Lilith:Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

45. Gather our allies

Lilith's POV

Στην 'παρέα' μας τις τελευταίες ώρες είχαν προστεθεί η Στέφανι με τον Τσακ, ο Ρίκι με την κοπέλα του Ιρίνα, η Μέρεντιθ με την Κρίστι καθώς και η Σάρα με τα υβρίδια από το σπίτι του Κλάους. Ήταν ομολογουμένως περίεργο να βλέπω την Σάρα στον ίδιο χώρο με την Κάρολαιν αλλά την δεδομένη στιγμή δεν μπορούσα να απολαύσω αυτή την αμηχανία. Ο Κλάους είχε ήδη δείξει ότι θα έκανε τα πάντα να κερδίσει την Κάρολαιν και ήξερα ότι η Σάρα το γνώριζε και το σεβόταν αλλά η Καρ δεν είχε ιδέα και ζήλευε τρελά. Τέλος πάντων, βρισκόμασταν όλοι στο σαλόνι μας –ευτυχώς είχαμε μεγάλο σπίτι- περιμένοντας τα νέα από τα υβρίδια του Κλάους που είχαν πάει προς αναζήτηση του Ντέιμιεν. Δεν με είχαν αφήσει να πάω μαζί τους αν και είχα δημιουργήσει ολόκληρο καυγά. Επιμένανε ότι στην αναγνωριστική περιπολία για την αναγνώριση του πολεμικού εδάφους δεν θα στέλνανε το βαρύ πυροβολικό. Έτσι ακριβώς είχε πει ο Κλάους. Ώστε βαρύ πυροβολικό? Ελπίζω να μην ήταν υπονοούμενο για το βάρος μου αυτό. Προσπαθώντας να ελέγξω τα νεύρα μου, βούρτσιζα εδώ και δυο ώρες και κάτι την γούνα του Μπλάντι ο οποίος καθόταν υπομονετικά και υπέμενε το βασανιστήριο που του έκανα. Αναγνώριζε το μαρτύριο που πέρναγα και ήθελε να βοηθήσει. Όπως οι λύκοι που με είχαν ζεστάνει το βράδυ που έκλεισα τα πέντε. Το είχα σκάσει από την κούνια μου, είχα κατέβει στο σαλόνι και είχα ανοίξει διάπλατα την πόρτα της βεράντας. Είχα νιώσει το κάλεσμα τους όπως και εκείνοι το δικό μου. Δυο μεγάλοι γκρι λύκοι είχαν μπει τότε και είχαν κουλουριαστεί γύρω μου να με ζεστάνουν. Έτσι μας είχαν βρει οι γονείς μου το επόμενο πρωί στο σαλόνι μπροστά στο τζάκι. Περιττό να περιγράψω τι έγινε. Φρικάρανε και, αν και δεν αγγίξανε τους λύκους, δεν με άφησαν να ξαναπλησιάσω ζωντανό. Ο Μπλάντι ήταν άλλη υπόθεση.

«Δεν αντέχω άλλο!» ούρλιαξα πετώντας την βούρτσα στο τζάκι που έκαιγε. «Θα τρελαθώ. Που είναι πια?» Η Στέφανι αφήνοντας το χέρι του Τσακ ήρθε προς το μέρος μου και έκανε να με αγγίξει. «Μην με αγγίξεις.» της είπα ενώ ένιωθα τα μάτια μου να κοκκινίζουν αλλά για πρώτη φορά το έκανα εγώ. Ο Τσακ μπήκε προστατευτικά μπροστά της και γέλασα. «Νομίζεις ότι θα είχες ελπίδα δηλαδή αν έκανα όντως επίθεση?»

«Όχι. Αλλά δεν θα το κάνεις έτσι και αλλιώς.» Τον πλησίασα σε απόσταση αναπνοής.

«Μην με προκαλείς.» πρόφερα αργά και κάνανε ένα βήμα πίσω. Η Μέρεντιθ ήρθε κοντά μου χωρίς να την καταλάβω και έφερε τα χέρια της από πίσω μου στα πλάγια του προσώπου μου. Ούρλιαξα πέφτοντας στα γόνατα. Ο πόνος που ένιωθα στα μηνίγγια μου ήταν αφόρητος, σαν κάποιος να μου συνέθλιβε το κρανίο και, αν και ήξερα ότι το έκανε για να με ηρεμήσει, δεν έπιασε. Έκλεισα τον πόνο απέξω, όπως μου είχε δείξει η Άβα και σηκώθηκα στα πόδια μου ξανά τρομάζοντας τους πάντες. Γύρισα στην Μέρεντιθ και είδα τον τρόμο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της. Πισωπάτησε κοιτώντας με και της χαμογέλασα.