The 81st Hunger Games (Dutch) × Voltooid ×

Hoofdstuk 17

Niemand hoopt om zo te sterven.

Een verdrinkingsdood.

In de armen van een gigantische octopus.

Maar dit zijn de spelen en er was al bijna twee dagen niemand dood gegaan.

Waarschijnlijk hadden ze mijn kanon al klaarstaan, klaar om afgevuurd te worden.

Mijn gedachten schoten naar Callum.

Callum, mijn beste vriend, de jongen die zoveel voor mij betekend.

En Bartolome, een geweldige jongen die zich tot nu toe altijd voor me heeft ingezet.

Hoe zou hij verder gaan? Gewoon mijn lichaam tot de bodem laten zinken en zich weer aansluiten bij de andere beroeps? Waar hij oorspronkelijk thuishoort.

Ik weet het niet en het kan me ook allemaal niets meer schelen, dit is mijn moment.

Het moment waarop ik doodga.

Het licht, ik zocht naar het licht, maar dat leek maar niet te komen.

Hadden de mensen het fout gehad? Werd je niet verwelkomd door het licht wanneer je doodging, alleen maar door duisternis?

Ik had me mijn dood altijd anders voorgesteld.

Bejaard of ziek, of met de spelen moedig ten onder tijdens een strijd.

Maar dit… dat had ik absoluut niet verwacht.

Ik voelde hoe mijn gedachtes afdwaalden en oplosten, klaar om in de vergetelheid te geraken aangezien ik toch niets meer aan ze had.

,,Aurora…”

Was dat de stem van een engel?

,,Aurora…”

Ik fronste mijn wenkbrauwen, althans ik dacht dat ik dat deed.

,,alsjeblieft.”

Ik voelde een schok, de herkenning.

,,Bartolome…”

Mijn stem was zwak en trilde enorm, maar het leek genoeg voor de andere stem.

,,Aurora, je leeft!”

Leef ik?

Hoewel ik bijna zeker was van mijn doodskwestie was er nu een mogelijkheid dat ik de verdrinkingsdood overleefd hebt.

Maar hoe.

Het licht werd feller en toen ik mijn ogen opendeed keek ik recht in de betraande ogen van Bartolome, die op maar een paar centimeter van de mijne verwijderd waren.

,,je leeft echt nog.” Zijn stem was opgelucht.

,,hoe?”

Een beetje beschaamd wende hij zijn gezicht af, dat rood was aangelopen.

,,ik heb je mond op mond beademing moeten geven, nadat ik die uit de kluiten gewassen sushi op zijn kop had gegeven.”

Ik voelde hoe mijn wangen ook begonnen te gloeien.

,,je… je hebt dat beest verslagen?” stotterde ik uiteindelijk.

Hij knikte en grijnsde naar me. ,,het was wel iets moeilijker dan verwacht, maar ik vond zijn zwakke plek, stak hem daar een aantal keer, liet je los en schoot weg naar zijn ondergrondse grot.”

Ik huiverde en moment later kwam ik erachter dat het niet aan de gedachten lag van Bartolome die in gevecht was met een reuzen octopus, maar het feit dat het immens koud aanvoelde.