Lilith:Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

50. The Final Chapter

2 εβδομάδες μετά...

Damien's POV

Ήταν μια καλή μέρα. Και δεν είχε να κάνει με τον λαμπερό ήλιο που έμπαινε από τα παράθυρα ή τους ήχους απ' τα πουλιά που κελαηδούσαν. Σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι μου ακολουθώντας την γνωστή ρουτίνα. Ντυμένος πια, κατέβηκα στην τραπεζαρία για να βρω τους δικούς μου. Οι γονείς μου πίνανε τον πρωινό τους καφέ για τελευταία φορά εδώ. Σε λίγες ώρες πετούσαν για Αγγλία. Ο μπαμπάς μου ήθελε να περάσουν λίγο διάστημα στον πύργο του εκεί και η μαμά είχε συμφωνήσει απρόθυμα. Το βλέμμα της συναντήθηκε με το δικό μου καθώς κατέβαινα την σκάλα και μου χαμογέλασε γλυκά. Αγνόησα τα δάκρυα που ανέβηκαν στα μάτια μου και παίρνοντας μια κούπα καφέ, κάθισα κοντά τους σιωπηλά.

«Πως είσαι σήμερα μωρό μου?» με ρώτησε η μητέρα μου χαϊδεύοντας μου το κεφάλι. Την αποζητούσα πλέον αυτή την στοργικότητα και το χάδι της σε αντίθεση με τις αρχές, πράγμα που είχε καταλάβει και ήταν και ο λόγος που δεν ήθελε να με αφήσει πίσω. Κατάπια έναν λυγμό.

«Καλά.» της απάντησα τραχιά. Και ήταν όντως απ' τις καλές μέρες. Τις μέρες που το κενό στο στήθος μου δεν πονούσε τόσο. Το κενό που εκείνη είχε αφήσει. Τις μέρες που ανέπνεα χωρίς να πονάω.

«Σίγουρα δεν θες να μας συντροφεύσεις?» ρώτησε ο πατέρας μου και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά. Δεν είχα τίποτα να με συνδέει με την Αγγλία. Όλη μου η ζωή ήταν εδώ. Εκείνη ήταν εδώ. Δεν θα την άφηνα ποτέ μόνη. Θα ήμουν πάντα εδώ. Ένιωσα το δάκρυ να τρέχει από τα μάτια μου αθόρυβα.

«Όπως επιθυμείς.» είπε και μου έσφιξε τον ώμο. «Κάρολάιν, σήκω. Δεν έχουμε άλλο χρόνο.» Η μητέρα μου τον κοίταξε βλοσυρά και επέστρεψε το βλέμμα της σε εμένα. Με αγκάλιασε σφιχτά και με φίλησε στο μέτωπο.

«Ότι χρειαστείς, ότι ώρα και αν είναι, οποιαδήποτε στιγμή, μην διστάσεις να μας τηλεφωνήσεις. Άμα μας θελήσεις πίσω, πες το. Με το πρώτο αεροπλάνο θα είμαστε πίσω. Κλάους?» γύρισε στον πατέρα μου για επιβεβαίωση.

«Το ξέρει, Καρ. Στάματα να τον πρήζεις και πήγαινε στο αυτοκίνητο.» Υπό άλλες συνθήκες, η μητέρα μου θα τον κατσάδιαζε για τον απότομο τόνο του αλλά και οι δυο ξέραμε ότι απλά χρειαζόταν να μείνει λίγο μόνος μαζί μου. Οι δυο μας μείναμε τώρα και εκείνος ήρθε να καθίσει απέναντι μου και έπιασε το πρόσωπό μου στα χέρια του.

«Γιέ μου.» είπε τρυφερά. «Αγόρι μου, το ξέρεις ότι νοιάζομαι για σένα έτσι?» Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά χωρίς να τον κοιτάω. «Δεν θέλω να σε βλέπω έτσι. Πρέπει να ξεχάσεις. Έχεις ανάγκη να προχωρήσεις παρακάτω. Πρέπει να κλείσεις αυτό το κεφάλαιο της ζω»