The 81st Hunger Games (Dutch) × Voltooid ×

Hoofdstuk 1

De wind streek door mijn lange blonde haar dat ik nadat ik klaar was met werken bij de meubel- decorstudio had losgemaakt uit de verstikkende knot die ik speciaal daarvoor in had gedaan, zodat het niet in de weg zou hangen. Jammer genoeg zorgde de wind er voor dat er een lok in mijn blauwe ogen zwiepte terwijl ik me voortbewoog tussen de naaldbomen door die op de weg naar mijn huis liep.

Mijn huis staat in het woningcomplex dat tussen het centrum van het district en de houthakkerswerkplaatsen van de noordelijke en westelijke vlakken liggen en het is tevens de rijkere buurt van het district, doordat mijn ouders allebei redelijk veel verdienden met hun vaste banen.

Mijn werk lag daarentegen in het Zuidelijke gedeelte van het district dus ik moest elke dag meer dan een uur lopen wou ik bij mijn huis aankomen, maar dat geeft niet, ik hou wel van een lekkere, ontspannen boswandeling.

Bijna met een vertrouwde ruk haalde ik mijn naamkaartje -met daarop natuurlijk mijn naam ; Aurora Merrill- van mijn zwarte blouse af dat met een magnetisch plaatje door de dunne stof heen die de andere helft van de magneet aangetrokken hield.

Alsof ze nog daar nog niet weten hoe ik heet, misschien alleen maar voor de wisselende vredebewakers die om de paar uur wisselden en onwaarschijnlijk een namenlijst bij zich hadden om te controleren of iedereen wel op diens plek zit.

Maar zelfs zij zouden ons nu wel moeten kennen, wij kennen hen tenminste al goed genoeg, ze bijna elke dag dezelfde vier naar ons toesturen.

En dat al voor meer dan drie jaar lang.

Sinds je twaalfde wordt je in District 7 aan het werk gezet.

Doordat je op die leeftijd geen lichamelijk zwaar werk kunt doen word je voornamelijk ingezet om de mensen die het wel doen te ondersteunen door dingen te gaan halen, eten koken voor de houthakkers, de boombewerkers helpen om het goede gereedschap bij zich te hebben en om de voorraden kast op peil houden.

Zo hielp mijn zusje Enya van twaalf en mijn broertje Mason van veertien allebei bij de lopende band in de plankenfabriek, waar ze de touwen die de planken bij elkaar houden controleren of de knoop daadwerkelijk goed vast zit, zo niet dat moeten ze hem er opnieuw inleggen of een sein geven dat er een foutief is wanneer het een te zware of moeilijke knoop is zodat een ouder en of sterker iemand hen kon komen helpen.

Helaas werd dit ook ingehouden op hun toch al lage salaris.

Sinds ik over drie weken achttien word en aan de slag kon bij een meubelmakerij kan ik dingen doen als helpen de meubels in elkaar zetten en helpen met de eventuele ontwerpen, wat ik vaak nog wel het leuks vond, ik hou van tekenen.

En ik ben er ook goed in,ook al moeten we ons vaak aan de vastgestelde opdrachten van het Capitool houden en is er daardoor weinig input voor creativiteit, wanneer we wel de kans kregen fantaseerden we er vrolijk op los.

 We tekenden en maakten dan van alles wat er in ons naar boven kwam en mooi leek.

Vaak krijg ik complimenten van mijn collega’s over mijn ontwerpen in de tijd dat de één of twee opzichters er niet zijn om ons in de gaten te houden.

In die tijd werkten we vaak ook in het geheim aan persoonlijke projecten.

Zoals Camille Sedberry, een jonge vrouw van vijfentwintig met lang kastanjebruin haar dat ze tijdens het werk vaak in een lange staart vast heeft zitten waardoor haar geelgroene gekleurde ogen duidelijk te zien waren op haar licht olijfachtige huidskleur.

Momenteel is ze bezig met een nieuwe stoel voor haar oma, die waarschijnlijk toch niet meer zo lang meer te leven had aangezien ze al negenentachtig is en ze daarmee één van de oudsten van het district is samen met nog drie andere.