Lilith:Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

13. Unbreak my heart

Όταν κανείς αγαπιέται, δεν αμφιβάλλει για τίποτα.

Όταν αγαπάει, αμφιβάλλει για όλα.

~ Colette, γαλλίδα συγγραφέας, 1873-1954

15 Αυγούστου~13 μήνες πριν

Η Έλενα είχε σκοπό να περάσει την νύχτα με το αγόρι της - σε μια ακόμη απελπισμένη προσπάθεια να τα κάνει όλα όπως πριν - όμως ένας ακόμα καυγάς με τον Τάιλερ είχε οδηγήσει την Κάρολάιν να εξαφανιστεί και τον Στέφαν να τρέξει πίσω της για να την φέρει πίσω. Έτσι η Έλενα είχε μείνει μόνη της στο τεράστιο σπίτι με το αγόρι της να μην αναμένεται να επιστρέψει γρήγορα. Το Boarding House είχε πάρα πολλά δωμάτια συμπεριλαμβανομένου 8 κρεβατοκάμαρες, τραπεζαρίες, βιβλιοθήκες ακόμα και αίθουσα χορού και εσωτερική πισίνα. Από όλα αυτά η Έλενα μπορούσε να έχει διαλέξει οποιοδήποτε, αλλά όχι! Έπρεπε από όλες τις επιλογές της, τα βήματά της να την οδηγήσουν έξω από την συγκεκριμένη βαριά ξύλινη πόρτα. Γυρίζοντας το πόμολο, βρέθηκε στην μέση της - άδειας πλέον - κρεβατοκάμαρας του Ντέιμον. Ναι, τα πράγματά του ήταν ακόμα εδώ όμως εκείνος όχι. Είχε φύγει την ίδια νύχτα που η Έλενα είχε δεχτεί πίσω τον Στέφαν. Δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να του εξηγήσει, να του μιλήσει ή έστω να τον κοιτάξει. Ο Στέφαν το επόμενο πρωί της ανακοίνωσε ότι ο Ντέιμον είχε φύγει. Έτσι απλά. Του είχε αφήσει ένα γράμμα στην κουζίνα που του έλεγε ότι χαίρεται που βρήκε τον παλιό του εαυτό και που ήταν πίσω όμως εκείνος έπρεπε να φύγει. Τουλάχιστον αυτά είχε πει στην Έλενα. Ήταν σίγουρη ότι υπήρχαν και άλλα, όμως ο Στέφαν δεν φαινόταν διατεθειμένος να της πει. Τώρα η Έλενα καθώς βρισκόταν στην μέση του σκοτεινού δωματίου, με μοναδικό φως εκείνο που χάριζε η πανσέληνος, είχε πέσει στα γόνατα τυλίγοντας τα χέρια γύρω από το κορμί της και κοιτάζοντας μπροστά με απλανές βλέμμα ευχόταν με όλη της την ψυχή να είχε την ευκαιρία να μιλήσει στον Ντέιμον. Όλο εκείνο το διάστημα που οι δυο τους προσπαθούσαν να φέρουν τον Στέφαν πάλι στην αγκαλιά της νόμιζε ότι κάτι είχε δημιουργηθεί ανάμεσά τους. Ναι, πριν γυρίσεις εσύ στον Στέφαν και προκαλέσεις την φυγή του, σκέφτηκε με ένα πικραμένο χαμόγελο να τρεμοπαίζει στα χείλη της.

«Στέφαν?» Η Έλενα θα ορκιζόταν ότι άκουσε την φωνή του Ντέιμον, αλλά ήξερε καλύτερα. Η καλπάζουσα φαντασία της πάλι της έπαιζε αναθεματισμένα παιχνίδια. Δεν κουνήθηκε από την θέση της. Έχοντας παίξει το ίδιο σενάριο ξανά και ξανά στο μυαλό της, απλώς έμεινε ακίνητη περιμένοντας το υποσυνείδητο της να σταματήσει να τις στέλνει εικόνες από τους πιο ευσεβής τις πόθους. Όταν η ίδια φωνή ακούστηκε ξανά ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αυτό δεν ήταν ένα από τα συνηθισμένα της όνειρα. Ήταν διαφορετικά.