The 81st Hunger Games (Dutch) × Voltooid ×

Hoofdstuk 21

Bijna had ik me afgevraagd hoe ik het toch voor elkaar kreeg om toch nog in slaap te kunnen vallen, maar al snel schoot het antwoord door mijn hoofd heen.

De meest logische verklaring was dat ik bij Callum in de armen lag en zo gewarmd werd aan zijn lichaam en zijn bescherming.

Bartolome was net zoals wij tegen de muur aan in slaap gevallen en enkel Brosey was wakker.

Haar ogen priemden in de mijne en ik zag dat ze even een verloren traan weg moest pinken.

,,Jij vind dit zeker heel erg leuk is het niet ?” mompelde ze terwijl ze richting Callum knikte wiens hoofd op mijn schouder ruste, waar ik via zijn keel kon voelen hoe hij zachtjes in en uit ademde.

Onbeschaamd liet ze haar ogen van mij naar Callum glijden.

,,hoe had ik ook kunnen denken dat ik ook maar een kans maakte.” Ze snoof. ,,ik had beter moeten weten, maar ik lette niet op de tekenen die hij uitzond.”

Een tijdje bleven we allebei stil.

Allerlei gedachten over Brosey en Callum spookten door mijn hoofd heen.

,,Hoelang reisden jullie al samen ?” Ik moest gewoon weten wat er allemaal gebeurd is.

Brosey haalde haar schouders op. ,,We kwamen elkaar tegen op de 8e dag, ik kroop toevallig een inham in waar hij lag en als we niet beter op hadden gelet hadden we elkaar bijna vermoord.”

Ze wiebelde even heen en weer. ,,Ik prees de goden dat ik bij hem was, alleen, maar zodra hij wist dat hij tegen me kon praten begon hij over jou.”

Een warm gevoel spoelde door me heen. ,,Wat zei hij allemaal over mij?”

Weer haalde Brosey in een iets wat ongeïnteresseerde houding haar schouders op.

,,Hij was enorm bezorgd over je, er ging geen dag voorbij waarop hij je wel niet probeerde te vinden en ik kon op geen enkele manier een gesprek met hem aangaan zonder dat het uiteindelijk op jou uitdraaide, man, die jongen is op één of andere manier geobsedeerd door jou.”

Aan de ene kant was ik door deze woorden enorm gevleid en voelde ik en golf van liefde over me heen komen, maar aan de andere kant was ik toch lichtelijk geschokt, dacht Callum echt zoveel aan mij? Was hij echt zo bezorgd geweest? Deze gehele tijd.

,,Maar ik dacht nog steeds dat jullie niets meer dan vrienden zijn, maar ik had het fout.” Haar stem werd nog zachter dan dat die al was.

,,Voor deze spelen waren we ook niets meer dan vrienden, beste vrienden voor het leven dat wel, maar sinds ik in deze arena ben… weet ik pas wat ik voor hem voel.”

Even keek ze me met grote ogen aan. ,,Maar… dat kan niet, hoe hij over je praat van vroeger, het kon niet anders dan dat jullie voor die tijd ook al wat hadden.”

Wist Callum al langer wat hij voor me voelde?

Ik dacht terug aan alle gesprekken die we de afgelopen tijd gehad hadden, over hoe hij voor mij het op wou nemen tegen Keiran, over hoe hij Blaine had geslagen.

Ik had gedacht dat hij dat enkel deed om me te beschermen, maar het was ook een deel jaloezie geweest dat hem had gedreven om dat te doen.

Ik voelde zijn hoofd een beetje verschuiven waaruit ik kon opmaken dat hij tussen waken en slapen in vertoefde en hij elk moment wakker kon worden.

Snel zond ik Brosey nog een dankbare blik, door haar was nog weer een heel stuk wijzer geworden.

Knipperend gingen zijn ogen open, waardoor zijn blauwe ogen zichtbaar werden waardoor direct een opgewekte glinstering erdoorheen trok. ,,goedemorgen.” Mompelde hij terwijl hij een pluk haar achter mijn oor deed.