Lilith:Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

26. Fight Club

Lilith's POV

Άνοιξα απρόθυμα τα μάτια μου. Ένιωθα τα βλέφαρα μου βαριά και το σώμα μου σαν να είχε χτυπηθεί από φορτηγό. Έκανα να σηκωθώ όμως ένας δυνατός πονοκέφαλος με έριξε πάλι πίσω στα μαξιλάρια. Προσπάθησα να φέρω τα χέρια μου στο κεφάλι μου σε μια προσπάθεια να σταματήσω το δωμάτιο να γυρίζει όμως ήταν λες και κάθε οστό στο σώμα μου είχε σπάσει. Έμεινα ακίνητη λοιπόν κλείνοντας τα βλέφαρα μου ξανά και εστίασα στην ανάσα μου.

«Δεν έφταιγα εγώ!» άκουσα τον Ντέιμιεν να φωνάζει χαμηλόφωνα από κάπου στο βάθος. Σε εμένα ακούστηκε όμως σαν να το ούρλιαζε δίπλα στο αυτί μου. Έριξα τις πονεμένες μου παλάμες στα κλειστά μου βλέφαρα και ένα βογκητό βγήκε από το στόμα μου ακούσια. «Δεν έχεις ιδέα πως ήταν!» τον άκουσα ξανά να φωνάζει. Άνοιξα το ένα μου μάτι και κοίταξα τριγύρω μου. Βρισκόμουν στο κύριο σαλόνι, ξαπλωμένη στον μεγάλο και αναπαυτικό λευκό καναπέ σκεπασμένη με μια μαλακή κουβέντα. Μόνη μου. Άρα η φωνή ερχόταν από κάπου πιο βαθιά στο σπίτι. Ανασηκώθηκα με δυσκολία αγνοώντας τον πόνο που απλωνόταν σε όλο μου το κορμί. Τι είχε γίνει? Έτριψα το πρόσωπο μου απαλά προσπαθώντας να θυμηθώ. Είχα βγει. Το κόκκινο φόρεμα μου το αποδείκνυε. Ο Ντέιμιεν με είχε ακολουθήσει. Χόρεψα, ήπια και διασκέδασα. Μετά ο Ντέιμιεν είχε χαθεί και είχα πάει να τον βρω. Μετά... δεν θυμάμαι μετά. «Τι προσπαθώ? Ότι και να σου πω δεν σε νοιάζει. Θα μου πεις τι να κάνω?» Έκανα να σηκωθώ από τον καναπέ, τα πόδια μου όμως δεν με κράτησαν και έπεσα φαρδιά στο πάτωμα. Ένα σιγανό κλάμα ξέφυγε από το λαρύγγι μου και ένιωσα τα δάκρυα να τρέχουν πριν τα προλάβω. Τι μου είχε συμβεί? Γρήγορο ποδοβολητό ακούστηκε και ο Ντέιμιεν εμφανίστηκε στο πλευρό μου. Τον κοίταξα με παράπονο. Ακούμπησε το κινητό στο τραπεζάκι και έσκυψε προς το μέρος μου. Με σήκωσε στα χέρια του και με άπλωσε πάλι στον καναπέ. Ένα κλαψούρισμα ακούστηκε πάλι από εμένα. Πήρε πάλι το κινητό στα χέρια του και απομακρύνθηκε ξανά. «Να μην σε νοιάζει. Θα μου πεις τώρα?» Δεν κουνήθηκα ξανά. Πονούσα φριχτά και δεν θα το διακινδύνευα πάλι. «Όπως θες. Α! Και σε ευχαριστώ για τις ευχές σου πατέρα!» Τα βήματα του ηχούσαν πάνω στο δρύινο πάτωμα καθώς βάδιζε πέρα δώθε.

«Αυτό μου φέρνει πονοκέφαλο ξέρεις.» μουρμούρισα μέσα από τα δόντια μου. Τον άκουσα να ξεφυσάει και ήρθε και κάθισε απέναντί μου αποφεύγοντας να με κοιτάξει. Περίμενα και περίμενα μέχρι να θελήσει από μόνος του να μου μιλήσει. 20 λεπτά αργότερα και λέξη δεν είχε βγει από τα χείλη του. «Τι συνέβη στο μπαρ Ντέιμιεν?» ρώτησα μην αντέχοντας άλλο την νεκρική σιγή.