The 81st Hunger Games (Dutch) × Voltooid ×

Hoofdstuk 11

Keiran lachte. ,,ik zie dat het nog niet helemaal bij je is doorgedrongen.”
Mijn hand gleed naar de ketting op mijn nek en hij volgde de beweging en zijn grijns werd nog breder. ,,ik zie dat je mijn aandenken draagt.”
De paar stappen die het koste om bij me te komen waren snel overbrugt en hij sloeg zijn armen om me heen in een stevige omhelzing.
,,in die paar dagen dat je al weg bent heb ik aan niets anders kunnen denken.”
,,Keiran…”
Hij klopte op mijn hoofd.
,,Keiran… hoe… wat…” ik kon niet uit mijn woorden komen.
Weer lachte hij. ,,je vraagt je vast af hoe ik hier kom en wat ik hier doe.”
Ik knikte.
,,ten eerste wou ik hier al heen om jou te zien en om je dit te geven.”
Hij wroette even in één van zijn zakken van het vredesbewakerspak en haalde er toen het bekende vierkante doosje uit.
,,Je weet dat ik hem niet kan accepteren.”
Toch deed Keiran het doosje open en de dure ring werd zichtbaar.
,,Maar ik weet ook niet wat ik ermee moet en ik wil dat jij hem krijgt.” Hij pakte mijn hand vast en voor ik nog tegen kon sputteren schoof hij de ring met de prachtige diamant op mijn vinger heen.
Twee armen sloten zich vanachter om mijn middel heen en ik verstrakte.
,,zo zo, sjans met een vredesbewaker?” zijn stem was opgewekt en zo charmant als altijd terwijl hij me losliet en naast me kwam staan.
,,Bartolome, jij…”
Hij keek me uitdagend aan. ,,ja?”
Ik kon alleen maar zuchten.
Per direct wende Bartolome zich tot de jonge vredesbewaker.
,,waar zijn toch mijn manieren, ik ben Bartolome Castron.”
,,Keiran Lineblad.” Met een beetje een nukkig gezicht schudde hij de hand van Bartolome die op zijn beurt juist met een grijns terug keek, tot zijn ogen het lege doosje en de ring om mijn vinger in het oog kregen, waarna ik snel de ring afdeed en hem terug aan Keiran gaf die even een verontwaardigd geluid maakte ter tegenwerping.
,,is dat wat ik denk dat het is?” vroeg hij licht afkeurend.
Nu was het Keiran zijn beurt om te grijnzen.
,,Aurora en ik zijn verloofd.”
Ik stak mijn vinger naar hem uit. ,,waren.”
Lachend hief hij zijn handen de lucht in. ,,oké, waren.”
Weer serieus wende ik me tot hem. ,,maar wat doe je hier?”
,,Burgemeester Dodson moest voor zaken naar het Capitool en hij vroeg een aantal vredesbewakers om mee te komen, dus melde ik me aan.”
,,dus je gaat gewoon door met je leven als vredesbewaker?”
Hij knikte. ,,yep, ik heb je moeder ook al verteld dat, als jij niet met me wilt trouwen ik dat best vind, ik wil wel dat jij het er ook mee eens was.”
Ik glimlachte naar hem. ,,bedankt, maar ik denk dat mijn moeder het niet zo makkelijk neer kan leggen.”
We lachten allebei even.
,,hoe is het met mijn vader? Enya en Mason?”
Mijn stem begon zwak te klinken en een hevig gevoel van gemis overspoelde me.
,,je vader en Mason maken het goed, Enya….” Zijn stem stokte.
In mijn hoofd begonnen er alarmbelletjes te rinkelen. ,,is er iets met Enya?”
Keiran wende zijn ogen af wat me alleen nog maar paniekeriger maakte.
,,Keiran!” ik pakte zijn kraag vast en schudde hem licht door elkaar.
Hij pakte mijn handen vast zodat ik zijn pak losliet.
,,Enya heeft in de uren na je vertrek een ongeluk gehad in de fabriek, ze ligt met een aantal ernstige verwondingen in het ziekenhuis.”
Een traan rolde over mijn wang heen. ,,ze…. Ze ligt in het ziekenhuis?”
Ik had het gevoel alsof mijn benen onder me vandaan werden getrapt en ik werd zoveel door Keiran als Bartolome opgevangen die er tot voor die tijd een beetje laveloos bijstond aangezien hij geen idee had waarover we aan het praten waren.
Ze lieten me een de dichtstbijzijnde stoel zakken.
,,Maar verder is alles goed met haar? is ze bij bewustzijn?”
Keiran knikte. ,,ze heeft geen hersenschudding, ze heeft mogelijk een aantal botten gebroken en veel schrammen opgelopen en ze krijgt een grote hoeveelheid pijnstillers.”
Ik beet hard op mijn lip.
,,ik wou dat ik bij haar kon zijn.” Murmelde ik en Keiran pakte mijn handen vast en kneep daar zachtjes in. ,,Enya weet dat haar grote zus momenteel door een moeilijke periode gaat en je broertje is momenteel echt een rots in de branding voor haar.”
Ik glimlachte waterig. ,,fijn te horen dat Mason zo bezorgd is.”
De twee jongens hurkte voor me neer terwijl de tranen over mijn wangen heen stroomden.
Ik had gehoopt niet meer met mijn verleden te maken te krijgen, maar hier stond dan opeens een gedeelte weer voor mijn neus alsof er niets aan de hand was.
,,kijk niet zo bedroefd, wacht ik weet wel iets om je op de vrolijken, ik was namelijk niet de enigste die er zo hard opstond om mee te komen naar het Capitool.”
Keiran gebaarde naar een vredesbewaker bij de deur, die knikte en liep naar buiten.
Een paar seconden later werd de deur weer open gedaan en ik kon een verrukt gilletje niet onderdrukken.
Eigenlijk had er al wel een belletje moeten rinkelen, maar ik had het toen nog niet kunnen hopen en geloven.
Freye kwam op me afrennen en sprong me om de nek.
,,Laat je haar wel een beetje heel?” Lachte Keiran.
Er werd nog wat afgehuild van blijdschap en veel gepraat voordat Freye Bartolome opmerkte.
Ze stootte me aan. ,,wie is die leuke jongen die naast je zit?”
Blijkbaar had Bartolome dat gehoord dat hij boog zich dichter naar ons toe.
,,ik ben Bartolome Castron, kom uit district 2 en…. Tja.” Hij glimlachte.
Ik bood haar mijn arm aan, maar ze nam mijn hele torso in een omhelzing. ,,zullen we naar boven gaan ? Callum zal blij zijn om je te zien.”
Ik gebaarde naar Keiran. ,,kom je ook mee?”
Keiran knikte maar moest ook een grinnik onderdrukken. ,,ik denk niet dat hij zo blij zal zijn om mij te zien.”
Ook ik moest even lachen om die woorden. ,,inderdaad.”
Achter me hoorde ik iemand kuchen. ,,mag ik ook mee?”
Bartolome stond een beetje op zijn voeten te draaien.
Freye stootte me aan. ,,ach, waarom niet?” de ogen van Freye brandde vrolijk op mijn gezicht alsof ze iets duidelijk probeerde te krijgen.
Met z’n 4en stapten we de lift in en waren we onderweg.
,,nu weet ik ook eens hoe het voelt om langer in dit hokje te moeten staan.” Mompelde Bartolome.
De neoncijfers van de lift sprongen op 7 en de deur gleed sissend open.
Met Freye aan mijn ene arm en Keiran aan mijn andere en Bartolome achter me voelde ik me op de één of andere manier ontspannen.
De aanwezigen in de woonkamer keken echter allemaal stomverbaasd.
,,waarom loopt ze met een vredesbewaker aan de arm?” zei Blaine verontwaardigd.
Callum snoof terwijl hij zijn ogen over Keiran liet gaan. ,,de verloving is voorbij hoor.”
Hij stond op en liet naar Freye toe en omhelsde haar. ,,leuk je te zien.”
Toen kreeg hij Bartolome in de gaten en snoof hij nog een keer.
,,Wel Bartolome, kom er lekker bij zitten.” Temika was blijkbaar vrolijk met de plotselinge vriendschappelijk opkomst van de jongen uit district 2.
We namen allemaal plaats en ik zat nog steeds tussen Freye en Keiran in.
,,jongeheer Lineblad.” Temika knikte Keiran kortaf toe en hij groette haar net zo terug.
Blaine zat alleen maar een beetje van de één naar de ander te staren.
,,wie is deze vredesbewaker.”
Keiran stak mijn stylist een hand toe. ,,mijn naam is Keiran en ik ben… was de verloofde van Aurora.”
Ik zuchtte. ,,gedwongen verloofde.” Verbeterde ik hem weer.
,,weet ik, weet ik.” Verzuchtte Keiran zich.
Er werden een hele hoop vragen op ons afgevuurd en Keiran, Freye, Callum en ik probeerden ze allemaal zo goed mogelijk te beantwoorden.
,,maar jij houd wel echt van haar?” Blaine had zich de afgelopen minuten totaal op Keiran gestort met vragen over mij, over hem, over onze situatie.
Mijn gedachtes schoten nog steeds weer terug naar het voorval in mijn slaapkamer.
Wat zou er gebeurd zijn als ik hem niet had onderbroken, had hij me dan misschien nog erger aangerand?
Ik voelde de ogen van Keiran op mijn gezicht branden. ,,ja, ik hou echt van haar en er zal geen dag voorbij gaan waarop ik niet aan haar zou denken.”
Nu mengde ik me ook weer in het gesprek. ,,en Camille dan? Je weet toch wel dat…”
Keiran haalde zijn schouders op. ,,Camille is een aardige meid en zeker niet vervelend gezelschap, maar zelfs als jij boos bent verkies ik jou nog makkelijk boven Camille.”
Ik zuchtte. ,,arme Camille, had ik haar weer hoop gegeven, boor jij haar de grond in.”
Het was een tijdje stil in de ruimte.
,,dus jij houd… echt niet van hem?”
Dit keer was het Bartolome die het woord nam.
Ik zuchtte en knikte. ,, Het spijt me dit te moeten zeggen maar ik hou niet van je Keiran.”
Die haalde zijn schouders op. ,,ik wist ook wel dat het ijdele hoop was en ik heb het ook altijd al geweten, al helemaal sinds die zoen.”
Het laatste gedeelte van die zin zorgde voor een commotie en nog weer een enorme vragensalvo.
,,Hé, laat mijn bodyguard met rust!” riep Freye op een gegeven moment tussen alle verhitte woordwisselingen door.
Iedereen behalve Callum en Keiran keek haar raar aan.
,,bodyguard? Zij ?”
Freye vertelde iedereen over onze eerste ontmoeten en alle jaren daarna, dat ik haar altijd afgeschermd had tegen de mannen die haar voor haar status achterna zaten.
Midden in het verhaal begon ik rood te worden, aangezien ze ook een aantal gênante momenten beschreef die ik zelf het liefst wou vergeten.
Maar op dit moment hoopte ik dat de tijd stil kon staan en dat het voor altijd zo’n vrolijke boel zou zijn, samen met mijn beste vriendin, mijn beste vriend en een aantal mensen die allemaal een beetje op het randje van vriendschap of daaronder rond dwarrelden, dat was het enigste minpunt eraan.
Maar jammer genoeg kwam ook aan dit moment een einde,de klok sloeg zes uur en Freye schrok op.
,,Keiran, we moeten terug, mijn vader zei dat we om kwart voor 7 aan de dinertafel van de president worden verwacht.”
Ik stond samen met Freye op, wat wel moest aangezien ze haar armen nog steeds om me heen geklemd had en me op sommige momenten bijna fijn kneep.
Ze omhelsde me zo stevig dat we samen bijna op de grond vielen en Keiran gaf me op zijn beurt een zoen op de wang met de belofte dat hij me nog een keer zou komen op zoeken voor ik de arena in moest, maar ik had het gevoel dat ik hem niet meer zou zien dus ik gaf hem nog een knuffel voordat hij en Freye samen verdwenen in de lift.
Eenmaal weer terug in de woonkamer liet ik me op de bank vallen.
,,afscheid nemen doet echt pijn.” Murmel ik voor me uit. ,,het rakelt alleen maar weer herinneringen op en dat wil ik niet, ik had ze eindelijk een beetje naar de achtergrond kunnen schuiven en nu stonden ze opeens weer voor me, en Enya…” mijn adem stokte en er rolde alweer een traan over mijn wang heen.
,,maar het was een aangename verrassing neem ik toch aan? om ze toch wel te zien.”
Blaine kwam naast me zitten en klopte op mijn hoofd ter troost, maar onwillekeurig schoof ik bij hem vandaan, na wat hij eerder geflikt heeft kom ik niet zo makkelijk weer bij hem in de buurt.
Ik knikte. ,,natuurlijk was het fijn om ze te zien, niemand wenst meer dan diens beste vrienden in de buurt in… moeilijke tijden.”
Mijn ogen gleden naar Callum, maar hij had zijn ogen afgewend, mijn laatste woorden leken hem geraakt te hebben.
Ik schudde de hand die Blaine nog weer op mijn schouder had weten te krijgen van me af en liep naar Callum toe en ging dicht naast hem zitten. ,,Callum… het spijt me van eerder, ik had het je inderdaad veel eerder moeten zeggen.” Fluister ik in zijn oor.
Hij haalde zijn schouders op en draaide zijn hoofd mijn richting op. ,,ik moet me ook verontschuldigen, ik had moeten begrijpen dat je eerst zelf alles op een rijtje wou zetten voor je het zomaar rond ging bazuinen.”
We glimlachten naar elkaar en hij sloeg zijn arm om me heen en ik liet mijn hoofd op zijn schouder zaken.
,,wat moet ik toch zonder een vriend als jij?” zei ik wat harder zodat iedereen het kon horen dit keer.
,,allemaal aardig en wel, maar daar win je geen hongerspelen mee.”
Ik voelde de hand van Callum even in mijn schouder knijpen om aan te geven dat ik mezelf in moest houden tegenover Temika.
,,Ik heb dit jullie al eerder gezegd, jullie bondgenootschap bestaat uit een stelletje kinderen en van wat ik tijdens de korte tijd dat ik bij de training heb meegekregen van ze houden ze het bijna allemaal niet lang vol, dus zet je daar overheen en denk eens goed na met die koppen van jullie.”
Ik voelde hoe er een kille uitdrukking over mijn gezicht gleed.
,,Ik mag toch zeker wel zelf weten wat ik met mijn leven doe? Je bent dan wel mijn coach, maar dat betekend nog niet dat ik ook altijd naar je moet luisteren.”
Mijn stem was zacht, maar iedereen in de zaal kon de kille ondertoon horen.
,,als je die houding nou eens toonde tegenover de rest van de tributen had ik nog wel vertrouwen in je, maar zoals je grotendeels bezig bent heb ik het gevoel dat ik mijn tijd aan het verdoen ben.”
,,hou op !”
Mijn kille houding vervaagde totaal en ik staarde verbijsterd naar Bartolome die de woorden geschreeuwd had.
,,ik weet niet wat u allemaal meekrijgt, Maar Aurora is één van de beste tijdens de training, ze mag dan wel uit een amateursdistrict komen, maar ze is zo goed als een beroeps en dat al zonder enige training.”
Temika kon alleen maar naar de jongen naast haar op de bank staren.
,,Maar dan nog, onverantwoordelijk gedrag is een niet getolereerd iets hier.” Deed Pardee nog een duid in het zakje en ik zag Karkki druk knikken.
Mijn mond zakte open.
Onverantwoordelijk?
Bartolome sprong op. ,,ik weet niet naar wie jullie kijken, maar ze is verantwoordelijk over haar bondgenootschap, ik zie hoe ze de leden allemaal vriendschappelijk bij elkaar houd en hoe ze samen afspraken maken, hoe erg ze voor elkaar instaan, voornamelijk het meisje Hennessee.”
Ik grinnikte inwendig, Hennessee kwam inderdaad altijd tussenbeide op de… wat ongemakkelijke momenten.
,,Aurora is beslissend één van de grote kansen op de overwinning, naast mij en de andere beroeps dan.” Grinnikte hij met zijn natuurlijke arrogantie er achteraan.
Ondanks die arrogantie kon ik hem wel om de hals vliegen, maar ik hield me wijselijk in.
Een tijdje was het doodstil in de ruimte tot Blaine de stilte verbrak.
,,het lijkt me nu beter dat iedereen maar even snel gaat dineren en dan maar gaat slapen, we hebben genoeg spanning gehad voor vandaag, zijn ogen bleven op mij hangen en ik wist dat ook hij terugdacht aan het bizarre moment op mijn slaapkamer.
Vreemd genoeg stemde iedereen ermee in.
Het eten stond nog steeds onaangeroerd op het dressoir bij de keukentafel en ik schepte snel wat rijst met een kerriesaus met stukjes appel en kip erin erbij op en nam daarnaast nog een groot stuk zoet brood met kruidenboter en een glas bruine vloeistof van wat ze schijnbaar cola noemen en wat uiteindelijk verschrikkelijk verslavend werkte.
Met een voldane zucht legde Bartolome uiteindelijk zijn bestek neer.
,,ik weet niet precies hoe het zit, maar het eten hier lijkt wel beter dan bij ons.”
Iedereen –op uitzondering van Temika- lachten ze allemaal om die woorden.
Bartolome haalde even een hand door zijn haar. ,,het is misschien maar beter dat ik naar mijn eigen verdieping ga voor ze me nog gaan missen.”
Hij stond op, maar voor Bartolome de lift had bereikt trok ik hem even aan zijn pols.
,,ik…ik wil je bedanken voor wat je net allemaal zei…”
Hij grijnsde. ,,hé, wat had ik anders kunnen doen en…”
Voor ik doorhad wat ik zelf deed sloeg ik mijn armen om hem heen en omhelsde hem.
,,nogmaals bedankt.” Zei ik weer toen ik hem losliet.
Bartolome grinnikte. ,,dat is een fijne bijkomst.”
Een beetje beschaamd keek ik naar de grond. ,,eh… oké.”
Lachend stapte hij de lift in. ,,zie je morgen bij de training.”
Ik draaide me op mijn hakken om.
Waar kwam die spontane omhelzing opeens vandaan ?
Voor ik het wist stond Callum voor mijn neus. ,,ik doe maar alsof ik dat niet gezien heb.”
Samen liepen de door de woonkamer.
,,moet ik weer bij je komen slapen?” zijn vraag klonk simpel, alsof hij al niets anders gewend was.
,,ja graag.” Antwoordde ik Callum, waarna we samen mijn slaapkamer inliepen.
,,Wat is er eigenlijk tussen jou en Blaine voorgevallen? Sinds dat jullie even samen alleen wegwaren lijkt er wel een knop omgedraaid.”
Ik ging op mijn bedrand zitten en vertelde Callum het hele verhaal.
,,oh, ik doe die gozer nog wat.” Hij balde zijn vuisten.
Toen herinnerde ik me dat hij en Blaine eerder ook al een ruzie hadden.
,,waar ging dat tussen jou en Blaine over eerder?”
Callum keek even verdwaasd. ,,om eerlijk te zijn over jou.”
,,hè?”
Callum kwam naast me zitten. ,,we hadden het er in de groep uiteindelijk over de outfits en toen kwamen jou outfits ten sprake… uiteindelijk ben ik een beetje uit mijn slof geschoten.”
Ik lachte alleen maar terwijl ik opstond en me ging opfrissen in de badkamer en mijn blauwe jurkje inruilde voor mijn zwarte nachtjapon terwijl ik mijn blonde haar in een staart deed.
,,Callum, ik denk toch niet dat jij ook maar iets in dat vage hoofd van hem kan veranderen.”
Weer terug in mijn slaapkamer bleef ik voor hem stilstaan.
,,weet ik ook wel, maar soms hoeft hij alleen al naar je te kijken en hij raakt al… het lijkt wel opgewonden.” Hij trekt even een vies gezicht.
,,het mag dan wel zo zijn dat hij ook nog maar 24 jaar is, maar dat betekend nog niet dat hij zomaar over je heen mag kwijlen.”
Callum wees van mijn tenen naar mijn kruin. ,,als hij je zo zou zien… dan vraag ik me af of…”
Mijn ogen werden groter. ,,wat ? is het te bloot?” enig sinds gegeneerd sloeg ik mijn armen bedekkend voor mijn lichaam langs.
Callum lachte. ,,nee, dat is het niet, maar het aanzicht van je blote benen, armen en hals zal hem waarschijnlijk alleen al gek maken, hij is gewoon niet gezond bezig.”
Ik snoof. ,,voorlopig blijf ik ook mooi bij hem uit de buurt.”
Ik trok Callum overeind en duwde hem lichtjes richting de badkamer zodat hij zich klaar kon maken.
,,laten we het dan ook voorlopig niet meer over hem hebben.” Zei Callum toen hij weer terugkwam en naast me in het bed plaatsnam. ,,ik wil het liever hebben over…”
,,over wat ?”
Even leek Callum na te denken. ,,over ons.”
Mijn ogen gleden over zijn gezicht heen.
,,Callum ?”
Hij keek me alleen maar met een glimlach aan en een raar gevoel borrelde in mijn maag.
Even waren we stil en keken we elkaar alleen maar aan.
,,zoals dit.” Hij gebaarde met zijn handen over het gehele bed heen.
,,ik weet dat Temika hier niet blij mee is.”
Ik grinnikte wrong. ,,Dat inderdaad, maar ik trek me momenteel ook even niets meer aan van Temika, wat heeft ze tot nu toe voor ons gedaan, behalve ons de grond in boren met haar berispende en boze woorden en gedachtes?”
Callum deed even alsof hij diep na dacht. ,,hhmm… niet veel om eerlijk te zien.” Lachte hij uiteindelijk met een twinkeling in zijn ogen.
Ik gaapte en nestelde mijn hoofd tegen zijn schouder aan.
,,beloof me dat je me nooit in de steek laat, wat er ook gebeurd.” Murmel ik zachtjes.
Hij streek even over mijn haar heen.
,,wat er ook gebeurd, ik beloof het je.”
En met een gerust hart viel ik tegen hem aan in slaap, iets wat ik ook al een lange tijd niet meer gedaan heb.