Lilith:Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού

I understand...

Lilith' s POV

Αφού αφαίρεσα το μακιγιάζ μου και έβαλα τις πιτζάμες μου, βρισκόμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου διαβάζοντας το βιβλίο μου όταν άκουσα ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα.

«Λίλ?» Η φωνή του πατέρα μου ακούστηκε πριν ανοίξει την πόρτα και να με κοιτάξει από το μικρό άνοιγμα.

«Γεια σου μπαμπά.» του είπα απαλά και αφήνοντας το βιβλίο μου δίπλα του έκανα νόημα να έρθει να κάτσει δίπλα μου. Μπαίνοντας μέσα, απομάκρυνε τον σκύλο μου από τα πόδια του κρεβατιού και ήρθε και κάθισε απέναντί μου.

«Δεν ήρθα να ζητήσω συγνώμη...» άρχισε αλλά τον σταμάτησα.

«Το ξέρω. Και σε προλαβαίνω. Δεν έχω θυμώσει μαζί σου. Απλά πρέπει να καταλάβεις ότι δεν μπορείς να με προστατεύεις πάντα από τα πάντα. Ακόμα και με την απειλή της προφητείας πάνω από το κεφάλι μου, μην περιμένεις να κάτσω πίσω με τα χέρια σταυρωμένα και να μην κάνω τίποτα. Αρνούμαι να αποδεχτώ το γεγονός ότι δεν θα ζήσω εξαιτίας αυτής της απειλής. Η ζωή μας προσφέρεται για να την ζούμε. Να είμαστε στην σκηνή, όχι στα παρασκήνια ή στο κοινό.» του είπα απαλά χαϊδεύοντας το μάγουλό του.

«Το ξέρω. Και ποτέ δεν είχα την απαίτηση από σένα να καθίσεις πίσω. Πως θα μπορούσες? Ούτε εγώ, ούτε η Έλενα καθίσαμε ποτέ θεατές. Απλά... πρέπει να με καταλάβεις. Όταν είδα την αφοσίωση σου στον Κλάους και πόσο διατεθειμένη ήσουν να χάσεις την ζωή σου για εκείνον... Και μετά το γεγονός ότι θέλεις να απομακρυνθείς...» Τα λόγια του βγαίνανε με δυσκολία και ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τον πατέρα μου να μην έχει λέξεις να εκφραστεί. Πάντα ήξερε τι να πει.

«Καταλαβαίνω. Αλλά όπως έχεις την απαίτηση από εμένα να σε καταλάβω, ζητώ το ίδιο και από σένα. Θα φύγω για αυτό το διάστημα. Με ή χωρίς την άδειά σου. Αν και θα προτιμούσα να την έχω.» Του είπα γλυκά και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου τον είδα να χαμογελάει πριν πάρει μια αυστηρή έκφραση.

«Δεν μ' αρέσει που θα έρθει μαζί σου ο γιός του.» Είπε μέσα από τα δόντια του. Αναστέναξα.

«Ούτε εμένα. Αλλά τουλάχιστον θα έχετε κάποιον να σας δίνει αναφορά συνέχεια που είμαι και τι κάνω.» Του είπα με απελπισμένο τόνο και του έκλεισα το μάτι.

«Στον πατέρα του θα δίνει.» Συνέχισε αποφεύγοντας να με κοιτάξει.

«Στο χέρι σου είναι να δίνει και σε εσένα.» Η φωνή μου χαμηλή και συνωμοτική τώρα. Γύρισε και με κοίταξε με περιέργεια. «Όπως λέει και ένα ρητό: Κράτα τους φίλους σου κοντά, τους εχθρούς σου ακόμα πιο κοντά.» Τα μάτια του φωτίστηκαν και μου χαμογέλασε τώρα.