We make true love, killing us

Rozdział 3

~Thal

Wtuliłem się w niego, ciesząc się że nie naciskał. Wiedziałem jednak że prędzej czy później będę musiał mu to powiedzieć. Albo sam się domyśli gdy znajdzie sobie kogoś a ja nie będę umiał dogadać się z tym ktosiem. Teraz stałem się małą kulką smutku w ramionach Luka. Może... Może jednak mu powiedzieć? Przynajmniej stracę resztki nadziei które mam.
- Luke... J..jak po..powiedzieć komuś...że..że się go kocha? - spytałem, chcąc zacząć jakoś temat.

~Luke

Kołysałem go lekko w ramionach nie wiedząc co zrobić. Usłyszałem swoje imię z pod kocyka. Czekałem na dalszą część pytania. Zdziwiłem się nieco. Czyżby chodziło o jakąś dziewczynę? Zastanowiłem się chwilę.
- Hm....powinno się być pewnym swoich uczuć. Powiedzieć to komuś wyjątkowemu, ale też być pewnym do uczuć drugiej osoby, żeby się bezsensownie nie ranić i nie żałować wypowiedzianych słów. - Przypomniałem sobie swoje licealne czasy, których szczerze żałowałem.
- A jest ktoś wyjątkowy? - Zapytałem zaglądając pod okrycie, szukając spojrzenia Thala.

~Thal 

Nie powiedział mi nic czego bym nie wiedział. Zaszlochałem cicho, bardziej się w niego wtulając.
- Jest ktoś... Ktoś naprawdę bardzo wyjątkowy. Tylko że ta osoba do mnie nic nie czuje... Jestem tylko dobrym kolegą... Dlatego boję się powiedzieć że się zakochałem.

~Luke

Zamyśliłem się. I przytuliłem go do siebie mocniej i pocałowałem w czubek głowy. Jego ból rozdzierał moje serce.
- No to rzeczywiście...A skąd wiesz, że nic nie czuje? Pytałeś? Dobrze się znacie? - Sytuacja trochę podbramkowa. Nie dziwię się, że się podłamał.

~Thal

- Znamy się już kilka lat i mam wrażenie że nie traktuje mnie zbyt poważnie. A przynajmniej nie na tyle by widzieć we mnie kogoś więcej. - wyjaśniłem, czując się źle z tym że on nie wiedział że rozmawiamy o nim. Był mądry a momentami tak ślepy. Chyba za to go kochałem.

~Luke

Zastanowiłem się chwile. Czemu ja nie znam nikogo z jego otoczenia? Nigdy nie widziałem go tak naprawdę w towarzystwie.
- Musisz w takim razie to dobrze przemyśleć. - Podsumowałem. - Wiesz, sam nie mam wielkiego doświadczenia w sprawach wyznawania komuś uczuć. - Zaśmiałem się żałośnie.
- A.....to ktoś z twojego otoczenia? Znam tą osobę? Wiesz, jak nie chcesz o tym rozmawiać, to to zrozumiem.. - Było mi trochę głupio wypytywać Thala o takie rzeczy, zwłaszcza, że z tego powodu siedzi mi zapłakany na kolanach.

~Thal 

- Myślę nad tym od ponad pół roku. Chciałbym powiedzieć co czuje ale... Ale... Ta osoba tego nie zrozumie... Różnica wieku i fakt że...że to chłopak... Ja... Dlaczego nie mogę o nim zapomnieć? - spytałem, nie umiejąc inaczej mu tego wyjaśnić. Może w końcu zrozumie... Może jednak inaczej to odbierze? Może jednak dla niego jestem też kimś ważnym?

~Luke

Serce zabiło mi mocniej. Starszy? I to jeszcze chłopak. Nie wiedziałem co powiedzieć. Siedziałem jak w transie słuchając co mówił.
- Jak zapomnieć? To wcale nie tak łatwo. Trzeba poszukać nowego szczęścia. - Przycisnąłem go do siebie. Chciałem coś dodać, ale mój telefon za wibrował na stole. Ktoś dzwonił. Westchnąłem. Nawet nie wypuściłem Thala z objęć i poszedłem odebrać.
- Z pracy? ...Halo. Tak, jestem, co jest.....co? Ale co on tam robi? Nie ma nikogo innego? Eh...daj mi pół godziny... - Rzuciłem telefon na kanapę.
- Thal? Mogę cię tu zostawić na godzinę? Musze pojechać na chwile do pracy. -Odwinąłem koc, żeby móc na niego spojrzeć. Przetarłem mokre policzki chłopaka. Tak bardzo nie chciałem go teraz zostawiać, ale praca to praca.