Πρίγκιπας - Δαίμονας

Κεφάλαιο 82

*Λουκάς*

Περπατούσα σε ένα μαύρο κενό... Ούτε φώτα, ούτε ψυχή, ούτε τίποτα.

Κι έλεγα ότι θα σταματήσουν οι εφιάλτες μου. Δίχως να ξέρω τι άλλο να κάνω συνέχισα το περπάτημα στο άγνωστο.

Τι κάνω εγώ εδώ; Συνήθως το μέρος ήταν λευκό. Αναστέναξα.

Μόνο καμία Δάφνη να μη μου εμφανιστεί, την αντέχω στον ξύπνιο μου ε όχι και στον ύπνο μου.

Θέλω την Αφροδίτη μου πίσω που να πάρει! Κουράστηκα να βλέπω τη Δάφνη να κάνει το σώμα της ό,τι θέλει.

Εκεί που σκεφτόμουν άκουσα ένα αδύναμο κλάμα. Έτρεξα κατευθείαν προς την κατεύθυνση από την οποία ερχόταν.

Πολύ παιδικό μου ακουγόταν αλλά και πάλι η περιέργεια με έτρωγε.

Μα ποιος;

Ξαφνικά μέσα στο απόλυτο σκοτάδι διακρίνω ένα σώμα μπροστά μου. Γυναικείο σώμα.

Πήγα γρήγορα προς τα εκεί.

Δεν το πιστεύω...

Η- Η Αφροδίτη! Η Δάφνη δεν υπήρχε περίπτωση να είναι γιατί βρισκόταν στον πραγματικό κόσμο και όχι σε αυτόν των ονείρων μου.

Έμεινα να την κοιτάω σοκαρισμένος. Ήταν σε άθλια κατάσταση.

Πληγές που κάλυπταν σχεδόν όλο της το σώμα, σχισμένα ρούχα, βουτηγμένη στο αίμα.

Αυτή η εικόνα, ήταν μαχαίρι στην καρδιά. Πήρα το βλέμμα μου από το σώμα της και κοίταξα το πρόσωπό της. Ήταν κατακόκκινο, προφανώς από το κλάμα και συνέχιζαν τα δάκρυα να κυλάνε μέχρι που στέρεψαν.

Εντάξει, αυτό δεν αντέχεται!

Σήκωσα το σώμα της και τη στήριξα πάνω μου.

«Αφροδίτη;» Ψέλλισα μιας και ήμουν κατατρομαγμένος.

Μα καλά τι της είχε κάνει η σκύλα;

Την άκουγα, με το ζόρι έπαιρνε ανάσα.

«Λουκά...;» Είπε σχεδόν ψιθυριστά.

«Εγώ είμαι ναι! Πες μου τι σου έκανε ΤΩΡΑ!»

«Α-Αυτή... ελέγχει το σώμα μου Λουκά δεν το αντέχω... Δε μπορείς να φανταστείς πόσο πονάει όταν προσπαθώ να ανακτήσω έλεγχο κ-και αυτή ως όπλο χρησιμοποιεί τον πόνο γ-γιατί ξέρει πως μόνο αυτός μπορεί να με κρατήσει πίσω... Βγάλε με έξω σε παρακαλώ...»

Η φωνή της έσπασε στο τέλος και ξέσπασε πάλι σε αδύναμο κλάμα χωρίς δάκρυα.

Εγώ να δεις πως πονάω ψυχολογικά τώρα... Θα τη στείλω από εκεί που 'ρθε.