Lilith:Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

37. Salvatore as in savior

Lilith's POV

«Λίλιθ?» Η ήρεμη φωνή της Στέφανι με έβγαλε από έναν βαρύ ύπνο. Πάλι ο ύπνος μου είχε διαταραχτεί από ακραία, γεμάτα βία και αίμα εφιαλτικά οράματα. Ένιωθα την μαινάδα καθ' όλη την διάρκεια να προσπαθεί να παλέψει και εκείνη απέναντι στις φριχτές αυτές εικόνες που βασάνιζαν το ταλαιπωρημένο μου μυαλό. Κάποια στιγμή ευτυχώς είχε καταφέρει να αποκλείσει αυτές τις εικόνες να εισβάλουν από το υποσυνείδητο και στο συνειδητό κομμάτι του εγκεφάλου μου και είχα καταφέρει να έχω μερικές ήρεμες ώρες ύπνου. «Λίλιθ?» Η Στέφανι συνέχιζε την προσπάθεια της να ανοίξω τα μάτια μου και άρχισε τότε να με κουνάει απαλά.

«Μμμ...» Μουρμούρισα ακόμα νυσταγμένη και βάζοντας το μαξιλάρι στο πρόσωπο μου με σκοπό να εμποδίσω τις ακτίνες του ήλιου που έμπαιναν από τις τραβηγμένες κουρτίνες να φτάσουν στα μάτια μου.

«Ξύπνα γλυκιά μου. Η μάνα σου δεν έχει σταματήσει να παίρνει τηλέφωνα. Φοβάμαι ότι σε λίγο θα έρθει και από εδώ.» Δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρόταση της και το κουδούνι της ήχησε. Κατέβασα το μαξιλάρι λίγο και άνοιξα το ένα μου μάτι και την κοίταξα θυμωμένα.

«Και στο έχω πει, να το βουλώνεις το ρημάδι σου.» γρύλισα τσαντισμένη. Σήκωσε αθώα τους ώμους της και έσκασε ένα γεμάτο ενοχές χαμόγελο. Πέταξα το μαξιλάρι στην άκρη, έσπρωξα το σεντόνι μου στο πλάι και σηκώθηκα ζαλισμένα από το κρεβάτι της. Εχθές το βράδυ, αφού ήπιαμε τα άντερα μας για μια ακόμα φορά, είχα λιποθυμήσει στον καναπέ. Κάποια στιγμή λοιπόν μέσα σε άλλο ένα ματωμένο εφιάλτη και την ζαλάδα μου από το ποτό, ένιωσα τον Ρίκι να σκύβει από πάνω μου, τον αναγνώρισα από το άρωμα του, να με παίρνει στα χέρια και να με μεταφέρει στο κρεβάτι της Στέφανι. Τώρα, αν η Στέφανι κοιμήθηκε μαζί μου... Αμφιβάλλω. Όταν έχω τέτοια όνειρα είμαι ανυπόφορη. Και μέχρι σήμερα μονάχα ένα άτομο είχε καταφέρει να ηρεμήσει τους εφιάλτες. Αναστέναξα καθώς κατέβαινα τις σκάλες. Σήκωσα το κεφάλι μου να κοιτάξω την τζαμαρία για να δω την μαμά μου να περιμένει ανήσυχη απέξω. «Στεφ, άμα σε πιάσω θα είσαι νεκρή.» μουρμούρισα μέσα από τα δόντια μου. Άνοιξα την πόρτα και κοίταξα την μάνα μου με νυσταγμένο και συνάμα άγριο βλέμμα. «Τι θες?» είπα αυστηρά ενώ ταυτόχρονα μπλόκαρα την είσοδο για να μην περάσει μέσα.

«Μωρό μου, εγώ δεν συμφώνησα με τα λόγια του πατέρα σου.» γρύλισα ξανά.

«Ναι, δεν σε είδα να προβάλεις και μεγάλη αντίσταση.» την ειρωνεύτηκα και προχώρησα προς το σαλόνι αφήνοντας την πίσω μου.