Lilith:Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

24. Nothing is safe

Damien's POV

32. 32 ήταν οι σανίδες που αποτελούσαν την οροφή του δωματίου μου οι οποίες ενώνονταν με συνολικά 161 βίδες. Έτσι είχε κυλήσει το χειρότερο βράδυ της ζωής μου μέχρι τώρα. Μετρώντας τα ασημένια καρφιά στο ταβάνι μου. Δεν είχα καταφέρει να κοιμηθώ καθόλου μετά τα χθεσινοβραδινά γεγονότα και ένιωθα το κορμί μου να πονάει από την έλλειψη ξεκούρασης. Είχα περάσει όλο μου το βράδυ μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες ακούγοντας τον ρυθμικό ήχο της ανάσας της προσέχοντας για οποιαδήποτε αλλαγή. Ευτυχώς που ήμουν υβρίδιο και δεν χρειαζόταν να ανησυχώ για την απόδοσή μου στα καθήκοντα του φύλακα σήμερα. Όχι ότι παραπονιόμουν. Έπρεπε να επανορθώσω για το μεγαλύτερο λάθος μου και ένα βράδυ ξάγρυπνος έμοιαζε μηδαμινή τιμωρία. Σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι μου τρίβοντας το πρόσωπό μου κουρασμένα. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο να κοιτάω το ταβάνι σε εκείνο το καταραμένο δωμάτιο. Μην μπαίνοντας καν στον κόπο να βάλω κάτι πάνω μου, βγήκα στον σκοτεινό διάδρομο και κατευθύνθηκα στο μπαλκόνι του γραφείου στον 2ο όροφο. Ο ήλιος δεν είχε ανατείλει ακόμα και όλα ήταν ήσυχα. Παράξενο για την πόλη που δεν κοιμόταν ποτέ. Έριξα το κεφάλι μου μπροστά και έσφιξα περισσότερο την γροθιά μου πάνω στα κάγκελα. Πως υπήρξα τόσο ανόητος? Πως την είχα αφήσει τόσο απροστάτευτη? Αυτός ήταν ο λόγος που υποτίθεται ήμουν εδώ και τα είχα κάνει θάλασσα! Είχα βάλει την πάρτη μου πάνω από το καθήκον και είχα θέσει την ασφάλειά της σε κίνδυνο. Πάλι. Η κρίση μου θόλωσε στην θέα των δίδυμων κοριτσιών από δίπλα και παραλίγο να πληρώσει για αυτή μου την βλακεία. Τι θα έλεγα στον πατέρα μου? Τι θα έλεγα στον δικό της πατέρα? Θα ήμουν σίγουρα νεκρός με το που επέστρεφα πίσω. Είχα απογοητεύσει για μια ακόμα φορά τον πατέρα μου. Δεν τον κατηγορούσα λοιπόν που αισθανόταν ντροπή για μένα. Και εγώ στην θέση του θα αισθανόμουν το ίδιο και χειρότερα. Έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά προσπαθώντας να ηρεμήσω τον εαυτό μου. Έπρεπε να βάζω εκείνη από δω και πέρα πρώτα και μετά όλα τα άλλα. Τουλάχιστον για το διάστημα που θα περνούσαμε σε αυτή την πόλη. Αν ήθελα να γυρίσω πίσω με το κεφάλι ψηλά αποδεικνύοντας στον πατέρα μου ότι δεν ήμουν άχρηστος όπως νόμιζε έπρεπε να κάνω όλα τα άλλα πέρα και να βάλω την ασφάλεια της μικρής Σαλβατόρε πρώτα. Θα ήταν πιο δύσκολο από όσο νόμιζα στην αρχή. Πως θα το κατάφερνε ένας εγωιστής σαν εμένα να βάλει κάποιον άλλον πάνω από τον εαυτό του? Πήρα μια βαθιά ανάσα και έμεινα να παρατηρώ τα φώτα της πόλης. Ούτε και ξέρω για πόση ώρα στεκόμουν εκεί ακίνητος ακούγοντας τον αέρα να τραγουδάει μέσα από τα φυλλώματα των μεγάλων πεύκων στην πίσω αυλή. Το μόνο που ξέρω είναι ότι με το που άκουσα τα βήματα στο μαρμάρινο πάτωμα η καρδιά μου έχασε ένα χτύπο. Και 2. Και 3. Δεν είχα καταλάβει ότι κρατούσα την ανάσα μου μέχρι την στιγμή που ένιωσα την παρουσία της να με συντροφεύει σε εκείνο το κρύο μπαλκόνι. Ήρθε να σταθεί δίπλα μου με τα καστανά της μαλλιά να ανεμίζουν στον αέρα και τα μεγάλα γαλάζια μάτια της να νιώθω ότι θα τρυπήσουν την δεξιά πλευρά του προσώπου μου από το έντονο βλέμμα της. Δεν είχα γυρίσει να την κοιτάξω αλλά δεν χρειαζόταν κιόλας. Ήξερα ότι όπως και την πρώτη φορά που την αντίκρισα ότι θα μου έκλεβε την ανάσα το πόσο όμορφη ήταν ακόμα και σε τόσο πρωινές ώρες. Ένιωσα τον αντίχειρά της να χαϊδεύει απαλά το χέρι μου πάνω στο κάγκελο αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Γύρισα και την κοίταξα αργά στα μάτια και μου χάρισε ένα απαλό χαμόγελο. Δεν την έδιωξα αυτή τη φορά. Θα ήταν ανώφελο να προσπαθήσω να αρνηθώ ότι η παρουσία αυτής της γυναίκας την δεδομένη στιγμή, ζωντανή, δεν αποτελούσε φάρμακο για τα τεντωμένα μου νεύρα. Απομάκρυνα αργά το χέρι μου από το δικό της και εκείνη έβαλε στα χέρια μου μια ζεστή κούπα με κάποιο καφέ υγρό.