The 81st Hunger Games (Dutch) × Voltooid ×

× Epiloog ×

Twee weken gingen voorbij.

Alle vluchtelingen die aan boord waren van het schip hadden de mogelijkheid gekregen om overnieuw te beginnen. Uit persoonlijke ervaring kan ik vertellen dat het niet zo makkelijk is als gezegd.

Ik mocht zoals gezegd na twee dagen uit de rolstoel, maar voor twee dagen de daarna volgde moest Callum me blijven ondersteunen voor lange afstanden. Al was ons huisje niet al te groot en de afstanden daar zijn goed te overbruggen.

Het is een schattig houten hutje, alles begaande grond bestaande uit twee ruimtes. De slaapkamer met open badkamer werd van de rest van het huis gescheiden door een muur. Het was simpel, maar precies genoeg voor ons om een nieuw leven te beginnen.

Onze families woonden dichtbij. Onze vrienden woonden met z'n drieën onder één dak.

Brosey...

Brosey had haar wonden niet overleefd. De middag dat ik mijn rolstoel in moest leveren kregen we het nieuws te horen. De dag erna hielden we haar crematie op het strand vlak bij onze nieuw huizen, waar we haar as uit lieten waaien over de zee. Voor eeuwig vrij. Dat was grotendeels ook de aanleiding voor de anderen om met z'n allen onder één dak te leven.

Hennessee, Calvi en Bartolome hadden anders verder niemand. Hun families waren niet meegekomen, waren nog onderweg of hadden geweigerd de oversteek te maken.

We hadden teveel meegemaakt samen om ons allen zomaar op te splitsen.

Ook zij hadden hun levens weer wat op weten te pakken. Blaine was in het centrum van het eiland gaan wonen, waar hij zich parttime opgegeven had bij de vredesbewakers van het eiland. In de rest van zijn tijd maakt hij nog steeds kleding. Hennessee besloot zich te bemoeien met de visserij van het eiland en haar glimlach werd elke dag breder wanneer ze bij Calvi was om hem de kneepjes te leren, buiten zijn werk om op één van de boerderijen.

Zo was het typerend om te zien hoe velen weer terug leek te vallen in diens stereotyperende werkvakken van voorheen. Mijn moeder had weer een plek weten te vinden als secretaresse bij het bestuur van het eiland. Mijn vader had diens plek in de keuken weer gevonden en Enya kon eindelijk genieten van gewoon kind zijn in plaats van haar leven te wagen in een gevaarlijke fabriek.

Ik was eerst ook sceptisch geweest toen ze met een voorstel komen om me te laten werken. Maar ik wilde iets om handen hebben. Ironisch genoeg was er voor mij nog een plek bij een houtbewerkingsatelier. Het voelde dan ook al snel alsof ik mijn oude baantje weer opgepakt had die het Capitool mij toebedeeld had. Echter had ik hier meer vrijheid. Geen vredesbewakers die over mijn schouder meekeken en vrijheid in wat ik wilde maken.

Het was heerlijke therapie. Mijn handen constant in contact met iets wat zo vertrouwd is, ijverig bezig zijn met het maken van iets nuttigs. Mijn gedachten gleden vaak ook af naar andere dingen tijdens het werk en ik keek dan ook raar op toen ik de details begon te herkennen van de stoel waarmee ik bezig was nadat Callum een hand op mijn schouder had gelegd omdat hij me op kwam halen voor onze gezamenlijke lunch elke dag. Vandaag was geen uitzondering.

Het was een exacte replica van de stoel die ik al eerder gemaakt had en die diens weg had gevonden tot de presidentiële kamers en zich in mijn gevangenis toen der tijd had opgehouden. Het ding stond nu naar me te staren vanuit de hoek van de ruimte en ik was allang blij dat niemand anders er vragen over was gaan stellen.

"Misschien is dit wel een stukje verwerking." Mompelde Callum die zijn arm door de mijne heen had gehaakt en me dicht tegen zich aangedrukt hield terwijl we tussen de bomen doorliepen die mijn atelier van het marktplein scheidde, waar Callum me heen leidde.