Lilith:Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

11. That's not a crib!

Η Έλενα πριν ακόμα μπει στο σπίτι των Σαλβατόρε μπορούσε να καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο θόρυβος που ερχόταν από το εσωτερικό του μπορούσε μόνο να συγκριθεί με τον θόρυβο που κάνουν οι εργάτες του δήμου όταν τρυπούν τον δρόμο για να χτίσουν καινούργια πεζοδρόμια. Φωνές και έπιπλα που σίγουρα μετακινούνταν συνέχεια χάριζαν στην Έλενα τον πρώτο της πονοκέφαλο. Τι στο καλό συμβαίνει? μουρμούρισε πρoτού ανοίξει την πόρτα και βρεθεί αντιμέτωπη με το χάος. Το μεγάλο σαλόνι είχε γεμίσει με κάθε λογής παιδικά έπιπλα και αντικείμενα ενώ κάπου μέσα στην τεράστια άμαξα-κρεβάτι που κοσμούσε την μέση του σαλονιού, μπορούσε να διακρίνει την κόρη της να παίζει με έναν υπερμεγέθη αρκούδο υπό την επίβλεψη της Κάθριν που στεκόταν από πάνω της. Το βλέμμα της Έλενας σάρωνε το μεγάλο δωμάτιο ψάχνοντας απελπισμένα ένα δρόμο ανάμεσα σε τσάντες και έπιπλα για να φτάσει την κόρη της ενώ δεκάδες άνθρωποι μπαίνανε και βγαίνανε φέρνοντας και άλλα. Θα ξεφόρτωναν όλο το τεράστιο φορτηγό που ήταν παρκαρισμένο απέξω?

«Μην προσπαθήσεις να έρθεις!» της φώναξε κάπου μέσα στον πανικό η Κάθριν.

«Κάθριν, τι στο καλό συμβαίνει εδώ?»

«Ο Ντέιμον πήγε για ψώνια.» Δεν χρειάστηκε να της πει τίποτα άλλο. Ο Στέφαν προφανώς τον είχε αφήσει μόνο και ανεξέλεγκτο και ορίστε τα αποτελέσματα! Ω, θα άκουγε έναν εξάψαλμο...

«Που είναι ο Στέφαν?» φώναξε στην Κάθριν που προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στα χιλιάδες παιχνίδια.

«Δεν είναι εδώ. Δεν ξέρω που είναι. Ο Ντέιμον δεν μου είπε.»

«Και που είναι αυτός τώρα?» Αυτός και αν ήθελε εξάψαλμο!

«Πάνω, κάτι βάφει αν κρίνω από την μυρωδιά.» Ωραία, γιατί σίγουρα την είχε βαμμένη αν τον έπιανε στα χέρια της. Προσπαθώντας να ανέβει ένα εκκολαπτόμενο Έβερεστ από τσάντες για να φτάσει στον πάνω όροφο ευγνωμονούσε την τύχη της για το γεγονός ότι ήταν βρικόλακας. Αποκλείεται να είχε τέτοια ισορροπία σαν άνθρωπος. Φτάνοντας στην κορυφή της σκάλας βρήκε τον στόχο της 2 πόρτες μακριά από το δωμάτιο της. Εκεί, πασαλειμμένος από την κορυφή ως τα νύχια με ένα απαλό ροζ χρώμα και ανεβασμένο σε μια σκάλα είδε τον Ντέιμον να προσπαθεί να κολλήσει μια τεράστια ταπετσαρία.

«Τι στο καλό κάνεις?» τον ρώτησε θυμωμένα. Ο Ντέιμον γύρισε και την κοίταξε με ένα χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη του.

«Γεια σου και εσένα, Έλενα. Σαν τι φαίνεται ότι κάνω? Ο Στέφαν έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση και εγώ προσπαθώ να τελειώσω το δωμάτιο της κόρης σου.»