Lilith:Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

22. Mikaelson Mansion

Lilith's Pov

Φτάνοντας στην έπαυλη του Κλάους κοίταξα αβέβαιη γύρω μου. Τι είχα κάνει? Είχα φερθεί παιδιάστικα και παράλογα και όλα αυτά γιατί? Για να προστατέψω κάποιον που με είχε εξαπατήσει. Όμως οι γονείς μου, μου είχαν μάθει τρόπους σε αντίθεση με το ηλίθιο υβρίδιο δίπλα μου. Γαμώτο μου! Δεν είχα κανένα λόγο να τον κρίνω. Δεν ήξερα τίποτα για εκείνον παρά μόνο ότι είχε μια κατεστραμμένη παιδική ηλικία. Μπορεί για αυτό να είχα παρατήσει κάθε ίχνος λογικής και να ήθελα να τον προστατέψω από ένα τετ-α-τετ με την Κάρολάιν. Εξάλλου δεν ήταν δικιά μου δουλειά και αν ήθελε να συναντηθεί με την μητέρα του σίγουρα δεν μου έπεφτε λόγος. Παίρνοντας μια βαθειά ανάσα βγήκα από το αυτοκίνητο κρατώντας σφιχτά την τσάντα μου στο στήθος μου. Με τρόμαζε αυτό το σπίτι. Φαινόταν τόσο κρύο και απόμακρο, σαν αυτά τα στοιχειωμένα που άρεσαν στην Κρίστι. Τα κορίτσια! Έπρεπε να τις πάρω τηλέφωνο να τους πω ότι έφευγα. Όμως τώρα ήταν αργά και αυτή η συζήτηση θα κρατούσε ώρες? Θα το έκανα το πρωί. Ο Ντέιμιεν ήρθε δίπλα μου και ακολούθησε το βλέμμα μου. Προφανώς κατάλαβε γιατί αρνιόμουν να κουνηθώ από τον κήπο και μου ψιθύρισε: «Μην ανησυχείς. Δεν τρώει βρικόλακες.» ο τόνος του ήταν ειρωνικός αλλά μπορούσα να διακρίνω και κάτι άλλο. Στεναχώρια? Ήμουν σίγουρη ότι το να είναι ο 'φύλακάς' μου δεν ήταν ούτε σε εκείνον ευχάριστο αλλά δεν πρέπει να ήταν αυτός ο λόγος. Τον είδα να στραβώνει το στόμα του και να προχωράει ευθεία μπροστά. Τον ακολούθησα σιωπηλά. Το επιβλητικό και κρύο σπίτι εξωτερικά δεν είχε μεγάλη διαφορά στο εσωτερικό του. Ο τεράστιος χώρος υποδοχής και τα δωμάτια που μπορούσα να διακρίνω, μια τραπεζαρία και ένα σαλόνι ήταν πολυτελή και έδειχναν ότι οι κάτοικοι του είχαν πολλά λεφτά αλλά καμία διάθεση να μετατρέψουν αυτόν τον αφιλόξενο χώρο σε ζεστό σπιτικό . Δεν υπήρχαν φωτογραφίες σαν το δικό μου, ούτε πράγματα να φανερώνουν το γούστο των ιδιοκτητών. Ένα τεράστιο, μοναχικό, παγωμένο σπίτι.

«Λίλιθ? Τι θες εδώ?» γύρισα για να δω τον Κλάους να στέκεται στην εξώπορτα με μια άγνωστη γυναίκα να με κοιτάζει εξονυχιστικά δίπλα του.

«Εγώ...» τραύλισα αβέβαιη. Τι μου έκανε αυτός ο Αρχικός? Γιατί έχανα τα λόγια μου μπροστά του? Ο Ντέιμιεν βρισκόταν στο δευτερόλεπτο δίπλα μου και έμπαινε μπροστά μου.

«Θα μείνει εδώ απόψε. Και όχι δεν θα σου πω τον λόγο.» τον άκουσα να λέει απότομα και τραβώντας με από το χέρι ανεβήκαμε την μεγάλη σκάλα. Κότσια όμως που τα είχε να μιλάει έτσι στον πατέρα του, δεδομένου ποιος ήταν! Μπαίνοντας σε ένα από τα δωμάτια του πάνω ορόφου, ο Ντέιμιεν πήρε την βαλίτσα μου και την ακούμπησε πάνω στο κρεβάτι. Τον είδα να στηρίζεται στην άκρη του κρεβατιού και να κλείνει τα μάτια. Μου είχε πει ψέματα για το ποιος ήταν, ναι. Με είχε κοροϊδέψει, ναι αλλά δεν μπορούσα να αγνοήσω το τσίμπημα που ένιωσα στην καρδιά μου βλέποντας τον έτσι. Αυτός ο ωραιοπαθής εγωιστής μου είχε φτιάξει την διάθεση σε μια τόσο περίεργη μέρα όσο εκείνη των γενεθλίων μου. Δεν μπορούσα να μην τον πλησιάσω και να ακουμπήσω το χέρι μου στον ώμο του.