Lilith:Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

31. I can hear them coming...

Lilith's POV

Ξύπνησα ενώ ο ήλιος έδυε με ένα βάρος στην κοιλιά μου. Το χέρι του Ντέιμιεν ήταν τυλιγμένο γύρω από την μέση μου κρατώντας με εκεί. Όταν είχα ορμήσει πάνω του εχθές το βράδυ δεν είχε τραβηχτεί από πάνω μου, αντίθετα με είχε σηκώσει στα χέρια του, ανεβήκαμε την σκάλα με εμένα γαντζωμένη πάνω του και τα χέρια του γύρω μου και είχαμε μπει στην κρεβατοκάμαρα του. Δεν είχε σκοπό κανένας από τους δυο μας να το πάει πολύ μακριά. Όπως και δεν το είχαμε κάνει. Πέσαμε στο κρεβάτι με δύναμη και φιλιόμασταν με πάθος ώρες ατελείωτες. Είχα ανάγκη να του δείξω ότι ήμουν εδώ για εκείνον. Στην αρχή είχα σκοπό να βασιστώ στα λόγια, όμως όταν μπήκα στο σπίτι και τον είδα να με κοιτάζει με αυτά τα μεγάλα πράσινα μάτια γεμάτα ανησυχία είχα χάσει κάθε αυτοκυριαρχία μου. Εξάλλου δεν φημιζόμουν για αυτό. Δεν ξέρω σε ποιο σημείο μας είχε πάρει ο ύπνος. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι ότι κάπου ανάμεσα στα φιλιά μας είχα φέρει τα χέρια μου στο πρόσωπο του και τον είχα αναγκάσει να σταματήσει το φιλί και να με κοιτάξει. Τα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά μου και η φωτιά τους με έκαιγε πιο καυτή από λάβα. Η φωτιά δεν ήταν το ατού μου καθώς δεν μπορούσα να την ελέγξω πλήρως όπως το νερό αλλά στην φωτιά αυτού του άντρα ευχαρίστως θα καιγόμουν ξανά και ξανά και ξανά. Απομάκρυνα αργά το χέρι του από πάνω απολαμβάνοντας τα τελευταία κύματα ζεστασιάς που έπαιρνα ακόμα και με αυτό το απλό άγγιγμα. Σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι και έκανα να τεντωθώ. Τα κόκκαλα μου πονούσαν φριχτά και τα τεντωμένα νεύρα μου δεν βοηθούσαν την κατάσταση. Δεν είχα άλλο ένα κακό προαίσθημα όχι. Αυτή τη φορά ήταν ακόμα χειρότερο. Ένιωθα μουδιασμένη, εξαντλημένη, φοβισμένη. Και μια Σαλβατόρε δεν φοβόταν ποτέ. Ανάγκασα τα πόδια μου να προχωρήσουν προς το μπάνιο. Άνοιξα την πόρτα σιγά και μπήκα μέσα αργά. Στάθηκα πάνω από τον νεροχύτη στηριζόμενη σε αυτόν και κοίταξα τον εαυτό μου. Τα χείλη μου ήταν πρησμένα από τα φιλιά του Ντέιμιεν χθες βράδυ, είχα μεγάλα μωβ σημάδια να καλύπτουν τον λαιμό και τους ώμους μου και τα μαλλιά μου ένα κουβάρι από τα χέρια του που μπλέκονταν ανάμεσα τους. Άγγιξα τα χείλη μου με τα δάχτυλα μου και χαμογέλασα. Αλλά κάπου εκεί σταματούσε κάθε τι που με έκανε να χαμογελάω. Το δέρμα μου ήταν πιο ωχρό από κάθε άλλη φορά, τα μάτια μου μπηγμένα στις κόγχες τους, ο λαιμός μου σφιγμένος και οι φλέβες μου έντονες και φουσκωμένες έδιναν μια μπλε και πράσινη απόχρωση στο πρόσωπο μου. Ένιωσα ζαλάδα και πριν προλάβω να το καταλάβω άδειαζα το περιεχόμενο του στομαχιού μου στον λευκό, πορσελάνινο νιπτήρα. Άνοιξα το νερό και πιτσίλισα το πρόσωπο μου ανακουφισμένη κάπως. Ένιωθα λες και κάποιος με είχε χτυπήσει άσχημα και ο βρικόλακας μέσα μου αρνιόταν να με θεραπεύσει. Έπεσα στο μαρμάρινο πάτωμα ακουμπώντας το κεφάλι μου στον τοίχο προσπαθώντας να δροσιστώ. Αποζητούσα οποιοδήποτε ρεύμα δροσιάς χάριζε στο κορμί μου λίγη ηρεμία. Ένιωθα να καίω ολόκληρη. Έφερα το χέρι μου στο κούτελο μου. Ψηνόμουν στον πυρετό. Εγω όμως δεν αρρώσταινα. Τι στο καλό μου συνέβαινε? Σύρθηκα μέχρι την μπανιέρα και μπήκα μέσα με δυσκολία. Άνοιξα την βρύση στο παγωμένο και άφησα το νερό να τρέξει πάνω μου, μουσκεύοντας τα ρούχα μου και το κεφάλι μου. Άρχισα να αναπνέω βαριά καθώς ο αέρας αρνιόταν να μπει στα πνευμόνια μου. Σαν να ήταν δηλητηριώδης και εγώ δεν το ήξερα αλλά ο οργανισμός μου το ήξερε. Τι μου συνέβαινε? Γιατί ο οργανισμός μου με πολεμούσε? Τι μου συμβαίνει? Ψέλλισα ρίχνοντας το κεφάλι μου πίσω στην άκρη της μπανιέρας. Ηρέμησε, όλα θα πάνε καλά. Απλά χαλάρωσε, μουρμούρισε η άλλη ψυχή μέσα μου. Δεν προσπαθούσε τίποτα από τα κόλπα της απλά να με ηρεμήσει. Όλο εκπλήξεις είσαι, της είπα ανάλαφρα προσπαθώντας να συνέλθω. Ότι μπορώ κάνω, είπε και τεντώθηκε. Ήταν τρομακτικό να ξέρω τι κάνει κάθε λεπτό, σαν να την έβλεπα μπροστά μου με σάρκα και οστά. Ένιωσα τα βλέφαρα μου να βαραίνουν και δεν μπορούσα να τα κρατήσω κλειστά. Λίλιθ! Λίλιθ, σου μιλάω! Μην κοιμηθείς! Μην τολμήσεις και κοιμηθείς! Ούρλιαζε στο κεφάλι μου αλλά ήταν πλέον αργά...