The 81st Hunger Games (Dutch) × Voltooid ×

Hoofdstuk 29

Naast me was Bartolome de eerste die daadwerkelijk actie ondernam, met een felle beweging sprong hij opeens naar voren, tussen Leticia en Glamor in, waarna hij Glamor apart nam en de vrouwelijke beroeps aan mij overliet.

Zwijgend keken we elkaar even aan, stokstijf bleven we stilstaan.

Misschien kwam het doordat de jongens achter ons ook stil stonden en er daardoor een ongemakkelijk moment ontstond onder ons vier.

Ik wou over mijn schouder naar Callum en de anderen kijken, maar dat durfde ik niet, voor hetzelfde geval zou Leticia op dat moment toeslaan en was alles voor niets geweest.

Dit was iets wat Bartolome en ik op moesten lossen zonder de anderen in gevaar te brengen.

Alleen weet ik niet of zij zichzelf wel niet in gevaar gingen brengen door zich juist in onze strijd te mengen, ik wou niet per ongeluk iemand over de rand duwen.

Boven ons hoorde ik de gigantische uil even krassen waardoor we alle vier een opschrokken.

Waarschijnlijk waren we hem allemaal even vergeten.

Het dier spreidde diens vleugels en maakte een aantal sierlijke bogen boven ons in de lucht voor het op ons af dook, gestrekte klauwen.

Even wist ik niet wat ik moest doen, maar voor ik het wist werd ik omver geworpen door Bartolome, die daardoor de scherpe klauwen van de uil op nog maar een paar centimeter ontweek.

Samen belandde we op het harde gesteente, waar hij me tegen de grond aan gedrukt hield.

Niet ver van me verwijderd lag Leticia op de grond, hevig met haar zwaard aan het zwaaien om de uil ook maar te verwonden mocht die te dicht bij haar in de buurt komen.

Schijnbaar wou de uil ons alleen even laten schrikken, want na nog een paar rondjes te hebben gevlogen streek die weer neer op dezelfde richel als waar die eerst zat.

Ik richtte mijn hoofd even op naar Bartolome, die knikte, van me af krabbelde en me daarna omhoog hielp zodat we ons konden hergroeperen.

“Jij neemt Glamor dus weer voor je rekening ?” Fluisterde ik zachtjes. “Of doe je meer alsof ?”

Hij haalde zijn schouders op. “We… Hij is mijn beste vriend….” Er ging een schittering door zijn ogen heen. “Ik kan hem niets doen, net zomin als hij mij iets kan doen.”

Ik knikte, het was precies zoals ik al gedacht had.

En op een aantal momenten na mocht ik hem ook wel, net zoals Bartolome was hij met de tijd een beetje bijgedraaid, of was dat de invloed van Bartolome op hem geweest ?

“Het is al goed, hou de schijn op en probeer hem eventueel voor ons te winnen, hij bleef eerst toch bij de beroeps omdat zij hem onder druk zette ?”

Bartolome knikte en leek het te begrijpen. “Nu is alleen Leticia over en kan hij makkelijk naar ons overlopen.” Er brak een glimlach door op zijn gezicht. “Natuurlijk, dat we daar niet eerder aan gedacht hebben !”

En met een hernieuwde enthousiasme opende hij het gevecht opnieuw, waarna hij net als eerder direct op Glamor afsprong, die zijn slag pareerde en daarna de fluisterende woorden van Bartolome aanhoorde terwijl ze ondertussen wat aan het sparren waren.

“Takkewijf, ik ben hier hoor.”

De vijandigheid in de stem van Leticia deed me focussen en mijn kaken verstrakten toen ze op me af stormde met geheven zwaard.

“Mij krijg je niet klein.” Riep ze me toe terwijl ze herhaaldelijk naar me uithaalde. “Die anderen onderschatte je, maar dat gaat bij mij echt niet gebeuren.”