Lilith:Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

51. Losing Control

Damien's POV

Είχα μείνει τελείως ακίνητος να την κοιτάζω χωρίς να μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου.

Ήταν εδώ, ήταν όντως εδώ και με κοιτούσε. Δεν γινόταν να το φανταζόμουν και αυτό. Σε παρακαλώ Θεέ μου, ας μην το φανταζόμουν και αυτό. Φανταζόμουν ότι δεν είχε φύγει ποτέ , ότι την έβλεπα κάθε μέρα και ότι ήταν στο πλάι μου αλλά αυτό... Αυτό όντως συνέβαινε. Έπρεπε να συνέβαινε. Δεν θα άντεχα για μια ακόμη φορά την φαντασία μου να οργιάζει. Ένιωσα την καρδιά μου να βουλιάζει από τον πόνο. Όλη η σκηνή του θανάτου της εισέβαλλε στο μυαλό μου κομματιάζοντας με. Έκανα να την πλησιάσω αλλά ο φόβος μου με σταμάτησε. Ο φόβος ότι ξαφνικά θα χανόταν σαν άμμο που θα γλιστρούσε από τα δάχτυλα μου. Εκείνη απλά με κοιτούσε, με τα μεγάλα γαλάζια μάτια της γεμάτα ανησυχία καθώς προσπαθούσαν να ζυγίσουν την επόμενη κίνηση μου. Έβλεπε τον δισταγμό και τον φόβο μου. Ήθελα να την πιάσω, να βεβαιωθώ ότι ζούσε, ότι ήταν καλά. Την κοίταξα χαμένα και μου χαμογέλασε διστακτικά. Δάγκωσε το χείλος της και σταύρωσε τα χέρια της μπροστά της. Όλα αυτά που πάλευα να κρατήσω υπό έλεγχο τόσο καιρό, ξεσπούσαν άγρια και μανιασμένα τώρα. Άρχισα να ανασαίνω με δυσκολία και απομακρύνθηκα τρομαγμένος. Ανησύχησε και προσπάθησε να με πλησιάσει αλλά δεν την άφησα. Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά σαν τρελός και της γύρισα την πλάτη. Έπιασα το κεφάλι μου που κόντευε να σπάσει. Δεν ήταν δυνατόν να είναι εδώ! Κάποιος με εξαπατούσε χρησιμοποιώντας τους πιο ευσεβής πόθους μου. Ήταν νεκρή. Είχα κρατήσει το άψυχο σώμα της στα χέρια μου, είχα ακούσει την καρδιά της να μην χτυπά πια, είχα δει το σώμα της να κείτεται στο φέρετρό της και να κατεβαίνει στην γη. Δεν γινόταν να είναι αλήθεια. Κάποιος έπαιζε μαζί μου και θα το πλήρωνε ακριβά.

«Σε σκότωσα!» της φώναξα. Έσκυψε το κεφάλι και δεν μου απάντησε. Έτρεξα προς το μέρος της και την έπιασα από τους ώμους. Την ταρακούνησα άγρια περιμένοντας μια αντίδραση αλλά τίποτα. Το μαντήλι στο κεφάλι της γλίστρησε για να αφήσει έναν χρυσό χείμαρρο να ξεχυθεί. Γέλασα μόνος και την χτύπησα. Έπεσε στο έδαφος και έγλειψε τα ματωμένα χείλη της. «Παίζεις μαζί μου. Δεν είσαι η Λίλιθ! Κράτησα το νεκρό κορμί της στα χέρια μου. Ακόμα θυμάμαι την γεύση του αίματος της ενώ την αφαίμαζα.» Με κοίταξε απαλά και προσπάθησε να σηκωθεί. Το φόρεμα της σηκώθηκε ενώ πάλευε να σταθεί στα πόδια της και τότε το είδα. Το σημάδι της. Αν όντως ήταν μεταμορφικός όπως πίστευα και είχε πάρει την μορφή της απλά για να παίξει μαζί μου, δεν μπορούσε να ξέρει για αυτό. Υπήρχαν και περιπτώσεις που δεν κατάφερναν να αλλάξουν όλα τα χαρακτηριστικά τους και αυτό θα εξηγούσε τα μαλλιά αλλά όχι αυτό. Κανείς, παρα μόνο όσοι την είχαμε δει με μαγιό και εσώρουχα ξέραμε για αυτό. Δηλαδή, η οικογένεια, οι φίλοι και εγώ. Και κανείς από εμάς δεν ήταν μεταμορφικός. Δεν είχαμε όμως και κανέναν μεταμορφικό στην πόλη και οι είσοδοι πλέον φυλάσσονταν αυστηρά από τα υβρίδια του πατέρα μου. Η μαγεία επίσης δεν θα κατάφερνε να την αποδώσει τόσο πιστά. Η φωνή της, τα μάτια της, ακόμα και η μυρωδιά ήταν δικά της. Την πλησίασα και με κοίταξε σαν να ήταν έτοιμη να την ξαναχτυπήσω. Αντί για αυτό, έσκυψα και της άπλωσα το χέρι μου. Εκείνη διστακτικά το έπιασε και την βοήθησα να σταθεί στα πόδια της.