was stil, geen enkel iets maakten geluid, enkel het ademhalen van Bartolome en mij.

Tot er opeens een kanonschot de gehele ruimte vulde.

Mijn ogen vlogen spontaan open en ik veerde op uit mijn slaapzak, waarna ik direct weer terug zakte.

De lucht was ijskoud.

Mijn adem vormde een dichte wolken voor mijn gezicht en zelfs door die mist heen kon ik zien hoe erg Bartolome zat te rillen.

Ik kroop met slaapzak en al naar hem toe. ,,Bartolome?”

Klappertandend keek hij me aan. ,,ja?”

,,dit gaat echt niet goed zo, ik vermoed dat het andere kanonschot voor iemand was die is doodgevroren en ik wil niet dat jou hetzelfde overkomt.”

Ik kroop weer terug waar ik eerder lag en sloeg de slaapzak open.

,,Er is nog genoeg plaats in de slaapzak, kom liggen.”

Maar hij leek er geen gehoor aan te willen geven.

,,Bartolome!” mijn stem was dwingend. ,,wil je doodvriezen?”

Even leek hij mijn woorden te overwegen en uiteindelijk kroop hij toch naar me toe.

Langzaam kroop hij naast me in de slaapzak en de kou die van hem afstraalde sijpelde bijna door mijn eigen kleding heen, maar mijn lichaamswarmte en de warmte van de slaapzak had het al snel verholpen.

,,kijk, dit is al veel beter toch?”

Hij murmelde wat als antwoord, maar blijkbaar was hij alweer in slaap gevallen.

Ik glimlachte even, hoe kon het dat ik hem eerst als een bloeddorstig iemand had gezien terwijl hij hier zo zorgzaam en grappig was?

Ik zag een felle flikkering door het klimopgordijn en ging zo goed mogelijk overeind zitten, wat jammer genoeg ervoor zorgde dat Bartolome ook weer wakker werd.

,,sorry, maar ik denk dat de dodenaankondigingen weer gaan beginnen.”

Al snel zat hij –nog steeds in de slaapzak- naast me en keken we allebei naar het schouwspel in de grot.

Het beeld van het Capitoollogo was enorm en nam bijna de gehele ruimte tussen plafond en wateroppervlakte in beslag, waar het rustig ronddraaide op de maat van de muziek die door de ruimte galmde als een voorbijgeraasde orkaan.