Lilith:Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

16. Yours

Η Έλενα δεν ήξερε πόση ώρα τώρα κοιτούσε το λευκό ταβάνι πάνω από το κρεβάτι της. Μπορεί λίγα λεπτά, μπορεί και ώρες. Σε εκείνη πάντως φάνταζε αιώνες. Έτσι όπως είχαν έρθει τα πράγματα είχε ήδη ετοιμάσει τα πράγματά της που ήταν τώρα πακεταρισμένα στις βαλίτσες δίπλα στην πόρτα του δωματίου της. Δεν ήξερε αν ο Ντέιμον και ο Στέφαν θα θέλανε να την ξαναδούν μετά από ότι είχε γίνει. Δεν είχε αυτήν την απαίτηση όπως και καμιά ελπίδα. Είχε ήδη ενημερώσει τον Κλάους ότι θα κάνει μια προσπάθεια να εξηγήσει στον Ντέιμον τον λόγο για τον οποίο του έκρυψε την αλήθεια και ότι μετά από αυτό θα πήγαινε να μείνει μαζί του για λίγο. Δεν είχε σκοπό να φύγει από το Mystic Falls. Εδώ ήταν ότι αγαπούσε, ότι είχε πραγματικά σημασία για εκείνη. Η οικογένειά της, οι φίλοι της, ο πατέρας του παιδιού της. Αν ήθελε βέβαια να παίξει αυτόν τον ρόλο. Σηκώθηκε από το κρεβάτι της και ανοίγοντάς την πόρτα της κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο της κόρης της. Το μόνο που της είχε μείνει πλέον. Έφτασε έξω από την κλειστή πόρτα της, σταμάτησε όμως απότομα όταν άκουσε την φωνή του Ντέιμον να έρχεται από το εσωτερικό του δωματίου. Άνοιξε αργά την πόρτα για να έρθει αντιμέτωπη με ένα θέαμα που έκανε τα μάτια της να θολώσουν από τα δάκρυα. Ο Ντέιμον καθόταν στην μεγάλη κουνιστή πολυθρόνα με την κόρη του αγκαλιά να της τραγουδάει ένα απαλό νανούρισμα στα Ιταλικά. Έμεινε να τους κοιτάζει αρκετά λεπτά πριν ακουστεί ο λυγμός που είχε προσπαθήσει τόσο να κρατήσει. Ο Ντέιμον σήκωσε το βλέμμα του να την κοιτάξει, αλλά γρήγορα έστρεψε την προσοχή του πάλι στην κόρη του. Η Έλενα παίρνοντας μια βαθιά ανάσα μπήκε στο δωμάτιο και στηρίχτηκε στην πόρτα. Αμήχανη σιωπή έπεσε στο δωμάτιο με την Έλενα να έχει καρφώσει τα μάτια της στον Ντέιμον και εκείνον να αγνοεί συνειδητά την παρουσία της

«Είχες σκοπό να μου το πεις ποτέ?» έσπασε επιτέλους ο Ντέιμον την σιωπή σηκώνοντας το κεφάλι του.

«Ναι. Απλά δεν ήξερα πως.» παραδέχτηκε η Έλενα σκύβοντας το κεφάλι. Ο Ντέιμον έμεινε για λίγο σκεφτικός.

«Γιατί δεν μου το είπες εξ αρχής?» συνέχισε παγωμένα. Η Έλενα γύρισε να τον κοιτάξει. Εντάξει, αυτό μπορούσε να το κάνει. Του χρωστούσε κάποιες απαντήσεις και αν τις ήθελε τώρα, αυτό ακριβώς θα του έδινε. Πήρε μια βαθιά ανάσα λοιπόν και του απάντησε ειλικρινά:

«Φοβήθηκα.» ομολόγησε.

«Μην και δεν αναλάβω τις ευθύνες μου?» Ο Ντέιμον άφησε μια τραχιά ανάσα και ο τόνος του ήταν ειρωνικός.