Hayatı boyunca sevdiği tek bir adam oldu Aysima'nin.. Ve sevdiği adamdan ona tek bir parça kaldı geriye. Adı gibi kendiside Ay Parçası olan Mihrimah. Babasının öldüğünü zanetti yıllarca. Sonra bir gün kader çarkı onlar için döndü ve birbirlerini bul...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kolaj için ❤ Esra Demir çok teşekkür ediyorum.
Yol boyu tek kelime değmedi dudaklarıma.. Sessizdim. Yine yeniden kimsesizdim... Annem neden gittiği gün gibi ortadaydı. Babam her zaman Firuze hanıma inanmış ona güvenmişti. Sonradan gelenler onun için pek değişiklik olmamıştı.. Derin nefes alıp beni izleyen siyah incilere değdi gözüm.. " Seni kimse üzmemiş gibi gülerdin eskiden. Ben güzel gülen kıza aşık oldum peki nerde o? " diyince yarım şekilde güldüm..
" Çünkü o zaman beni kıranlar gereksiz insanlardı. Beni babam kırdı. Baba kırdıktan sonra diğer insanların ki sinek ısırığı. " başımı olumsuz bir şekilde salladım. " Baban.. Sana inanmayan sana tokat atan baban. Ulan ben dokunmaya kıyamıyorum deli etme beni.. " yine içindeki öküz çıktı Asafımın. " Pekala bu konuyu kapatalım? " gözlerini devirip oturuşunu düzeltti. Hicran anne ve Gülfidan uyuyordu.
Bende başımı onun göğsüne koyunca kolunu omzuma attı. Buram buram portakal kokusu beni uykuya davet etti.
Otogara gelince Asaf birden ortalıktan kayboldu. İlk başta tuvalete gitti diye düşünmüştüm." Hicran anne Asaf nerde? " imalı bir şekilde güldü. Refet gülmeye başlayınca başımı salladım. " Arkanda. " dedi ağzını kapattı. Arkaya döndüğümde bir demet kırmızı gül ile Asaf karşımdaydı. " Bunlar senin için. " diyince elimle ağzımı kapattım. Elindeki kırmızı gülleri bana doğru uzattı. Onları kucaklarken kırmızı güllerin enfes kokusu akcigerlerime bayram ettirdi. Asaf birden tek ayağın üzerine çöküp. Cebinden bir kutu çıkardı.. Yoksa...
" Mihrimah Sancak beni aşka inandırdın kendine aşık ettin. Şimdi benimle evlenmek zorundasın. Evlensene kız benimle. " diyince kahkahalar eşliğinde " Evet! " dedim. Etrafımızdaki topluluk alkış tufanı kopardı. Birden ayaklandı ve belimden tutup döndürneye başladı. " Yeter, yeter gideceğim kalpten. " durunca gözlerimin içine baktı. Nefesim hızlanmaya başladı. " Gözünü seveyim sakin " diyince güldüm. " Herkes bize bakıyor nasıl sakin olurum? " eli yanağıma kaydı. " baksınlar umrunda değil, aşığım ben. " dedi etli dudakları alnıma değdi. Kalbim ve nefesim hızlanınca cebimdeki fıs fısı çıkarıp ağzıma sıktım. Biraz olsun rahatlamıştım. " Derin nefes alsana şehirli." dedi muzipce..
" Hadi artık eve gidelim . " dedim elim elinin içine kaydı.
Güneş'ten..
Mihrimah öylece gitti arkasında bile bakmadan hemde.. Babamın ona sarılışını kıskandım bir an ama ne yapabilirdim? Haddini aşmıştı.. Üstelik anneme ve kardeşime iftira atmıştı..
Aysima suçsuzmuş! Ulan ben onu suçlu olarakta sevmiştim. Başka bir adama gittiği anda bile sevmiştim... Hastanede bana yaklaştığı zaman kalbinin ilk gün ki gibi attığını görmüştüm.. Ama o gün konuştuğumuz tek şey Mihrimah geri çiftliğe getirmekti. Başka bişey konuşmadık.. Bakışları değişmişti yeşil gözler değişmişti.
