The 81st Hunger Games (Dutch) × Voltooid ×

Hoofdstuk 13

Lachend liet ik me weer achterover zakken in de stoel.

Bartolome zat zelf ook met een grijns op zijn gezicht naast me.

,,Weet je… ik had jou heel anders verwacht na dat ik bij de boete gezien had.”

De jongen naast me trok even een wenkbrauw op. ,,hoezo dan?”

Ik draaide me iets beter naar hem opzij.

,,Je leek zo…” Mijn hoofd struikelde over diens gedachten om de goede woorden te vinden, wat voor een korte tijd een enorme chaos veroorzaakte.

,,Ik leek zo?” Spoorde Bartolome aan.

Mijn schouders gingen als vanzelf op en neer. ,,Alsof iedereen voor jouw part dood voor je voeten neer kon vallen, bij wijze van spreken.”

Weer trok hij een wenkbrauw op. ,,Keek ik echt zo?”

Ik knikte alleen maar.

Hij leek even in gedachten te verzinken.

,,Laat ik het nu over jou eerste indruk hebben.” Zei hij zachtjes terwijl hij wat ging verzitten en me met zijn glinsterende groenblauwige ogen recht aankeek, diep in de mijne.

Hij haalde even diep adem voordat hij zachtjes begon te praten.

,,Je zag er zo breekbaar uit, ook al leek je wel een lopende steen toen je het podium op kwam.” Hij grinnikte. ,,Ik weet nog goed hoe ik mijn adem in had gehouden toen ik je in zag storten toen Callum het podium op werd geroepen.”

Zijn stem verstompte.

,,Hij betekend echt heel veel voor je hè?”

Zijdelings keek ik Bartolome aan, niet zeker wetend wat ik moest antwoorden.

Uiteindelijk knikte ik maar. ,,Ja.”

Bartolome schuifelde een beetje nerveus op zijn stoel.

,,Voel je meer voor hem dan alleen maar vriendschap?”

Nu gaapte ik hem bijna met open mond aan.

Waarom denkt iedereen dat toch?

,,Ik…” Zijn woorden hadden me gewoon verbijsterd en eerlijk gezegd wist ik zelf het antwoord niet eens. ,,Ik… ik weet het niet, ik zie hem als mijn beste vriend, maar soms…”

Dit leek Bartolome te begrijpen want hij knikte zwijgend maar toch met een glimlach zijn hoofd terwijl hij zich weer bedenkelijk achterover in zijn stoel liet vallen.

,,Ik heb het gevoel dat er een dag komt waarop je moet kiezen Aurora.” Spijtig schudde hij zijn hoofd. ,,En die dag kan wel eens sneller komen dan je denkt.”

Deze woorden bleven nog een tijdje tijdens de stilte in de lucht tussen ons in hangen.

Bartolome had natuurlijk gelijk, overmorgen werden we de arena in gegooid en ik wist niet hoelang we het vol zouden houden, als we al de kans zouden hebben om bij elkaar te blijven.

Ik herinnerde me wat Callum gezegd had, over om Bartolome bij het plan van Cornelia te   betrekken, maar nu ik het bijna van plan was wist ik het niet meer zo zeker.

Wat nou als hij in de arena toch weer meer leek op de jongen die hij tijdens de boete was dan de jongen die nu naast me zit? Hoe zou het dan aflopen ?

Ik beet op mijn lip in mijn overpeinzingen.

,,Is er iets?” De bezorgdheid in zijn stem vernietigde weer één van de zoveel knopen die me tegenhield om het hem niet te vertellen.

Een beetje schichtig keek ik om me heen, maar er was geen vredesbewaker, camera of wat dan anders ook maar te vinden met het blote oog.