Lilith:Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

27. B-Day boy

Damien's POV

Εφτά ώρες αργότερα και πάλι με είχε καταφέρει. Είχα γυρίσει όλα τα μπαρ της περιοχής -τα καλά να μένεις σε μια ελίτ περιοχή, τα μπαρ δεν κλείνουν ποτέ- είχα τραφεί από δυο υπέροχες υπάρξεις και σε κάθε ποτήρι, σε κάθε σταγόνα αίματος ένιωθα και χειρότερα για τον τρόπο που της είχα μιλήσει. Ήμουν πολύ απότομος και απόλυτος. Εκείνη δεν είχε την δική μου ζωή. Φυσικά και όλα αυτά που της είχα πει της φάνταζαν εξωπραγματικά. Ήμασταν τελείως διαφορετικοί. Κομμάτια διαφορετικού κόσμου και όμως τόσο ίδιοι. Η γλυκύτητα και η κατανόηση που έραιναν κάθε συμπεριφορά μου φάνταζε στα μάτια μου απόκοσμη. Ύπουλη, σαν να ήθελε κάτι να κερδίσει από μένα και όμως ποτέ δεν μου είχε ζητήσει τίποτα. Αισθανόμουν μεγάλο καθίκι. Και φυσικά την είχα χτυπήσει ξανά. Αυτός ήμουν εξάλλου. Ένα κτήνος που έβρισκε την έλλειψη αντίδρασης της ως πάτημα για να ξεσπάω τα νεύρα μου ανενόχλητος. Μισούσα τον εαυτό μου χρόνια τώρα αλλά πλέον είχα ξεπεράσει και τα ελάχιστα όρια που είχα θέσει στον εαυτό μου και αυτό με έκανε να σιχαίνομαι να κοιτάξω τον εαυτό μου. Και να 'μαι λοιπόν για μια ακόμα φορά έξω από την πόρτα της σαν δαρμένο σκυλί. Μάλλον σαν διεστραμμένος μαζοχιστής που γούσταρε το μαρτύριο που επέβαλε μόνος του στον εαυτό του. Κοίταξα την λευκή πόρτα και δίστασα. Και να την αντίκριζα τι θα έλεγα? Άλλη μια συγνώμη που θα εννοούσα μεν αλλά θα είχε αξία? Ή ίσως μια υπόσχεση ότι θα κρατούσα τα χέρια μου μακριά της που δεν θα κράταγα. Έγειρα πάνω στην πόρτα ανήμπορος. Γιατί έπρεπε να γίνονται έτσι κάθε φορά τα πράγματα μεταξύ μας? Γιατί ήθελε να με μάθει και να βουτηχτεί πιο βαθιά στην κόλαση που ήδη βρισκόταν μαζί μου? Γιατί δεν μπορούσα απλά να την αγνοήσω? Το είχα κάνει χιλιάδες φορές με ομολογουμένως τεράστια επιτυχία αλλά πάντα μαζί της κάτι δεν ήταν σωστό. Δεν μπορούσα να αγνοήσω καμία από τις λέξεις που έβγαιναν από αυτό το κολασμένο στόμα της, πράγμα που με ερέθιζε. Από όλες τις πλευρές, πράγμα πρωτάκουστο. Καμία γυναίκα δεν είχε καταφέρει να με συγκινήσει με τον τρόπο που κατάφερνε εκείνη απλά με ένα τίναγμα των μαλλιών της. Ξεφύσηξα ηχηρά και ξεκλείδωσα γρήγορα πλήρως έτοιμος –ή έτσι ήθελα να πιστεύω- για να την αντιμετωπίσω άλλα ήμουν τελείως απροετοίμαστος για το θέαμα που αντίκρισα μόλις έκλεισα την πόρτα και μπήκα στο σαλόνι. Μπαλόνια και γιρλάντες κοσμούσαν όλο το σαλόνι. Μια μεγάλη τούρτα ήταν στο τραπέζι δεξιά μου και ήμουν σίγουρος ότι τα μάτια μου είχαν ξεκολλήσει από το κρανίο μου και το σαγόνι μου είχε γίνει ένα με το πάτωμα. Η Λίλιθ εμφανίστηκε από το πουθενά ξαφνικά ντυμένη με ένα ροδακινί κοντό φόρεμα με πέτρες κεντημένες στο μπούστο. Και πάνω που νόμιζα ότι θα σταματούσε να με εκπλήσσει με το πόσο όμορφη μπορεί να έδειχνε μέσα σε ένα φόρεμα! Βλακείες! Μου σφύριξε δυνατά με την σφυρίχτρα που είχε στο στόμα της και χαρίζοντάς μου ένα τεράστιο λαμπερό χαμόγελο.