Πρίγκιπας - Δαίμονας

Κεφάλαιο 90

*Αλίκη*

«Αντώνη, δε μπορώ...» Του είπα και του έσφιξα το χέρι.

Δεν ήθελα να χτυπήσω την πόρτα που βρισκόταν μπροστά μου διότι ήξερα πως θα αντίκριζα τον Ματ, και με τι μούτρα να τον αντικρίσω;

Δεν αξίζω ούτε απέναντί του να στέκομαι.

Επιστρέψαμε από το εξοχικό λιγάκι νωρίτερα λόγου του θέματος της φωτογραφίας. Ο Λουκάς με το ν Σωτήρη και την Αφροδίτη πήγανε κάπου με το αμάξι για να βρουν κάτι σχετικά με το ημερολόγιο, απορώ πως θα μπούνε στο εγκαταλειμμένο σπίτι μιας νεκρής πρώην του αδερφού μου, εγώ δεν θα υπήρχε περίπτωση να πάω ειδικά όταν ξέρω πως το πνεύμα της κυκλοφορεί ελεύθερο, μόνο να μην πάθουν τίποτα φοβάμαι...

Από της σκέψεις μου με απέσπασε ο Αντώνης.

«Αλίκη, πρέπει να του το πεις εσύ! Ήδη τα πράγματα έγιναν χάλια μην μείνεις σιωπηλή αλλιώς θα γίνουν χειρότερα. Μαζί σου θα 'μια, μην ανησυχείς».

Αναστέναξα.

«Ναι, σχετικά με αυτό Αντώνη, το σκέφτηκα, δε θέλω να με δεις σε τέτοια κατάσταση οπότε δε θα έρθεις...»

Με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια.

«Τι λες; Δεν υπάρχει περίπτωση να...» Δε πρόλαβε να τελειώσει. Η πόρτα άνοιξε απότομα από τον ίδιο τον Ματ διακόπτοντας τον. Δε μας πρόσεξε αρχικά, κοιτούσε μέσα και προφανώς σε κάποιον μιλούσε.

«Τι καφέ είπες πως θες;»

Αφού ακούστηκε μια θολή απάντηση ένευσε και έκλεισε την πόρτα πίσω μου.

Οι ματιές μας συναντήθηκαν, τότε ήταν που ήθελα απλά να πεθάνω.

Προτού προλάβει να πει κάτι μίλησα εγώ με όσο κουράγιο είχα.

«Μπορούμε να μιλήσουμε λίγο, μόνοι μας...»

Είπα στέλνοντας υπονοούμενο στον Αντώνη, τον άκουσα να ξεφυσάει, πρέπει να έβρισε και λίγο αλλά πάλι καλά που με άκουσε και απομακρύνθηκε.

Το κεφάλι μου κατεβασμένο από ντροπή, για μια στιγμή σήκωσα το βλέμμα μου και η υποτιμητική του ματιά με μαχαίρωσε κατάκαρδα. Ειλικρινά δε θέλω να ακούσω λέξεις από αυτό το στόμα γιατί είμαι σίγουρη ότι θα είναι χλευασμοί.

«Εμείς οι δύο δεν έχουμε τίποτα να πούμε!» Μου απάντησε κοφτά με μία δόση ειρωνείας.

Πήγε να με προσπεράσει αλλά δεν του το επέτρεψα. Τον έπιασα από το μπράτσο και τον πήγα σε μια απομακρυσμένη γωνιά.