Lilith:Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

21. First meet

Damien POV

Είχα φτάσει αρκετά λεπτά πριν στον προορισμό μου αλλά δεν έλεγα να βγω από το αυτοκίνητο μου. Αν έβγαινα σήμαινε ότι συμφωνούσα με όλο αυτό. Αν όχι, θα έπρεπε να βρω καράβι να φύγω. Έριξα το κεφάλι μου μπροστά ακουμπώντας στο τιμόνι ζυγίζοντας τις επιλογές μου. Πάλευα μια χαμένη μάχη. Βγαίνοντας και προχωρώντας στον ιδιωτικό δρόμο ένα πράγμα μου έκανε εντύπωση.

Από το σπίτι των Σαλβατόρε δεν ακουγόταν το παραμικρό. Λες να λείπανε?

Μπα... ήξεραν ότι θα έρθω. Καθώς χτυπούσα την πόρτα τους συλλογίστηκα πόσο ηλίθιος παιζόταν να είμαι που συμφώνησα σε όλο αυτό. Ναι, ήθελα να ξεφύγω, ναι, ήθελα να πάω στην Νέα Υόρκη καθώς την λάτρευα αλλά με τίποτα δεν ήθελα να πάω με ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο που δεν επιτρεπόταν κιόλας να αγγίξω. Δεν με δυσαρεστούσε βέβαια το τελευταίο. Συνήθως αυτές οι κοπέλες ήταν εκτός από ψώνια, και φρικιά τις περισσότερες φορές. Ήμουν έτοιμος να φύγω, όταν άνοιξε η πόρτα και μια κοπέλα με καστανά μαλλιά και μάτια με υποδέχτηκε. Της χαμογέλασα και της έκανα μια μικρή υπόκλιση. Πάντα γελούσαμε με τα παιχνίδια που έκανα όταν ήμουν παιδί και ζούσε μαζί μας. Μου έλειπε η συντροφιά της αλλά δεν είχα το κουράγιο να το παραδεχτώ.

«Όταν ήσουν μικρότερος και σε έλεγα πρίγκιπα μόνο το σπίτι που δεν διέλυες. Αν σε πω τώρα?» με ρώτησε γελώντας και μου έκανε νόημα να περάσω.

«Εξαρτάται Έλενα. Άμα με πεις μικρό ναι.» Της είπα ενώ της έδινα μια φιλική αγκαλιά.

Γελώντας περάσαμε στο σαλόνι. Στο άδειο σαλόνι. Μόνη της ήταν?

«Ο άντρας σου?» την ρώτησα παραξενεμένος.

«Είναι απασχολημένος.» μου είπε αινιγματικά και μου εξίταρε την περιέργεια.

«Τον έχεις κλειδώσει στο υπόγειο?»

«Μερικές φορές πραγματικά θα το ήθελα.» Γέλασε με το σχόλιό της και κάθισε στον καναπέ.

«Δεν θα κάτσεις?» με ρώτησε ενώ σκάναρα το σπίτι με ενδιαφέρον.

«Σε λίγο.» Είχαν ωραίο σπίτι, αυτό έπρεπε να το πω. Ήταν ζεστό και σου έβγαζε ένα συναίσθημα θαλπωρής και οικογένειας. Το ακριβώς αντίθετο από το δικό μου.To μάτι μου έπεσε στις φωτογραφίες που κάλυπταν το περβάζι του τζακιού. Η μια ήταν με την Έλενα και έναν μελαχρινό άντρα σε κάποια εξωτική τοποθεσία. Η δεύτερη με ένα μικρό κορίτσι να σβήνει μια τούρτα με ένα κεράκι και καμιά δεκαριά ανθρώπους γύρω της. Την τρίτη δεν την πολύ καταλάβαινα έτσι έκανα δυο βήματα μπροστά για να την επεξεργαστώ καλύτερα. Τότε ήταν που άκουσα την ίδια υπέροχη φωνή που με είχε οδηγήσει να χάσω τον έλεγχό μου δυο βράδια πριν, 2 σκάλες πιο δυνατά από το φυσιολογικό. «Μπλάντι έλα πίσω τώρα!» φώναξε η φωνή που προερχόταν από πάνω. Μπλάντι? Κάποιος μου έκανε πλάκα! Δεν υπήρχε περίπτωση να είναι... Έπρεπε να μελετήσω κάτι άλλο καθώς το επόμενο λεπτό ένας γνωστός λευκός λύκος κατέβηκε με φόρα την σκάλα και ήρθε να σταθεί δίπλα μου την ώρα που ένα βρεγμένο κορίτσι τον ακολουθούσε με ανθρώπινη ταχύτητα. Τα μακριά καστανά μαλλιά της στο ίδιο χρώμα με της Έλενας ήταν μπροστά στο πρόσωπό της εμποδίζοντας την όρασή της με αποτέλεσμα να προσγειωθεί πάνω μου και με επακόλουθο να πέσει προς τα πίσω. Με μια γρήγορη κίνηση την έπιασα από την μέση κρατώντας την σταθερή στην θέση της και σταματώντας την πτώση της.