Lilith:Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

25. Late Night Out

Damien's POV

2 μέρες αργότερα από το καυτό τετ-α-τετ μου με την Λίλιθ στο δοκιμαστήριο και δεν την είχα δει καθόλου. Ήταν όλη μέρα κλεισμένη είτε στο δωμάτιο της είτε στο γραφείο. Και Θεέ μου πόσο μου είχε λείψει. Αυτή η κατάσταση στην οποία είχαμε βρεθεί λόγω των διωκτών της ήταν ότι επιθυμούσα πιο πολύ. Παρόλο που ομολογουμένως είχα τρομάξει όταν είχα ακούσει τα βαριά βήματα έξω από το κατάστημα και είχα δει τους 2 μαυροφορεμένους άντρες να μπαίνουν σκανάρωντας το μέρος είχαν όλα διαγραφεί από το μυαλό μου όταν την είδα να στέκεται με τα εσώρουχα της και μόνο σε απόσταση αναπνοής, τρέμοντας από τον φόβο της. Ήταν τόσο ευάλωτη, τόσο εύθραυστη. Και το μόνο που ήθελα εκείνη την στιγμή ήταν να την αγκαλιάσω και να την προστατέψω. Δεν το έκανα όμως. Αντίθετα είχα παρασυρθεί από τον πόθο μου για εκείνη και είχαμε καταλήξει να φιλιόμαστε με μανία. Το είχε αρχίσει εκείνη και όταν ένιωσα τα χείλη της να πιέζουν τα δικά μου.... Τα έχασα. Τόσο πάθος... Δεν της το είχα. Αλλά αυτό που με είχε τρομάξει τόσο ώστε να μην το συνεχίσω δεν ήταν το πάθος της. Όχι. Ήταν το άρωμα που ανέδιδε και με είχε στοιχειώσει. Δεν ήταν η κολόνια της. Τουλάχιστον όχι μόνο. Το είχα καταλάβει όταν τα χείλη που κατευθύνθηκαν στην φλέβα του λαιμού της. Δεν ήταν μόνο ο πόθος που με τραβούσε κοντά της. Ήταν το αίμα της. Αίμα καθαρό. Ζεστό. Που έτρεχε και τροφοδοτούσε την καρδιά της. Και το ήθελα. Ήθελα να χώσω τα δόντια μου στην σάρκα της και να την γευτώ. Το ότι τραβήχτηκα ίσως ήταν ότι καλύτερο είχα κάνει. Δεν... δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Ήμουν εδώ για να την φυλάω, όχι να την κάνω ακόμα πιο ευάλωτη. Γιατί αυτό θα έκανα αν έπινα από εκείνη. Ήταν καλύτερα έτσι. Βέβαια το να προσπαθήσω να κρατήσω τις σκέψεις μου μακριά από τον καστανό πειρασμό δεν ήταν εύκολο. Περνούσα όλες μου τις ώρες είτε στην κάτω βιβλιοθήκη είτε στο γυμναστήριο. Δε κοιμόμουν. Καθόλου. Δεν είχα την πολυτέλεια να αφήσω τις άμυνες μου να πέσουν. Θα ξυπνούσα πάλι ιδρωμένος, πεινασμένος και ερεθισμένος και θα έπρεπε πάλι να επιστρατέψω όλες μου τις δυνάμεις να μην μπουκάρω στο δωμάτιο της και την βάλω κάτω. Ναι, το είχα περάσει και αυτό το στάδιο την πρώτη νύχτα που επιστρέψαμε από τα ψώνια. Την είχα ονειρευτεί να φοράει εκείνο το προκλητικό κόκκινο φόρεμα, να στέκεται στην μέση ενός πλήθους και να μου κάνει νόημα να την πλησιάσω έχοντας αυτό το επικίνδυνο βλέμμα που ε τρέλαινε. Ναι, ήμουν για λύπηση. Έτσι τώρα βρισκόμουν καθισμένος στην λευκή πολυθρόνα στο σαλόνι έχοντας μπροστά μου ένα βιβλίο που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να μου αποσπά τις σκέψεις μου. Ναι καλά. Σήκωσα το βλέμμα μου από το βιβλίο και το κάρφωσα στο πέτρινο τζάκι απέναντί μου. Το άρωμα της, τόσο δυνατό, έφτασε πριν από εκείνη αναγκάζοντάς με να κλείσω τα μάτια και να αναπνεύσω βαθύτερα. Και τι δεν θα έδινα να γινόταν αυτή η μυρωδιά δική μου.